Kristallen in urine bij katten vertegenwoordigen een aandoening op het niveau van de urinewegen. Deze vaste mineralen, ook wel "stenen" of urolieten genoemd, kunnen overal in het uitscheidingssysteem van de kat voorkomen, inclusief de nieren, urineleiders, blaas of urethra. De oorzaak van deze formaties is niet helemaal duidelijk, maar er wordt verder onderzoek naar gedaan.
Bovendien moet worden opgemerkt dat urolieten verschillende minerale samenstellingen hebben, wat het mogelijk maakt om de ene of de andere onderliggende entiteit te vermoeden. Als je meer wilt weten over het onderwerp, lees dan verder.
Wat is katachtige urolithiasis?
Als we het hebben over kristallen in kattenurine, bedoelen we eigenlijk een specifieke aandoening met een voor- en achternaam: katachtige urolithiasis. Deze klinische entiteit omvat alles wat te maken heeft met de aanwezigheid van polykristallijne ophopingen in de urinewegen van de kat, van de oorzaken tot de symptomen - zoals pijn, infectie, verstopping of bloeding -
Het urinestelsel van de kat bestaat uit 2 nieren -die bloed filteren en urine vormen-, 2 urineleiders die vocht opvangen, een spierzak die urine opslaat (blaas) en een urethra, die dit hele systeem verbindt met de externe omgeving. Urolieten of kristallen kunnen in elk van deze secties worden gedeponeerd, wat resulteert in een karakteristieke signologie in elk vierkant.
Symptomen van kristallen in urine bij katten
Sommige katten hebben nierkristallen en hebben geen symptomen.In deze gevallen is het gebruikelijk dat formaties worden gevonden in een deel van de urinewegen van het huisdier wanneer een röntgentest wordt uitgevoerd voor een ander doel. In ieder geval ontwikkelen andere katten wel klinische symptomen. Onder hen benadrukken we het volgende:
- Buikpijn: Ernstig ongemak in deze regio komt zeer vaak voor bij mensen met urolieten, maar katten ontwikkelen het zelden. In ieder geval, als de kristallen de urineleiders verstoppen, zullen de nieren ontstoken raken en zal de kat veel pijn voelen, vooral wanneer de buikstreek wordt opgepakt.
- Koorts: zoals blijkt uit studies, veroorzaken de stenen zelf geen koorts bij mensen, maar kunnen ze zich ontwikkelen als gevolg van infecties die het gevolg zijn van mogelijke verwondingen. Hetzelfde principe kan worden toegepast op katten.
- Bloed in de urine (hematurie): Dit is een teken dat de kristallen ergens in het urinewegstelsel letsel veroorzaken.
- Pijnlijk urineren (dysurie), verminderde urineproductie (oligurie) of helemaal niet plassen (anurie). Dit laatste teken vertegenwoordigt de ernstigste variant van het spectrum.
- Verlies van eetlust, lusteloosheid en braken: dit zijn tekenen die wijzen op obstructie van de normale urinestroom.
Hoe dan ook, zoals aangegeven door het MSD Veterinary Manuals-portaal, zijn de tekenen heel anders als een of beide nieren zijn aangetast. Als er alleen eenzijdige disfunctie is, is pijn het enige mogelijke teken. Algemene malaise en systemisch falen treden op wanneer beide nieren verstopt zijn, omdat urineren in dit geval moeilijk of onmogelijk is.
Oorzaken van kristallen in urine
Dierenartsen hebben nog niet helemaal begrepen waarom er kristallen in kattenurine voorkomen. Het is in ieder geval bekend dat katten zeer zure urine hebben die hen vatbaar maakt voor de afzetting van urolieten, vooral als er sprake is van een overmaat of tekort aan vitamines.Om deze reden schatten studies dat katten meer kans hebben om de aandoening te ontwikkelen dan honden.
Vervolgens presenteren we enkele van de mogelijke oorzaken van kristallijne afzettingen in het kattenurinesysteem. Van alle mogelijke onderliggende gebeurtenissen belichten we de volgende:
- Onevenwichtige voeding: een teveel aan mineralen in de voeding kan de vorming van de kern van de urinesteen bevorderen. Na verloop van tijd wordt het groter en wordt er meer mineraal materiaal bovenop afgezet.
- Ontsteking: Sommige aandoeningen, zoals katachtige polycysteuze nierziekte, PKD, veroorzaken ontstekingen en disfunctie in de nieren. Dit zou ertoe kunnen leiden dat er kristallen in de urine van aangetaste katten verschijnen.
- Kattenurine pH-waarde: schommelingen in de pH naar boven of naar beneden kunnen de afzetting van kristallen in de urinewegen van katten stimuleren.
- Infecties: infectieuze gebeurtenissen kunnen ook de afzetting van urolieten bevorderen, hoewel het veel vaker voorkomt dat ze verschijnen als gevolg van metabolische onevenwichtigheden.
Sommige van deze veroorzakers zijn beheersbaar, terwijl andere afhankelijk zijn van het organisme van elke kat. Als je twijfelt over de voeding die je je kat geeft, kun je het beste met hem naar de dierenarts gaan.
Soorten kristallen
Zoals we al eerder zeiden, kunnen kristallen in kattenurine worden geclassificeerd op basis van hun minerale samenstelling. We gebruiken als referentie het wetenschappelijke artikel Epidemiology of feline urolithiasis in Mexico (2006–2017), gepubliceerd in het tijdschrift International Society of Feline Medicine (ISFM), om u de meest voorkomende typen te bieden:
- Calciumoxalaat-urolieten: ze vertegenwoordigen 54,3% van alle kristallen in katachtigen, dus ze komen het meest voor. Ze komen vaker voor bij mannen ouder dan 7 jaar.
- Struvieten urolieten: vertegenwoordigen 32,1% van de afzettingen. Ze komen vaker voor bij vrouwen jonger dan 6 jaar.
- Andere kristallen: 7,4% is purine en de overige 6,2% zijn andere minerale verbindingen.
Aan de andere kant wijst dezelfde bron erop dat kristallen voorkomen bij katten van alle leeftijden, van 6 maanden tot 17 jaar. Toch zijn de meeste katten die klinische aandacht nodig hebben voor deze aandoening volwassen of ouderen.
Diagnose van katachtige urolithiasis
Soms is het mogelijk om urolieten alleen te detecteren door zachtjes op de buik van het dier te drukken. In ieder geval raden we je absoluut niet aan om het in de huiselijke omgeving te proberen, aangezien je alleen maar stress, pijn en woede bij het dier opwekt. Het beste is dat als je iets ongewoons bij je kat ontdekt, je hem zo snel mogelijk naar de dierenarts moet brengen.
Eenmaal in de kliniek zal de professional urolieten vermoeden op basis van de tekenen van het dier of na directe palpatie. Als er een kristal wordt gedetecteerd, is het noodzakelijk om verschillende beeldvormingstests uit te voeren om de diagnose te bevestigen.Röntgenstralen detecteren urolieten met een diameter tot 3 millimeter, maar andere beeldvormende technieken, zoals echografie, kunnen ook nuttig zijn.
Meestal is een analyse van de urine van de patiënt noodzakelijk. Dit geeft uw dierenarts aanwijzingen over mogelijke oorzaken van urolieten.
Behandeling
De behandeling van urinekristallen bij katten hangt volledig af van hun locatie en de algemene toestand van het dier. Soms zijn urolieten niet eens de moeite waard om operatief te worden verwijderd, omdat het verwijderen ervan meer nierbeschadiging kan veroorzaken dan ze te laten waar ze zijn.
Daarom is een operatie alleen denkbaar als de kristallen infecties veroorzaken, als ze bloedingen veroorzaken, als ze de urinestroom blokkeren of als ze erg snel groeien. Omdat de urinewegen van de kat erg klein zijn, is doorverwijzing naar een gespecialiseerde chirurg meestal noodzakelijk - met de financiële kosten die dit met zich meebrengt.
Aan de andere kant is er een heel nieuwe benadering in de veterinaire wereld, bekend als extracorporale schokgolflithotripsie. Door het gebruik van niet-invasieve technieken is het doel om het kristal in kleinere stukjes te snijden, zodat de kat ze zelf kan verdrijven. Helaas gebruiken maar heel weinig dierenartsen deze procedures.
Prognose en laatste opmerkingen
Volgens professionele bronnen zal een asymptomatische kat met kleine urolieten elk kwartaal of 6 maanden naar de dokter moeten om hun situatie te evalueren. Aan de andere kant zijn degenen met verstopte urineleiders kandidaten voor een onmiddellijke chirurgische ingreep.
80% van de katten die een operatie ondergaan, overleeft nog minstens 2 jaar, terwijl slechts 66% van de katten met alleen een farmacologische behandeling deze levensverwachting bereikt. Met andere woorden, de prognose varieert afhankelijk van de gebruikte procedures en de algemene toestand van het dier.
