De mantarog is een wezen dat vanwege zijn uiterlijk wordt beschouwd als het toonbeeld van maritieme elegantie. Door de geschiedenis heen werd dit wezen gevreesd vanwege de gelijkenis van zijn kopvinnen met 'demonenhoorns', naast het feit dat de vorm van zijn lichaam op een cape leek.
Deze reuzen vormen echter geen bedreiging, aangezien ze zich voeden met plankton en vreedzame wezens zijn. Hun sierlijkheid doet denken aan deugdzame ballerina's die een onderwaterballet uitvoeren, terwijl ze over de zee vliegen en verbazingwekkende pirouettes, s alto's en verbazingwekkende sprongen in de lucht maken, uit het water.
Deze vis is over de hele wereld bekend onder verschillende namen. In het Spaans staat dit dier bekend als de Atlantische manta, zeeduivel of rog. In dit artikel leer je verbazingwekkende kenmerken van deze vis.
De classificatie van strepen
De mantarog behoort tot de klasse van chondrichthyans of kraakbeenvissen die worden gekenmerkt door een skelet dat volledig uit kraakbeenweefsel bestaat. In feite omvat deze groep verschillende soorten haaien en roggen.
Kraakbeenachtige vissen worden gekenmerkt doordat ze geen zwemblaas of longen hebben. De ademhaling vindt plaats via vijf tot zeven paar kieuwen die naar buiten open zijn door spleten of kieuwopeningen.
Deze groep vissen heeft geen operculum, de benige flap die de kieuwen in beenvissen bedekt en beschermt. Daarom hebben ze niet dat mechanisme om de in- en uitgang van water door de kieuwen te regelen.
Hierdoor worden kraakbeenvissen gedwongen continu in beweging te blijven om het water te dwingen de kieuwen binnen te dringen. Dit betekent dat de mantarog een dier is dat nooit stopt met zwemmen, van geboorte tot dood.
Kraakbeenachtige vissen – kraakbeenvissen– zijn erg archaïsch, aangezien ze al minstens 400 miljoen jaar bestaan
Experts herkennen twee soorten mantaroggen: de rifmantarog (Manta alfredi) en de reuzenmantarog (Manta birostris).
Wat kenmerkt de mantarog?
Pijlstaartroggen en mantaroggen zetten vleugelachtige borstvinnen uit. Tijdens het zwemmen slaan ze met hun vinnen in een golvende beweging, vergelijkbaar met vogels tijdens de vlucht.
Ze presenteren de kieuwen in het ventrale deel. De kop van beide soorten is breed, met ogen aan elke kant en een lange bek aan de voorkant. In de bek zitten verschillende rijen kleine tanden die niet worden gebruikt om te kauwen, maar worden gebruikt zodat de mannetjes het vrouwtje kunnen vasthouden tijdens het paren.
Boven de mond steken twee structuren uit, hoofdkwabben genaamd, die de waterstroom naar de mond uitstrekken en leiden. Deze structuren optimaliseren het voedingsproces dat de mantaroggen uitvoeren door het water te filteren om plankton uit de zee op te nemen, waarvan ze een grote hoeveelheid consumeren.
Beide soorten hebben een zweepachtige staart. In tegenstelling tot andere soorten van dezelfde orde missen beide soorten mantaroggen echter een giftige angel op hun staart.
Dit zeedier is erg intelligent: experts erkennen dat het de grootste hersenen heeft van alle vissen. Onlangs is aangetoond dat het de meest ontwikkelde cognitieve vermogens van vissen bezit.
Manta Ray Habitat
Ze bewonen tropische zeeën over de hele wereld. Interessant is dat mantaroggen 'onderhoudsstations' op riffen bezoeken, waar schonere vissen of opportunistische remora's schoonmaakservice bieden.
Hoe groot is de mantarog?
Het grote, afgeplatte lichaam heeft een middelpunt dat een 'schijf' wordt genoemd. In het geval van de rifmantarog wordt een schijfbreedte van 3 tot 3,5 meter gerapporteerd. In de reuzenmantarog kan de schijf tot negen meter breed zijn en wel 1.350 kilogram wegen.
Meestal worden exemplaren van vier en een halve meter gezien. Er moet ook worden opgemerkt dat een gemiddelde mantarog ongeveer 25 jaar kan leven.
Gevoeligheid voor het huidoppervlak
Het lichaam van de pijlstaartrog is bedekt met een beschermend slijmvlies. Dit slijm heeft twee basisfuncties: het werkt als een barrière tegen infecties en het vermindert wrijving, zodat u gemakkelijker kunt bewegen tijdens het zwemmen. Dit membraan kan beschadigd raken door menselijk contact, dus als je in de buurt van een mantarog bent, raak het dan niet aan.
Een buitengewoon kenmerk van mantaroggen – en alle kraakbeenvissen – is dat ze op hun huid een uitgebreid systeem van blaren vertonen dat gevoelig is voor laagfrequente elektrische prikkels.Deze elektroreceptoren staan bekend als 'Lorenzini-blaren' en zijn bepalend voor de oriëntatie op levenloze elektrische velden, veroorzaakt door terrestrisch geomagnetisme en door getijden.
Het elektroreceptorsysteem stelt ze ook in staat om elektromagnetische velden te detecteren die worden gegenereerd door potentiële prooien of roofdieren en hun soortgenoten tijdens sociale interacties en paring.
Bedreigingen voor de mantarog
Op deze vissen is gejaagd voor de sport, voor hun vlees, olie of per ongeluk in de commerciële visserij. Momenteel is de jacht op mantaroggen beperkt en in gebieden zoals Hawaï, in de Verenigde Staten, zijn ze een beschermde diersoort.
De bescherming van de mantarog is van economisch belang, aangezien het een groot aantal toeristen aantrekt. Deze vis voegt ongetwijfeld schoonheid, diversiteit en mysterie toe aan onze wereld.
