Hoewel alle zoogdieren bepaalde biologische en fysiologische configuraties delen, is de waarheid dat, zodra je dieper ingaat op elke soort, je fundamentele verschillen zult vinden. Ze volgden een pad om diabetes van dolfijnen te bestuderen.
Wat zullen deze prachtige walvisachtigen te maken hebben met de ziekte waaraan 460 miljoen mensen in de wereld lijden? Nou, in deze ruimte kun je het ontdekken. Als je dacht dat dolfijnen vol eigenaardigheden zaten, dan is hier nog een om aan de lijst toe te voegen.
Kenmerken van dolfijnen
Het eerste zal zijn om de soorten dolfijnen te karakteriseren die een sleutel tot diabetes kunnen zijn. In de onderzoeken die in dit verband zijn uitgevoerd (die u later zult zien) zijn exemplaren van de soort Tursiops truncatus, de tuimelaar, gebruikt.
Deze getande walvisachtigen bewonen alle wateren van de planeet, behalve de poolwateren. Ze kunnen 5 minuten gaan zonder naar de oppervlakte te komen voor lucht, zodat ze niet te diep duiken. Daarom zijn ze soms te zien in kustgebieden, omdat ze zich vaak voeden met scholen vissen.
Als er iets is dat opv alt aan deze dieren, dan is het hun ongelooflijke intelligentie. Ze zijn in staat zichzelf in de spiegel te herkennen, problemen in groepen en individueel op te lossen, hulpmiddelen te gebruiken en zelfs samen te werken met andere soorten om zichzelf te verdedigen of zichzelf te voeden. Het communicatiesysteem lijkt erg op dat van de mens, omdat het zelfs een syntaxis heeft.
Een curiositeit aan hen is dat moeders hun kinderen een naam geven en ze aan anderen geven, zodat de kleine dolfijn het leert en het in zijn volwassen leven gebruikt om te socialiseren.
Diabetes bij mensen
De volgende stap is om iets meer te weten te komen over de aandoening die werd onderzocht ten tijde van deze vergelijking tussen mens en dolfijn. Dit is diabetes mellitus, een chronische stofwisselingsziekte die de omzetting van glucose in energie beïnvloedt.
Dit proces wordt uitgevoerd door een hormoon, insuline genaamd, dat wordt geproduceerd door de alvleesklier. Wanneer deze productie uitv alt of de cellen niet in staat zijn om goed op het hormoon te reageren, ontstaat diabetes. De meest voorkomende symptomen zijn de volgende:
- Toegenomen dorst en plassen (polydipsie en polyurie).
- Meer eetlust.
- Vermoeidheid, gebrek aan energie.
- Wazig zien.
- Gevoeligheid van extremiteiten.
- Wonden die niet genezen.
- Langdurige, hart-, zicht- en nierproblemen.
In het onderhavige geval zijn dolfijnen onderzocht voor de behandeling van diabetes type 2, die wordt gekenmerkt door het onvermogen van cellen om insuline te gebruiken voor de stofwisseling. Laten we eens kijken hoe deze walvisachtigen ons helpen insulineresistentie te begrijpen.
Dolfijnen "zetten diabetes aan en uit"
Dolfijnen voldoen aan een aantal interessante biologische omstandigheden op het gebied van suikermetabolisme. Ten eerste eten ze vis die veel eiwitten en weinig suikers bevat. Aan de andere kant hebben ze, net als wij, zeer grote hersenen in verhouding tot hun grootte, en hebben ze een hoge glucosebehoefte voor een goede werking.
Deze twee factoren zouden in principe een probleem moeten veroorzaken als het gaat om het voeden van de hersenen als er geen eigenaardigheid van dolfijnen was. Deze dieren kunnen insulineresistentie aan- en uitzetten. Op deze manier reguleren ze de bloedsuikerspiegel te allen tijde volgens de behoeften van het lichaam.
Daarom activeert het lichaam van de dolfijn onder nuchtere omstandigheden insulineresistentie, waardoor een toestand ontstaat die vergelijkbaar is met diabetes type 2, waardoor ze glucose langer kunnen behouden.Dit is precies wat ze willen bestuderen: het vermogen om insulineresistentie "in en uit te schakelen" en toe te passen op de behandeling van de ziekte bij mensen.
Nog een lange weg te gaan
Het dierenrijk zit vol verrassingen en mogelijkheden waar mensen graag gebruik van maken om onze gezondheid en ons leven te verbeteren. Hoewel velen van hen met goed resultaat zijn nagebootst, is er op het gebied van gezondheid nog een lange weg te gaan.
Het gebruik van diermodellen kan aanwijzingen geven over de te volgen weg om bepaalde vragen te onderzoeken, vooral die met betrekking tot de gezondheid van onze soort. Als de eerste vergelijkende stap eenmaal is gezet, moet het onderzoek zich echter blijven richten op mensen, anders ontstaan er valse resultaten.
Met andere woorden, andere soorten kunnen een grote inspiratiebron zijn om het leven van mensen te verbeteren, maar de effectiviteit van het ontwikkelen van alternatieve methoden voor diermodellen mag niet uit het oog worden verloren.Om een geneesmiddel voor diabetes mellitus te vinden, moet het onderzoek zich blijven richten op onze eigen biologie.
