De tijgermug is een soort mug genaamd Aedes albopictus, die behoort tot de familie Culicidae. Ondanks dat het oorspronkelijk uit Azië komt, heeft het zich weten uit te breiden naar praktisch alle continenten. Welke kenmerken heeft dit insect?
Hoe herken je de tijgermug?
Proberen de tijgermug met het blote oog te herkennen is vaak best moeilijk, aangezien het een klein insect is van slechts 5-10 millimeter. De beste kans om hem van andere soorten te onderscheiden, is door vast te houden aan zijn lichaamspatroon.
Deze muggensoort wordt gekenmerkt door zijn overwegend zwarte kleur, met typische witte versieringen op de buik en thorax. Daarnaast loopt er een witte lijn in de lengterichting die door de kop en borstkas loopt.
Hun poten onderscheiden zich ook door de zwart-witte banden waaruit ze bestaan. Hoewel deze eigenschap hen kan verwarren met een andere bekende en even gevaarlijke mug, de Aedes aegypti.
Net als bij andere soorten muggen, zijn vrouwtjes de enige die bijten om bloed te onttrekken en eiwitten te verkrijgen om hun eieren te ontwikkelen. Om deze reden is het mogelijk om ze te onderscheiden aan de hand van de slurf, een soort langwerpige en dunne slurf waarmee ze de huid kunnen binnendringen en bloed kunnen opzuigen.
Herkomst en verspreiding van Aedes albopictus
De tijgermug is een soort die inheems is in Zuidoost-Azië. Beginnend in de late jaren 1970, brak Aedes albopictus de barrières van zijn oorspronkelijke plaats en begon zich te verspreiden naar andere continenten.
In minder dan 50 jaar is de tijgermug erin geslaagd zich naar alle continenten van de planeet te verspreiden, met als logische uitzondering Antarctica.Het is niet mogelijk om te specificeren hoe deze insecten zich zo snel en abrupt konden verspreiden, maar dit fenomeen houdt waarschijnlijk verband met het intercontinentale transport van mensen, planten en diverse handelswaar.
Halverwege de jaren tachtig had de tijgermug het Amerikaanse continent al bereikt: hij werd ontdekt in Brazilië, de Verenigde Staten en Mexico. Een paar jaar later weet het door te dringen in Midden-Amerika en ook in het Caribisch gebied. Al eind jaren 90 werd het insect ook in Argentinië en Colombia geïdentificeerd.
Specifiek in Europa werd de tijgermug voor het eerst waargenomen in de jaren 2000. En halverwege 2006 had het insect zich al verspreid naar België, Spanje, Frankrijk, Griekenland, Nederland, Italië, Zwitserland, onder andere Europese landen.
De bezorgdheid over zijn aanwezigheid in Europa is toegenomen na een uitbraak van chikungunya-epidemie-artritis die in 2007 in Italië plaatsvond. Tot dit jaar werd deze ziekte alleen in tropische landen gediagnosticeerd. globalisering van infectieziekten.
Waarom is de tijgermug zo schadelijk?
Momenteel wordt de tijgermug geclassificeerd als een van de 100 meest schadelijke invasieve uitheemse soorten ter wereld, volgens de lijst van de International Union for Conservation of Nature. De expansie was snel en agressief, wat een toename van tropische pathologieën op het Europese continent en andere afwijkende regio's met zich meebracht.
De belangrijkste reden waarom het als een bedreiging voor de volksgezondheid wordt beschouwd, ligt in het feit dat het fungeert als een vector voor tal van infectieziekten. De tijgermug kan het vehikel zijn voor het overdragen van virale ziekten zoals dengue, gele koorts, chikungunya en, in mindere mate, het westnijlvirus.
Het is ook belangrijk om te vermelden dat het een zeer resistente soort is met een hoog aanpassingsvermogen, wat verklaart waarom het heeft kunnen overleven en zich voortplanten in zulke verschillende ecosystemen.
De eieren van deze insecten zijn bestand tegen uitdroging en blijven lange tijd in een soort rusttoestand. Bij contact met water komen de gedroogde eieren uit en geven ze aanleiding tot een groot aantal larven.
Bestrijding en preventie
De uitroeiing van de tijgermug is duur en erg complex vanwege de verbazingwekkende voortplantingssnelheid en de weerstand van zijn eieren. Daarom is investeren in preventieve maatregelen de meest effectieve en levensvatbare strategie om de verspreiding ervan onder controle te houden.
Campagnes om de bevolking bewust te maken van eenvoudige en dagelijkse preventieve maatregelen, zoals het vermijden van ophoping van stilstaand water, hebben goede resultaten opgeleverd, hoewel ze moeten worden geïntensiveerd.