Het begon in 1925 toen difterie het kleine stadje Nome in Alaska trof. Deze ziekte eiste het leven van veel kinderen, vooral kinderen onder de vijf jaar. Difterie-antitoxine was nodig om deze dodelijke plaag te bestrijden, maar het was onmogelijk om Nome binnen te komen.
Al snel werd ontdekt dat er enkele eenheden van dit tegengif.webp waren in een stad meer dan 1600 kilometer verderop, in Anchorage. Op het eerste gezicht zou je kunnen denken: goed opgelost! Maar het weer in Alaska was niet bevorderlijk om te reizen; er waren grote stormen en de meren en zeeën waren bevroren. Hoe kon men daar komen? Het antwoord bestaat uit één woord: B alto.
Wie was B alto?
Het was een Huski-hond geboren in dezelfde stad waar we het over hebben, Nome. Het werd gebruikt om voedsel naar kinderen te vervoeren gedurende de eerste twee jaar van zijn leven. Hij had niet veel potentieel en er werd niet veel van hem verwacht in een tijd waarin sledehonden zo waardevol waren. Om deze reden hebben ze hem na zes maanden gecastreerd, omdat ze de noodzaak niet zagen dat er nakomelingen waren van een hond die ze nutteloos vonden.
Maar dit zou snel veranderen, wanneer het tegengif.webp nodig was voor die vervloekte ziekte die zoveel levens eiste. Er werd besloten dat, aangezien er geen andere optie was, het medicijn per trein naar de stad Nenana kon worden vervoerd en van daaruit per hondenslee over duizend kilometer kon worden vervoerd.
B alto was een van die honden. Hoewel hij nooit leiderschapsmateriaal leek te hebben, was hij er bij deze gelegenheid wel.Hij had het vermogen om de andere honden te begeleiden om hun bestemming te bereiken en de toevertrouwde missie te vervullen. Hoewel er een andere hond was, Togo, die de groep door de gevaarlijkste reis lijkt te hebben geleid, kreeg B alto alle eer.
Wat is er met B alto gebeurd?
Onmiddellijk daarna weergalmden de kranten, radio's en andere media het nieuws, waardoor B alto een icoon van het land werd. Er werd zelfs een standbeeld van hem opgericht in Central Park in New York met het motto “Resistance-Fidelity-Intelligence”.
Het resultaat van deze roem leidde ertoe dat B alto, samen met andere honden, op slechte manieren door het land reisde, slecht gevoed werd en zo, om te worden tentoongesteld in vernederende shows. Na zijn dood werd hij opgezet en tentoongesteld in het Ceveland Museum of Natural History.
Een andere versie van het verhaal
De andere versie van het verhaal heet Togo.Deze hond van Huski-afkomst werd, net als B alto, opgevoed door dezelfde verzorger. Togo maakte deel uit van het hoofdhondenteam van de handler, terwijl B alto deel uitmaakte van het vervangende team. Van B alto werd niet veel verwacht, al bleek later het tegenovergestelde, vandaar dat zijn verzorger hem een " laatbloeier" noemde.
Togo was een te kleine hond dus verkocht zijn baasje hem. Het dier kwam echter steeds terug. Hij sloop weg met de andere honden zodat ze hem de slee zouden laten trekken. Hij had een groot doorzettingsvermogen. Dus zijn eigenaar, moe van het hebben van een "boemeranghond" , gaf het op en liet hem zich bij zijn team voegen. Togo toonde leiderschap en daarom werd hij onderdeel van het hoofdteam.
Er wordt gezegd dat Togo degene was die de anderen door de moeilijkste reis leidde. Maar als dit zo was, waarom was B alto dan degene die de eer kreeg? Om op de eerste plaats te komen? We kunnen het niet zeker weten, maar als dit het geval zou zijn, zou het ons een waardevolle les leren: in de race van het leven triomfeert degene die arriveert, ongeacht hoeveel moeite je ervoor hebt gedaan; als je niet aankomt, is het niets waard.
Hoe het ook zij, deze honden hebben allebei het leven van veel mensen gered door de broodnodige medicijnen te vervoeren, ook al riskeerden ze hun eigen leven. Een geweldig voorbeeld van opoffering en onbaatzuchtigheid. Wie zegt dat dieren irrationele wezens zijn zonder gevoelens?
Aan degenen die dat wel doen, raden we aan om het verhaal van B alto en Togo te lezen, evenals dat van vele trouwe honden die in staat waren om "irrationeel" te doen wat maar weinig mensen zouden doen: hun leven riskeren om anderen te redden.