Als er iets is dat de aandacht van de mens meer heeft getrokken dan goud, dan zijn het wel de parels die door oesters worden geproduceerd. Deze parelmoerformaties zijn door de geschiedenis heen begeerd, verzameld en gecultiveerd om de lichamen te versieren van degenen die het zich konden veroorloven.
Het is echter niet bekend welke stad als eerste de parels heeft gewonnen. De archieven die van hen zijn bijgehouden, geven aan dat ze altijd als decoratie zijn gebruikt, dus de interesse die werd gehad in de vorming van parels was bedoeld om het in gevangenschap te reproduceren. Hier kunt u echter meer te weten komen over het natuurlijke proces van parelvorming, dus mis niets.
De mythe van de zandkorrel
De eerste stap is om te weten hoe oesters de parels binnenin vormen, het is om een vrij wijdverspreide mythe te weerleggen, dat het parelachtige materiaal dat de parel vormt, is gemaakt rond een zandkorrel. Volgens deze theorie, uitgegeven door E. Redi in 1671, zou een zwervende zandkorrel de oester binnendringen en zou de parel zich daar vormen als reactie op de irritatie van dit vreemde lichaam.
Deze theorie was gebaseerd op de ontdekking van zandkorrels in sommige parels.
Zand is echter een veelvoorkomend element in de omgeving van oesters, zowel in de zee als in de rivier, dus deze theorie werd uitgesloten. Het ging echter niet fout, aangezien het was gebaseerd op het idee dat de oester de parel creëert als een defensieve reactie op een irriterend of gezondheidsbedreigend middel.
De verdedigingstheorie
Net als sneeuwvlokken zijn geen twee natuurlijke parels hetzelfde. Deze theorie van oesterirritatie is tot op de dag van vandaag ontwikkeld en er is nu een veel completer beeld van het proces beschikbaar.
In de natuur veroorzaakt het binnendringen van een vreemd (of levend, zoals parasieten) lichaam in de schaal van een oester een afweerreactie. De oester, geconfronteerd met deze irritatie, verdedigt zichzelf door dit vreemde lichaam te bedekken met verschillende lagen parelmoer totdat het de cyste vormt die we parel noemen.
Wat is parelmoer?
Nacre is een reflecterend materiaal geproduceerd door de parelzak van oesters. Het bestaat uit calciumcarbonaat, organisch materiaal en water, maar de oester scheidt het niet uit zoals het is.
In feite begint dit proces wanneer het vreemde lichaam in contact komt met de oestermantel, de spierwand die de inwendige organen bedekt. Op dat moment scheidt de tweekleppige een vloeistof af die aragoniet en een eiwit genaamd conchiolin bevat.Wanneer dit mengsel in contact komt met het vreemde lichaam, bedekt het het en vormt het de lagen van de parel.
Nacre schijnt niet altijd. In feite is de schelp van de oester gemaakt van parelmoer, maar schittert alleen met zijn karakteristieke iriserende toon aan de binnenkant. Dit komt omdat de conchiolinelagen een gebogen of cirkelvormige opstelling hebben.
Hoe lang duurt het voordat een parel zich vormt in een oester?
Hoewel de logica ons vertelt dat een defensieve reactie op een externe agent snel moet zijn (net als de mobilisatie van onze witte bloedcellen), is het in het geval van parels een zeer langzaam proces. In feite hebben de parels die je vaak in sieraden en ornamenten ziet meer dan 3 jaar nodig om zich te vormen.
Houd er rekening mee dat de parel laag na laag wordt gevormd dankzij het vrijkomen van de vloeistof die de parel vormt. Bovendien bestaat er geen ideale maat van de parel als zodanig, maar zijn de criteria door de mens vastgesteld en gebaseerd op esthetische criteria.
De enige bedoeling van de oester is om zichzelf te beschermen tegen deze agent die zijn gezondheid in gevaar brengt.
Het probleem van de perlicultuur
De evolutie van kennis over de vorming van parels leidde onvermijdelijk tot de oprichting van een industrie voor hun verzameling. De belangrijkste exportlanden van parels zijn Vietnam, de Caribische landen, Japan en Australië. Zoals je je kunt voorstellen, raakten de reserves van natuurlijk voorkomende parels snel uitgeput.
Het kweekproces van parels is duur, tijdrovend en vooral destructief voor oesters. Stukken mantel van andere oesters en een bolvormig lichaam dat irriterend werkt, worden ingebracht. Vervolgens worden ze in mazen in het water geplaatst om de parel te vormen.
De slechtste tijd voor oesters is parelextractie. Om het te verwijderen, wordt er met een scalpel een snee gemaakt en in veel gevallen sterft het weekdier daarbij. Zowel het inbrengen van het vreemde lichaam als het snijden om de parel eruit te halen zijn pijnlijk voor de oester.
Slechts 5% van de oesters produceert een parel die de kwaliteitscontroles van de parelboeren doorstaat, de rest wordt weggegooid.
Daarom richten de kritieken op deze industrie zich op het geringe nut ervan voor mensenlevens. Om de juwelen te sieren van degenen die het zich kunnen veroorloven, worden natuurlijke territoria bezet en worden massa's dieren van het leven beroofd, naast het feit dat ze intens lijden. De vraag die rijst is: is het het verlies van mensenlevens echt waard om een halsketting om te doen?