Wanneer we worden geconfronteerd met een epileptische aanval met stuiptrekkingen bij onze hond, moeten we eerst duidelijk zijn dat we kalm moeten blijven, het dier neerleggen, voorkomen dat het zijn tong uitsteekt, het laten herstellen en volg de aanbevolen behandeling.
Grotere neiging bij sommige rassen tot epileptische aanvallen
Epileptische aanvallen komen vaker voor bij bepaalde rassen: Duitse herder, sint-bernard, setter, beagle, poedel, sommige teckels en bassethonden. De eerste epileptische aanval komt vaak voor bij honden in de leeftijd van zes maanden tot vijf jaar.Het is noodzakelijk om te leren handelen, omdat epilepsie geen dood betekent, maar wel ernstige bijwerkingen kan hebben.
Precieze stappen in het midden van de aanval en stuiptrekkingen
De zogenaamde idiopathische of essentiële epilepsie bij honden is een hersenziekte die wordt gekenmerkt door symptomen die lijken op die van mensen die aan deze pathologie lijden. Wanneer een aanval onvoorspelbaar en willekeurig begint, is er een ontlading van energie in de hersenen die trapbewegingen in de extremiteiten bij de hond veroorzaakt, overvloedige speekselvloed, ongecontroleerd urineren of ontlasting en bewustzijnsverlies. Je moet voorbereid zijn op deze situatie.
Het eerste is om kalm te blijven en het dier zo te plaatsen dat het niet van een hoge plek v alt of v alt. We zullen hem zeer voorzichtig behandelen, aangezien hij zich in een bijzonder delicate situatie bevindt. Leg hem bij voorkeur neer op een zacht oppervlak, zoals een mat of kussens, zodat hij comfortabel is en zichzelf niet bezeert door toevallen.
Er zijn mensen die aanraden om het dier zijn tong uit te steken, omdat het zo zuurstof krijgt. Maar gezond verstand vertelt ons dat de hond die zijn tong uitsteekt het risico loopt om hem te bijten.
Als de epileptische aanval eenmaal voorbij is, is het noodzakelijk om de hond op een rustige plek te laten rusten, omdat hij dan uitgeput zal zijn. De dierenarts zal de juiste behandeling opleggen wanneer hij dit nodig acht, die zal bestaan uit het toedienen van een spierverslapper, gewoonlijk Valium, die rectaal zal worden toegediend. De eigenaar kan dit relaxmiddel zelf op de hond aanbrengen wanneer hij een epileptische aanval heeft.
Epileptische honden en aanvallen die waarschuwen
Epileptische aanvallen kunnen van meer of minder intensiteit zijn. Er zijn enkele aanwijzingen in het gedrag van het dier voorafgaand aan de aanval, zoals het geval dat de hond nerveuzer en onrustiger is dan normaal.
Als we de aanval voorzien, kunnen we eerste hulp oefenen, zoals de hond op een plek plaatsen waar er geen gevaar bestaat dat hij zijn kop stoot of het risico loopt om van een bepaalde hoogte te vallen.Het is ook raadzaam om de hond op een zachte ondergrond neer te leggen, bij voorkeur op de grond zodat hij niet v alt.
Duur van aanvallen
Hoewel het voor de eigenaren eeuwig kan duren, duren deze aanvallen in werkelijkheid niet langer dan twee minuten, waarna het dier gedesoriënteerd en erg moe zal zijn. Deze idiopathische epilepsie bij honden is ongeneeslijk en zal hoogstwaarschijnlijk levenslange behandeling vereisen.
Het kan ook niet worden opgespoord door middel van tests of röntgenfoto's en in het algemeen heeft het geen spoedbehandeling nodig tenzij de aanvallen zo nu en dan terugkeren, iets dat erg gevaarlijk kan zijn voor ons huisdier en de behandeling zal nodig zijn op basis van barbituraten
Het dier lijdt gewoonlijk niet tijdens de aanval, ook al lijkt het anders.
Nuttige tips
Wanneer we de symptomen waarnemen, kun je het beste snel naar een dierenarts gaan. De behandeling die de deskundige voorschrijft, moet tot op de letter worden gevolgd, zodat epileptische episodes tot een minimum worden beperkt.
Eigenlijk zijn epileptische aanvallen het symptoom van een bestaande ziekte in de hersenen, net zoals diarree een symptoom is van een ziekte in het spijsverteringsstelsel. In veel gevallen is het mogelijk om vast te stellen welke ziekte de aanvallen veroorzaakt: een tumor, een aangeboren afwijking of een beroerte, maar soms is het niet mogelijk om de oorzaak vast te stellen, en in het laatste geval wordt de epilepsie idiopathisch genoemd.
In de diergeneeskunde wordt het een idiopathische ziekte genoemd, meestal omdat de oorzaak onbekend is.
