De namen van dieren zijn belangrijk, omdat ze niet alleen hun herkenning mogelijk maken, maar ook gehoorzamen aan hun classificatie. Hoewel alle levende wezens gemeenschappelijke of gemeenschappelijke namen hebben, is alleen de wetenschappelijke naam geldig voor academische doeleinden.
In de volgende regels zullen we je vertellen waar de manier waarop soorten een naam krijgen vandaan komt en wat de regels zijn die worden gevolgd om ze te creëren. We moedigen je aan om verder te lezen, want de sleutel tot de identificatie van alle levende wezens op de planeet is hier verborgen.
Een mier in een toren van Babel: het belang van dierennamen
Onze planeet is een toren van Babel, waar een simpele mier veel gewone namen heeft. Deze naam is afhankelijk van de taal of de plaats waar u zich bevindt. Natuurlijk zullen geen van deze algemene bijnamen nuttig zijn bij het wetenschappelijk beschrijven van mierenbiologie.
Bovendien hebben de gewone namen geen betrekking op de classificatie van het dier of de taxonomie. Als we bijvoorbeeld kijken naar de miereneter (Myrmecophaga tridactyla) en de bruine beer (Ursus arctos), hebben deze twee soorten, ondanks hun gebruikelijke namen, geen nauwe fylogenetische verwantschap.
In feite is alleen de tweede echt een beer. Dit is een voorbeeld van waarom het nodig is om unieke en universele namen te gebruiken, waarvoor geen vertaling of lokalisatie nodig is.
Hoe wordt de naam van dieren wetenschappelijk gedefinieerd?
Het is interessant om te weten dat er conventies zijn die de creatie en het gebruik van de wetenschappelijke namen van elke soort definiëren. Allereerst zijn alle soortnamen binomiaal, dat wil zeggen dat ze twee woorden hebben die in het Latijn of Grieks zijn geschreven:
- De eerste term komt overeen met de taxonomische groepering: het genus.
- De tweede term is de specifieke naam of specifieke epitheton.
Deze manier om de namen van dieren te schrijven -volgens wetenschappelijke conventies- staat dus bekend als binominale nomenclatuur. Het concept van dit schrift werd in 1753 verspreid door de Zweedse botanicus Carlos Linnaeus, in zijn werk Species Plantarum.
Vanaf die tijd is het gebruikelijk om wetenschappelijke namen te vormen die voornamelijk verwijzen naar deze drie aspecten:
- Een onderscheidend kenmerk van de soort.
- Een geëerde persoon die de soort aan hem opdraagt.
- een plaats waar de soort is toegewijd.
Gebruik van wetenschappelijke namen
Opgemerkt moet worden dat, hoewel de eerste term alleen kan worden gebruikt -aangezien deze het hele geslacht identificeert-, de tweede aanduiding ongeldig is als deze alleen wordt gebruikt. De naam van de soort is, onherleidbaar, de verzameling die bestaat uit de twee termen.
Bovendien moet de naam worden geschreven met het geslacht altijd beginnend in hoofdletters en de specifieke naam in kleine letters, b.v. homo sapiens. Verderop in de tekst kan de geslachtsnaam worden afgekort met een hoofdletter en vergezeld gaan van de volledige specifieke naam, b.v. H. sapiens.
Soortnamen moeten worden geschreven in een lettertype dat zich onderscheidt van het lettertype van de algemene tekst, meestal cursief.
De namen van dieren en hun classificatie: verschillende maar onafscheidelijke concepten
Taxonomie is een tak van de biologie die verantwoordelijk is voor het definiëren van de verschillende categorieën die levende wezens omvatten. In die zin worden de classificatiegroepen taxonomische categorieën of taxa genoemd.
Het eerste is om te begrijpen dat, in deze wetenschappelijke classificatie, als twee organismen tot dezelfde groep behoren, dit komt omdat ze iets gemeen hebben. De wetenschap heeft vastgesteld dat de meest algemene taxonomische categorie het domein is, waaronder alle levende wezens vallen.
De classificatie is hiërarchisch van meest algemeen naar meest specifiek. Daarom staat onder de categorie Domein de volgende, het Koninkrijk. Dit omvat op zijn beurt de taxonomische categorieën van de Phyla -van het Latijnse phylum- en volgt achtereenvolgens de onderverdelingen van klassen, orden, families, geslachten en ten slotte soorten.
Het systeem van het toekennen van namen aan dieren vereist ervoor te zorgen dat ze niet herhaald worden
Natuurlijk, na bijna twee miljoen soorten te hebben genoemd, is het moeilijk om ervoor te zorgen dat de naam echt geldig en uniek is. Momenteel zijn er internationale nomenclatuurcodes voor elke groep organismen.
Zo is er voor de namen van dieren de International Code of Zoological Nomenclature, die de nodige richtlijnen bevat zodat er geen herhalingen zijn. Een handig hulpmiddel in dit opzicht is de online Nomenclator Zoologicus, die meer dan 340.000 namen op genusniveau bevat - geslachten en ondergeslachten - van het dierenrijk.
In het geval dat twee verschillende soorten toevallig dezelfde naam dragen -geval van homoniem-, behoudt de eerste van de twee soorten die genoemd wordt de naam en moet de tweede hernoemd worden.
Opvallende dierennamen
Afgezien van al deze regels zijn er enkele vreemde gevallen die de typische nomenclatuur een beetje lijken over te slaan. Hier zijn enkele voorbeelden:
- De twee termen van de naam zijn hetzelfde woord: Bufo bufo of gewone pad; Naja naja of Indische cobra, Pica pica, de wetenschappelijke naam voor de ekster.
- Namen die palindromen zijn: Allenella een familie van weekdieren, Aha ha soort van Australische wesp of Xela alex, een vlieg.
- Die geen medeklinkerletters hebben: Iouea is een zeespons en Aiouea is een plant afkomstig uit Midden- en Zuid-Amerika.
De door Linnaeus bedachte nomenclatuur stelt ons in staat om, zelfs vandaag nog, alle levende wezens die we ontdekken op een consistente manier te classificeren. In deze termen ligt de sleutel tot wereldwijde biodiversiteit.