De hoest van honden kan veel aandoeningen verbergen. Sommige zijn gerelateerd aan aandoeningen die uitsluitend voorkomen in het longparenchym, zoals ontstekingsprocessen. Anderen daarentegen, hoewel ze een direct gevolg hebben voor de longen, kunnen het gevolg zijn van veranderingen in een ander systeem.
We weten al dat het evenwicht waarin het lichaam wordt gehouden zeer delicaat is. Daarom kan een kleine pathologie in het ene systeem of orgaan consequenties hebben in een ander. Bij deze gelegenheid gaan we het hebben over longoedeem bij honden.
Definitie van longoedeem
Veel lezers zullen bekend zijn met het woord oedeem, niet klysma, omdat het een term is die vaak wordt gebruikt om een pathologische ophoping van vocht in sommige organische weefsels te beschrijven.
In het specifieke geval van longoedeem verwijst het naar een ophoping van vocht in het longweefsel, in de alveolaire en interstitiële ruimten.
Hoe weten we of onze hond longoedeem heeft?
De diagnose van oedeem in de longen moet altijd worden gesteld door een klinisch dierenarts, met behulp van diagnostische beeldvormende technieken, meestal röntgenfoto's.
De vermoedelijke diagnose van longoedeem door observatie van de symptomen is vaak moeilijk, aangezien het ademhalingssysteem een relatief beperkt aantal symptomen heeft en veel ziekteprocessen dezelfde symptomen hebben.
In het algemeen, als de hond longoedeem heeft, kan dit aanwezig zijn:
- Hoest, vaker na lang liggen. Na lange tijd in die positie te hebben gelegen, "zet de vloeistof in de longen door de zwaartekracht neer" , wat een verergering van dit symptoom veroorzaakt.
- Ademhalingsproblemen. We kunnen observeren hoe de hond abnormale houdingen aanneemt om te ademen, hij kan zelfs abnormale ademhalingsgeluiden produceren.
- Roze schuimige afscheiding uit de neus of mond.
Waarom gebeurt het?
Om de veranderingen uit te leggen die longoedeem kunnen veroorzaken, verdelen we de classificatie in twee secties, cardiogeen en niet-cardiogeen longoedeem.
Cardiogeen longoedeem
Geproduceerd door een primaire aandoening in de bloedsomloop. In normale longen komt er vloeistof uit de longcapillairen in de interstitiële ruimte en keert terug naar de circulatie via de longlymfevaten.
Dit hele proces hangt af van de circulatiedruk, dus als er een verandering in die druk is, wordt er meer vocht uitgescheiden dan er kan worden opgevangen, waardoor longoedeem ontstaat.
Mogelijke oorzaken van cardiogeen longoedeem zijn:
- Alle soorten hartaandoeningen, zoals verwijde of restrictieve hartaandoeningen.
- Aanhoudende arterioveneuze leiding.
- Hartklepproblemen, zoals endocardiose van de mitralisklep.
Niet-cardiogeen longoedeem
Dit type longoedeem treedt op wanneer er een abnormale ophoping van vocht in het longweefsel is zonder dat er sprake is van een hartaandoening. Dat wil zeggen, als het niet de eerste is, is het de tweede.
De mechanismen die betrokken zijn bij de ontwikkeling van dit type oedeem zijn gevarieerd, maar ze houden verband met een verhoogde pulmonale vasculaire permeabiliteit, waardoor het mogelijk wordt dat er vloeistof in het interstitium en de longblaasjes lekt.
Over het algemeen kunnen enkele van de oorzaken van dit type oedeem zijn:
- Bovenste luchtwegobstructie. Bijvoorbeeld een faryngeale verlamming, een traumatisch nekletsel door een strakke halsband of strafhalsband, tumoruitlopers of abcessen.
- Elektrische schokken, door kabelbeten.
- Acute neurologische ziekte, zoals hoofdtrauma of epileptische aanvallen.
- Inademing van rook of giftige stoffen.
- Septicemie, dat wil zeggen gegeneraliseerde infecties in de bloedbaan.
Behandeling
Cardiogene oedemen komen meestal het meest voor. De behandeling is over het algemeen gericht op het behandelen van de primaire oorzaak, namelijk hartziekte.
Aan de andere kant kan het gebruik van diuretica worden aanbevolen om de absorptie en eliminatie van deze interstitiële vloeistof te versnellen. In feite is de toediening van dit type medicijn meestal geïndiceerd bij de meeste honden die aan een hartaandoening lijden.
Niet-cardiogene oedemen, die minder vaak voorkomen, verdwijnen gewoonlijk wanneer de primaire oorzaak wordt weggenomen, indien mogelijk.
