Schurft is een van de geografisch meest wijdverbreide parasitaire dermatosen en treft een grote verscheidenheid aan zoogdieren, waaronder mensen. Ondanks het feit dat de gevallen van schurft bij gedomesticeerde honden afnemen, is het handig om de symptomen van een mogelijke besmetting te kennen.
Deze ziekte wordt veroorzaakt door de invasie van mijten in de huid van de hond, wat een risico kan worden als de situatie niet onder controle wordt gehouden. Het wordt ook overgedragen via direct contact, maar het kan zich snel verspreiden als er geen goede hygiënemaatregelen worden getroffen. Blijf deze ruimte lezen en leer over de eerste tekenen van schurft bij honden.
Wat is schurft?
Schurft is een van de bekendste ziekten, zowel vanwege het aantal epidemieën dat door de geschiedenis heen is opgelopen als vanwege de interspecifieke diversiteit van de getroffenen. Het wordt veroorzaakt door twee verschillende mijten:
- Sarcoptes scabiei var. canis: veroorzaakt sarcoptesschurft. Het wordt ook wel schurft genoemd en wordt gekenmerkt doordat het de meest besmettelijke variant is en zelfs mensen kan treffen.
- Demodex canis: veroorzaakt demodectische schurft. Deze mijt maakt deel uit van de gebruikelijke micro-organismen van de hondenhuid, maar het immuunsysteem is verantwoordelijk voor het beheersen van de aanwezigheid ervan. Dat is de reden waarom elk immunosuppressieprobleem dit type schurft veroorzaakt.
Deze parasieten onderscheiden zich door hun snelle verspreiding in het lichaam van de geïnfecteerden en door hun gemak waarmee ze nieuwe slachtoffers infecteren. Om dit te doen, 'begraven' de vrouwtjes van deze micro-organismen zich onder de huid van het dier, waar ze hun eieren leggen.
Ook al zijn sarcoptesschurft en demodectic schurft de belangrijkste soorten die honden treffen, otodectic schurft komt ook vaak voor bij honden. In zijn geval wordt het veroorzaakt door de mijt Otodectes cynotis, een parasiet die de neiging heeft om het uitwendige oor te infecteren en zo een ontsteking van de gehoorgang te veroorzaken.
Symptomen van schurft bij honden
Hoewel de meeste met schurft geïnfecteerde honden een reeks veelvoorkomende symptomen hebben, hebben ze niet allemaal hetzelfde pathologische proces, aangezien de ernst van de huidlaesies kan verschillen.
Meestal is de eerste indicatie van de ziekte plotselinge intense jeuk. Deze jeuk is gedeeltelijk te wijten aan de gevoeligheid van de huid voor uitwerpselen van mijten wanneer deze zich onder de huid van het dier verspreiden.
In dit infectieuze proces reageert het lichaam van de hond met aanvankelijk kleine bultjes die ontstoken raken en ongemak veroorzaken.Dit zorgt ervoor dat de hond intens krabt of bijt, wat leidt tot laesies, zweren en stinkende korstjes die de situatie alleen maar erger maken. Afhankelijk van de ernst van de aandoening kan het zelfs de haarzakjes beschadigen en alopecia veroorzaken.
In de vroege stadia zijn tekenen van schurft bij honden beperkt tot meer lokale gebieden zoals de oren, snuit of ellebogen. In een tweede fase, als gevolg van de snelle verspreiding van de mijten, zullen de borst, de buik of zelfs het hele lichaam de karakteristieke huidlaesies vertonen.
Aan de andere kant wordt de term 'schurft incognito' gebruikt voor die gevallen waarin de aandoening moeilijk te diagnosticeren is. Het komt meestal voor bij honden waarvan de vacht, ondanks mijten, er schoon en verzorgd uitziet, het resultaat van regelmatige hygiëne en borstelen.
Gedrag dient ook als indicatie
Hoewel de aanwezigheid van laesies of zweren op de huid het belangrijkste symptoom van schurft is, zijn er enkele gedragingen die kunnen wijzen op de aanwezigheid van dit probleem. Een van de meest voorkomende zijn:
- Krassen zelfs tijdens het spelen. Tijdens het spelen verliezen honden hun plezier niet uit het oog, tenzij het iets belangrijks is, dus als ze stoppen met krabben, betekent dit dat ze een erg vervelend huidprobleem hebben.
- Ze krabben met verschillende voorwerpen. Omdat ze geen verlichting voelen bij het krabben met hun nagels of kaken, zoeken honden andere alternatieven zoals de muur of puntige voorwerpen.
- Ze krabben de moeite. Een van de tekenen dat schurft bij honden kan worden veroorzaakt, is frustratie. Dit blijkt uit kreunen, grommen of snuiven tijdens het krabben, wat erop wijst dat het ongemak hen wanhopig maakt.
- Gebrek aan eetlust. Door de algehele malaise verliezen ze hun eetlust.
- Gewichtsverlies. Door eetproblemen is zijn gewicht verminderd.
Hoewel de bovenstaande symptomen niet alleen kunnen wijzen op de aanwezigheid van schurft bij honden, verdient het de voorkeur om naar de dierenarts te gaan wanneer een van hen wordt ontdekt. Zo kan elk gezondheidsprobleem zo snel mogelijk worden opgelost.
Diagnose en behandeling
Wanneer je een mogelijke besmetting van schurft bij honden vermoedt, is het een goed idee om snel naar de dierenarts te gaan. Op deze manier wordt niet alleen voorkomen dat de laesie zich naar het lichaam verspreidt, maar wordt ook het risico op mogelijke besmetting verminderd.
Om het dier te diagnosticeren, zal de specialist een lichamelijk onderzoek uitvoeren, met de bijbehorende huidafkrabsels. Het kan ook bloed- en ontlastingstests omvatten om de aanwezigheid van de parasiet te bewijzen. Daarna krijgt u het juiste acaricide voorgeschreven dat u zal helpen de parasieten te elimineren.
Bij de behandeling is het belangrijkste dat alle honden of geïnfecteerde patiënten die in contact zijn geweest de medicatie krijgen. Deze zullen oraal of topisch worden toegediend; zelfs, een eerdere scheerbeurt is noodzakelijk in de getroffen gebieden. Daarnaast wordt gelijktijdig de aanbevolen antiseborrheic shampoo gebruikt om de aanwezige korstjes te verzachten.
Aanvullende zorg
Zowel tijdens het genezingsproces als bij het voorkomen van ziekte is het essentieel om goede hygiënische gewoonten te behouden. Dit impliceert niet alleen een routine van regelmatig baden en borstelen, maar het is ook handig om het contact van het huisdier met andere dieren buitenshuis te controleren. In feite zijn zwerfkatten en -honden vaak de eerste besmettingsbronnen.
Gelukkig is schurft tegenwoordig een parasitaire ziekte van de minste zorg. Het aantal binnenlandse gevallen is laag en met een vroege diagnose kan het snel worden genezen. Het is echter de moeite waard om rekening te houden met het gemak van interspecifieke besmetting, een factor die verantwoordelijk is voor de historische epidemieën van deze pathologie.
