Al vele jaren worden olifanten, zowel vanwege hun bouw als hun grootte, vaak geassocieerd met gezondheid en een lang leven. Ze kunnen echter ook ziek worden. Om het u te bewijzen, vertellen we u nu over 5 virale ziekten van olifanten.
Hoewel we er meestal niet veel over nadenken, is de realiteit dat geen enkel levend wezen op een bepaald moment in zijn leven volledig vrijgesteld is van ziekten.
Elephant Endotheliotropic Herpes Virus
Herpesvirussen veroorzaken infecties bij de meeste zoogdiersoorten. De definitieve gastheren van het virus – Afrikaanse olifanten – worden zelden ernstig getroffen. Maar de tussengastheren – Aziatische olifanten – lijden wel aan de ziekte.
Overdracht en symptomen
Het herpesvirus komt binnen via de luchtwegen en blijft asymptomatisch in de longknobbeltjes. Bij die dieren die de ziekte veroorzaken veroorzaakt lethargie, anorexia en koliek. Later kan oedeem optreden in het hoofd, de romp en de voorpoten.
Het echte probleem doet zich voor wanneer de ziekte gecompliceerd wordt door hemorragische laesies die vaak fataal zijn.
5 virale ziekten van olifanten: encefalomyocarditis
Het is een natuurlijke ziekte van knaagdieren, die fungeren als een reservoir. Maar de meest ernstige vormen treffen veel andere zoogdieren, zowel wilde als gedomesticeerde zoogdieren. Onder hen de Afrikaanse olifant en de Aziatische olifant.
Het veroorzakende virus is een cardiovirus, uit de Picornaviridae-familie. Het vermenigvuldigt zich in de hartspiercellen en veroorzaakt zo'n weefselbeschadiging dat het ze doodt.
Overdracht en symptomen
Infectie vindt meestal plaats via de fecaal-orale route via besmet voedsel of water. Maar dan is het niet overdraagbaar tussen olifanten.
Het gebruikelijke klinische teken is een plotselinge dood als gevolg van hartfalen. Maar in minder acute gevallen kunnen anorexia, lethargie en ademnood als gevolg van hartcongestie worden waargenomen.
Mond- en klauwzeer
We hebben te maken met een zeer besmettelijke maar zelden dodelijke virusziekte. Het probleem is dat het vee enorm treft en daarom is het de bedoeling om het uit te roeien. Bij wilde dieren treffen ze zowel herkauwers als niet-herkauwers, inclusief olifanten in gevangenschap.
De veroorzaker is een aftavirus uit de Picornaviridae-familie.
Overdracht en symptomen
De transmissieroute is via de luchtwegen of direct contact met besmette dieren of voorwerpen.
Het is een infectie die vesiculaire en erosieve laesies van het mondslijmvlies en de huid van de ledematen veroorzaakt. De incubatietijd duurt maximaal 5 dagen, waarbij het dier depressief en koortsig is. Vanaf dat moment beginnen er klinische symptomen te verschijnen in het mondslijmvlies, met meer speekselafscheiding en zelfs de verschijning van pus.
5 virale ziekten van olifanten: pokken
Het is een virale ziekte die wordt gekenmerkt door ontsteking van de huid en slijmvliezen door het hele lichaam. Deze ontsteking verergert na verloop van tijd zodat er pijnlijke puistjes en zweren verschijnen.
Het veroorzakende virus is een Orthopoxvirus sp. Het kan worden beschouwd als een zoönose die mens en dier treft. Er wordt zelfs aangenomen dat de oorsprong ervan in olifanten voortkomt uit het gebruik ervan als attractie voor kinderen in Europese dierentuinen.
Olifanten lijden vaak aan eenvoudige conjunctivitis tot een systemische ziekte die fataal wordt.
5 virale ziekten van olifanten: hondsdolheid
Het virus dat deze belangrijke ziekte veroorzaakt, is een Lysavirus uit de Rhabdoviridae-familie. Het wordt over de hele planeet verspreid en kan bijna alle soorten zoogdieren treffen.
Overdracht en symptomen
Overdracht vindt plaats door contact van het speeksel van een besmet dier met het bloed van een ander. Dat wil zeggen, het gebeurt normaal gesproken dankzij een beet.
De belangrijkste reservoirs zijn carnivoren en vleermuizen.
Een olifant die door hondsdolheid wordt getroffen, vertoont in het begin milde tekenen en ontwikkelt zich vervolgens tot een absolute gedragsverandering. In het begin zal er opwinding en agressiviteit zijn, desoriëntatie en gebrek aan coördinatie. Dan gaat het in een paralytische fase en kan zelfs in coma raken. Totdat de neuronale schade zodanig is dat de dood van het dier optreedt.
Differentiële diagnose
Overweeg tijdens de diagnose onderscheid te maken tussen rabiës en neurologische aandoeningen. Dit is het geval bij tetanus of botulisme. Maar ook andere problemen die het centrale zenuwstelsel aantasten, zoals een klap of een schot.