Dierenmishandeling en dierenleed is een wereldwijd probleem. Op universeel niveau is er formeel de Universele Verklaring van de Rechten van Dieren, die werd afgekondigd in 1978. De verklaring werd openbaar gemaakt op het hoofdkantoor in Parijs van de Organisatie van de Verenigde Naties voor Onderwijs, Wetenschap en Cultuur (UNESCO).
Op lokaal niveau hebben verschillende landen sinds de 17e eeuw wetten die dieren beschermen in hun wetgeving opgenomen. Om dit te doen, nemen ze verschillende punten die betrekking hebben op de Universele Verklaring van de Rechten van Dieren als basis, maar ze slagen er niet altijd in om gruwelijke daden tegen fauna te bestraffen.Blijf deze ruimte lezen en leer meer over dit belangrijke document.
Dierenbeschermingswetten
In Spanje is er bijvoorbeeld een dierenbeschermingswet. In strafzaken hangt de manier van wetgeving echter af van elke autonome gemeenschap, die vaak blijk geeft van haar zwakte in termen van sancties die kunnen worden opgelegd voor achterlating of mishandeling.
Catalonië heeft de meest geavanceerde wetgeving. Het was niet alleen de eerste gemeenschap in Spanje die het stierenvechten verbood, maar het wettelijk kader verbiedt ook het slachten van verlaten dieren.
Opgemerkt moet worden dat er sinds 2013 ook een decreet is in Spanje dat bepaalde basisregels vaststelt ter bescherming van dieren die worden gebruikt voor wetenschappelijke doeleinden, waaronder onderwijs. Buiten deze regelgevende kaders is het gebrek aan bescherming van dieren echter nog steeds van kracht en we respecteren ze niet.
Zo niet, hoe verklaart u dan dat er op dieren wordt gejaagd en mishandeld in naam van sport en amusement? Waarom martelt de voedingsindustrie dieren? Hoe verklaar je de jacht op en commercialisering van dieren om kunstwerken of kledingstukken te produceren? En dierenwelzijn? Hieronder delen we de Universele Verklaring van de Rechten van Dieren, om rekening mee te houden en te respecteren.
Preambule
Terwijl alle dieren rechten hebben. Gezien het feit dat de onwetendheid en minachting van deze rechten ertoe hebben geleid en ertoe hebben geleid dat de mens aanvallen tegen de natuur en tegen dieren pleegt.
Overwegende dat de erkenning door de menselijke soort van het recht op het bestaan van andere diersoorten de basis vormt van het samenleven van soorten over de hele wereld.
Terwijl genocide door de mens is veroorzaakt en dreigt voort te duren.
Aangezien het respect van de mens voor dieren bindend is voor het zelfrespect van de mens.
Overwegende dat onderwijs in de kindertijd observatie, begrip, respect en genegenheid voor dieren moet bieden.
Wij verkondigen het volgende
Artikel 1
Alle dieren worden gelijk voor het leven geboren en hebben dezelfde bestaansrechten.
Artikel 2
Elk dier heeft recht op respect. De mens, als diersoort, kan niet het recht opeisen om andere dieren uit te roeien, of ze uit te buiten in strijd met dit recht. Hij heeft de plicht zijn kennis ten dienste van dieren te stellen. Alle dieren hebben recht op menselijke aandacht, zorg en bescherming.
Artikel 3
Geen enkel dier zal worden onderworpen aan mishandeling of wreedheid. Als de dood van een dier noodzakelijk is, moet dit onmiddellijk, pijnloos en zonder angst voor het slachtoffer gebeuren.
Artikel 4
Elk dier dat tot een wilde soort behoort, heeft het recht om vrij te leven in zijn eigen natuurlijke omgeving, op het land, in de lucht of in het water, en om zich voort te planten. Elke vrijheidsbeneming, zelfs die voor educatieve doeleinden, is in strijd met dit recht.
Artikel 5
Elk dier dat behoort tot een soort die van oudsher in de menselijke omgeving leeft, heeft het recht om te leven en te groeien in het tempo en in de levensomstandigheden en de vrijheid die typerend zijn voor zijn soort. Elke wijziging van dat ritme of die voorwaarden die door de mens zijn opgelegd voor commerciële doeleinden is in strijd met dit recht.
Artikel 6
Elk dier dat de mens als metgezel heeft gekozen, heeft het recht om de duur van zijn leven in overeenstemming te laten zijn met zijn natuurlijke levensduur. Een dier achterlaten is een wrede en vernederende daad.
Artikel 7
Alle werkdieren hebben recht op een redelijke beperking van werktijd en -intensiteit, op rustgevende voeding en rust.
Artikel 8
Dierexperimenten waarbij lichamelijk of psychisch lijden betrokken is, zijn onverenigbaar met dierenrechten, of het nu gaat om medische, wetenschappelijke, commerciële of welke andere vorm van experiment dan ook.Er moeten alternatieve technieken worden gebruikt en ontwikkeld.
Artikel 9
Wanneer een dier wordt grootgebracht voor voedsel, moet het worden gevoed, geïnstalleerd en vervoerd, en ook worden opgeofferd, zonder het angst of pijn te bezorgen.
Artikel 10
Geen enkel dier mag worden uitgebuit voor menselijke recreatie. Dierententoonstellingen en shows dat gebruiksdieren onverenigbaar zijn met de waardigheid van het dier.
Artikel 11
Elke handeling die onnodig de dood van een dier met zich meebrengt, is biocide, dat wil zeggen een misdaad tegen het leven.
Artikel 12
Elke handeling waarbij een groot aantal wilde dieren om het leven komt, is genocide, dat wil zeggen een misdaad tegen de soort. Vervuiling en vernietiging van de natuurlijke omgeving leiden tot genocide.
Artikel 13
Een dood dier moet met respect worden behandeld. Gewelddadige scènes waarin dieren het slachtoffer zijn, moeten verboden worden in films en televisie, behalve als ze bedoeld zijn om schendingen van dierenrechten te tonen.
Artikel 14
De organisaties voor de bescherming en bescherming van dieren moeten vertegenwoordigd zijn op regeringsniveau. Dierenrechten moeten door de wet worden verdedigd, net als mensenrechten.
Wat gebeurt er als deze rechten worden geschonden?
Tenzij de wet van uw land anders voorschrijft, staat op de schending van deze rechten geen straf of straf. Ondanks dat het doel is om de integriteit van dieren te beschermen en te waarborgen, heeft de Universele Verklaring van de Rechten van Dieren slechts een symbolisch gewicht voor de wetgeving van verschillende landen.
Deze rechten zijn ontstaan in een poging om de minimale levensgaranties die aan dieren toebehoren te standaardiseren. Evenzo dient het als een leidraad voor landen om ze naar eigen goeddunken in hun nationale wetgeving te integreren. Geen enkele internationale instantie heeft echter de macht om volledige naleving af te dwingen.
Het beste wat je kunt doen, is vechten in je eigen land en eisen dat de leiders passende regels opstellen voor naleving. Gelukkig zijn er al verschillende internationale bewegingen die dit werk op verschillende plaatsen doen, maar er is nog tijd nodig om het doel te bereiken.
