De Sint Bernard is een opzichtig hondenras met onmiskenbare kenmerken. Ondanks dat hij vrij groot is, heeft hij een aanhankelijk, volgzaam en sociaal karakter. Daarnaast houdt hij ervan om te spelen en de aandacht van zijn verzorgers te zoeken, waardoor hij een uitstekende keuze is voor het gezin.
We kennen hem van films als Beethoven, one of the family –en al zijn sequels– en van zijn staat van dienst als reddingshond bij uitstek. In de volgende ruimte gaan we wat dieper in op het leven en de kenmerken van de Sint-Bernardhond, een waar juweel in de wereld van huisdieren.
Het fascinerende verhaal van de Sint-Bernardhond
De Sint-Bernardhond, ook wel St. Bernhardshund of Bernhardiner genoemd in het Duits, is een veedrijvershond afkomstig uit de Zwitserse Alpen. Met name de bergpas van de Grote Berg St. Bernhard, op 2.469 meter boven zeeniveau.
Er wordt al sinds 1695 over dit ras gesproken. Zijn belangrijkste functie door de geschiedenis heen is geweest om zowel een geleidehond als een reddingshond te zijn voor verdwaalde reizigers, zelfs in de meest onherbergzame uithoeken van de bergen.
De soldaten van Napoleon Bonaparte verspreidden hun bekendheid als reddingshonden rond het jaar 1800, en hun populariteit groeide vanaf dat moment alleen maar. In 1867 begon Heinrich Schumacher uit Holligen de genealogische geschiedenis van deze soort te documenteren en in 1884 werd het Book of Canine Genealogical Records geopend.
De Zwitserse Saint Bernard Dog Club werd opgericht in 1884 in Basel. Het ras werd officieel erkend als Zwitsers in 1887 en werd vanaf dat moment de Zwitserse nationale hond.
Kenmerken en morfologie
De Internationale Cynologische Federatie classificeert dit ras in groep 2 (Pinscher- en Schnauzerhonden, Molossers en Zwitserse berg- en veedrijvershonden). Er zijn twee varianten van de Sint-Bernardhond:
- Short Hair Variety
- Veel lang haar
Beiden behouden de grote karakteristieke grootte van dit ras. Zijn imposante en gespierde voorkomen contrasteert met zijn minzame karakter. Als huisdier zal hij kalm en opgewekt zijn, hoewel hij ook waakzaam zal zijn om zijn dierbaren te beschermen. Blaft niet veel, maar is gevoelig voor kwijlen.
Wat de verhoudingen betreft, is de minimale schofthoogte bij reuen 70 centimeter en bij teven 65 centimeter. Het maximum bij reuen is 90 en bij teven 80. Het gewicht varieert tussen de 55 en 90 kilo.
De basiskleur is wit met lichte of donkerrode vlekken.Er kan ook een zwarte schakering op het lichaam worden gevonden. De vlekken die volgens de rasstandaard als verplicht worden beschouwd, zijn wit op de borst, voeten, punt van de staart, de band op de snuit, de ster en de nek.
Temperament
De Sint-Bernardus is misschien wel een van de meest liefhebbende honden die er bestaat, aangezien hij dol is op het gezinsleven en altijd probeert zijn voogden te plezieren. Bovendien is hij behoorlijk beschermend en zal hij niet aarzelen om zijn dierbaren te verdedigen als hij merkt dat ze in gevaar zijn.
Deze nobele reuzen worden vaak beschouwd als uitstekende metgezellen voor kinderen, omdat ze de neiging hebben om voorzichtig te zijn in de omgang met de kleintjes. In feite zijn ze erg geduldig en tolerant. Hoewel het noodzakelijk is om de hond vanaf een puppy te leren spelen en socialiseren, zodat hij geen ongepast gedrag vertoont.
Het is noodzakelijk om de Sint-Bernardus een goede opvoeding te bieden, aangezien zijn grootte het in de toekomst moeilijk zou kunnen maken om hem te beheren.Dankzij hun intelligentie is dit geen groot probleem voor het ras. Bovendien zal hij het leuk vinden om samen met zijn docenten te leren en de waardering van zijn familie te verdienen met elke nieuwe truc die hij leert.
Gezinstijd samen
Zoals hierboven vermeld, is samenwonen met het gezin een basisbehoefte voor de Sint-Bernardus, dus hij moet meerdere uren per dag hebben met spelletjes, wandelingen en verwennerij. Anders kan hij ongepast gedrag gaan vertonen of koppig, koppig en apathisch worden.
Dit betekent dat het ras een beetje gevoelig is voor verlating en inactiviteit. Daarom moeten er inspanningen worden geleverd om honden op te nemen in de meeste gezinsplannen. Op deze manier voel je je niet alleen gelukkig en tevreden, maar verbeter je ook je levenskwaliteit en je houding.
Oefening en verzorging van de Sint-Bernardhond
Dit grote ras moet vanaf jonge leeftijd zorgvuldig worden afgericht. Bij puppy's moet erop worden gelet dat hun skelet niet wordt belast: hun botten moeten volledig zijn gevormd voordat ze aan intensieve training worden onderworpen.
Als dit ras eenmaal volgroeid is, heeft het veel dagelijkse lichaamsbeweging nodig om in vorm te blijven. Gezien hun grote intelligentie, samen met hun grote formaat, is het belangrijk om ze van jongs af aan te trainen, zodat ze leren hun baasje te gehoorzamen.
De vacht van de Sint-Bernard heeft niet veel extra verzorging nodig, hoewel het altijd goed is om hem één keer per week te borstelen om de hoeveelheid losse haren in huis te verminderen. Vooral in de lente en de herfst, omdat het in deze periode is dat ze haar haar verliest en het huis vaak vuiler maakt.
Hoe is de gezondheid van de Sint Bernard?
Over het algemeen is dit hondenras resistent en lijdt het niet snel aan veel voorkomende ziekten. Vanwege zijn grote omvang en het voortplantingsproces zullen echter waarschijnlijk bepaalde aangeboren en musculoskeletale problemen optreden. De Sint Bernard is gevoelig voor lijden:
- Gedraaide maag
- Heupdysplasie
- Epilepsie
- Entropion
Als je op zoek bent naar een liefdevol, trouw, speels en vredig hondenras, kan de Sint-Bernardus een goede keuze zijn als metgezel. Er moet echter rekening mee worden gehouden dat het een goede training en een grote ruimte nodig heeft, zodat het gemakkelijk kan bewegen. U kunt er zeker van zijn dat als u aan al zijn zorg en behoeften voldoet, deze prachtige hond u als geen ander onvoorwaardelijke genegenheid zal bieden.