Dolfijnen worden gekenmerkt door hun schattige uiterlijk en vriendelijke houding die populair is bij mensen. Bovendien worden ze beschouwd als de zeezoogdieren met de hoogste cognitieve capaciteit, dus het is normaal om ze trucjes te zien leren voor aquariumpresentaties.
Als we het over dolfijnen hebben, bedoelen we eigenlijk een diverse groep van verschillende soorten die voorkomen in de familie Delphinidae. Van alle dolfijnen vallen echter de tuimelaars (Tursiops truncatus) op, die gedragingen hebben vertoond die zo complex zijn als het benoemen van elk individu in hun groep.Blijf deze ruimte lezen en ontdek hoe ze het doen.
Hoe ziet de tuimelaar eruit?
De fysieke verschijning van de tuimelaar is bij de meeste mensen erg bekend. Zijn lichaam lijkt half gebogen, met een rugvin en twee borstvinnen. Bovendien is zijn staart horizontaal gerangschikt, wat een kenmerk is dat hem onderscheidt van de groep vissen.
De dolfijn heeft een grijze kleur op zijn rug en wit op zijn buik. Deze eigenschap is een adaptief kenmerk dat bekend staat als countershade-kleuring. Kortom, vanaf het oppervlak bekeken gaat het op in de donkere oceaanbodem, terwijl het vanuit de diepte wordt bekeken in de reflectie van de zon.
De kop van de dolfijn is een van de meest complexe aspecten die hij bezit. Op zijn rug heeft hij een blaasgat dat dient als luchtinlaat voor zijn ademhalingssysteem, hoewel hij ook verantwoordelijk is voor het produceren van de typische geluiden van het dier.In tegenstelling tot wat men zou denken, heeft deze soort geen stembanden, maar gebruikt hij bepaalde plooien die fonische lippen worden genoemd om zijn vocalisatie te produceren.
Alsof dat nog niet genoeg is, hebben deze zoogdieren ook een gespecialiseerd "orgaan" , bekend als een meloen, dat ze gebruiken als klankbord. Dankzij hem kan het geluid op het water worden overgedragen en in verschillende richtingen worden verspreid. Het werkt zelfs voor echolocatie.
Communicatie van de tuimelaar
Het grote vermogen van dolfijnen om onderwatergeluiden te produceren stelt hen in staat met elkaar te communiceren. Om deze reden laten ze voortdurend klikken en sissen horen tijdens het zwemmen in hun omgeving. Hoewel ze hetzelfde lijken, wordt elke vocalisatie op een andere manier gebruikt.
Klikken bestaan meestal uit kleine pulsen (ongeveer 300 per seconde) die worden gebruikt voor echolocatie. Zodra ze naar buiten gaan, wordt de echo die om hen heen resoneert, opgevangen door de meloen en zijn kaak, waardoor ze hun omgeving beter kunnen waarnemen.
Whistles daarentegen zijn iets complexer en bestaan uit uniforme geluiden die specifiek voor communicatie worden gebruikt. Met hen zenden ze berichten uit van alarm, seksuele opwinding en andere emotionele toestanden. Ze zijn zelfs in staat om bepaalde situaties te associëren met specifieke vocalisaties, dus in gevangenschap kunnen ze worden getraind om objecten te leren benoemen.
Een geluid geassocieerd met elke kopie
Het vermogen van dolfijnen om objecten of situaties te associëren met een specifiek fluitsignaal lijkt te veel op wat wordt waargenomen in menselijke taal. Daarom is het niet verwonderlijk dat deze zoogdieren ook in staat zijn om met elk individu een vocalisatie te associëren. Met andere woorden, dolfijnen geven hun metgezellen een naam.
Een studie gepubliceerd in de Proceedings of the National Academy of Sciences, registreerde de vocalisatie van verschillende dolfijnen en reproduceerde ze om het effect op hun gedrag te zien.Verrassend genoeg realiseerden ze zich dat bepaalde geluiden ervoor zorgden dat de exemplaren naderden alsof het een soort roep was.
Dankzij dit experiment is het mogelijk om te bevestigen dat dolfijnen in staat zijn om de individuen met wie ze communiceren een naam te geven. In feite zijn ze de eerste wezens die dit vermogen vertonen, behalve mensen, wat hun positie als een van de slimste dieren ter wereld opnieuw bevestigt.
Waarom noemen dolfijnen hun vrienden?
De verklaring voor dit vermogen is niet zo ingewikkeld, omdat het verband lijkt te houden met het distributiegedrag. Dolfijnen zwemmen constant en blijven meestal niet lang op één plek. Daarom hebben ze een naam nodig om naar elk van hun groepsleden te verwijzen, zodat ze zichzelf kunnen lokaliseren en zonder problemen dichtbij kunnen blijven.
Bovendien gebruiken moeders dit vermogen ook om hun jongen in de gaten te houden.Op deze manier verhogen ze de overlevingskans van de jongen en het voortplantingssucces van de soort. Hoewel dit voor het menselijk oog misschien geen ongelooflijk vermogen lijkt, heeft het in feite een enorme impact op de aanpassing van dolfijnen.
Dit vermogen maakt duidelijk dat verschillende dieren nog steeds indrukwekkende geheimen over hun biologie verbergen. Daarom, hoewel de dolfijn het eerste niet-menselijke zoogdier is dat een dergelijk vermogen bezit, is het waarschijnlijk dat hij in de toekomst niet de enige zal zijn. Er v alt nog veel te weten en te ontdekken, dus we moeten gewoon wachten tot de wetenschap zijn gang gaat.