Ver weg is de tijd dat de meeste huisdieren honden, katten of hooguit siervogels waren. De diversiteit aan soorten gezelschapsdieren die momenteel op de markt zijn, is immens. Dierenartsen, als dierenartsen die we zijn, moeten iedereen evenveel aandacht geven.
Hoewel het waar is dat niet alle dierenartsen van alle dieren op de hoogte kunnen zijn, moeten degenen die verantwoordelijk zijn voor de behandeling van kleine huisdieren medische zorg verlenen aan iedereen die onze hulp nodig heeft. Bij deze gelegenheid gaan we het hebben over een onderwerp dat zo scherp is als het wiebelige egelsyndroom.
Wobbly Hedgehog-syndroom
Wobbly Hedgehog Syndrome (WHS) is een degeneratieve ziekte van het zenuwstelsel die de Afrikaanse dwergegel (Atelerix albiventris) aantast. De oorsprong is momenteel onbekend.
Dit is een pathologie die lijkt op multiple sclerose bij mensen, waarmee veel onderzoekers het vergelijken. Hoewel in het geval van de Afrikaanse egel vermoed wordt dat dit te wijten is aan de willekeurige genetische kruisingen waaraan deze soort is blootgesteld. Alleen al in de Verenigde Staten is de prevalentie van deze ziekte 10% en samen met neoplasieën zijn ze meestal de belangrijkste oorzaak van verlamming bij deze huisdieren.
Opgemerkt moet worden dat er tegenwoordig een aanzienlijk juridisch vacuüm is in het fokken van Afrikaanse egels. Ze zijn al een paar jaar verboden omdat ze een potentieel invasieve soort zijn, en om deze reden hebben professionele instellingen geen licentie om ze te kweken.
Wobbly hedgehog-syndroom kan het gevolg zijn van voortgaande voortplanting onder naaste familieleden door mensen zonder toestemming of voldoende kennis.
Ontwikkeling van de ziekte
Betreft inheemse Afrikaanse grondegels vanaf een leeftijd van ongeveer drie jaar. Op andere leeftijden, zowel hoger als lager, kan het gebeuren, hoewel minder waarschijnlijk.
De ontwikkeling van dit syndroom is progressief en begint meestal met de achterpoten, later met de voorpoten. Het kan ook de zijkanten aantasten: eerst links en dan rechts of andersom. Dit resulteert in een verlies van spiercontrole over het lichaam van de egel, waardoor het gaat trillen (ataxie), vandaar de naam van het syndroom.
Op dit punt is het belangrijk om te verduidelijken dat wiebelige egelziekte gemakkelijk kan worden verward met vestibulair syndroom, dus er moet rekening mee worden gehouden bij mogelijke differentiële diagnoses.
Wanneer de symptomen en onthutsing optreden, beginnen de dieren complicaties te krijgen om een normaal leven te leiden. Gewichtsverlies treedt op in de vroege stadia van de ziekte vanwege de moeilijkheid die ze hebben met eten. Normaal sterven de dieren tussen een maand en een jaar na het ontstaan van de symptomen. Overleven hangt sterk af van de palliatieve zorg die aan de egel wordt gegeven.
Andere symptomen van het syndroom
Hoewel de belangrijkste symptomen van dit syndroom verband houden met verlamming en verlies van coördinatie, zijn er ook enkele andere tekenen die kunnen wijzen op de aanwezigheid ervan. Een van de meest voorkomende zijn:
- Moeite om op zichzelf te kruipen.
- Moeite met opstaan na het naar bed gaan.
- Moeite met plassen of stoelgang.
- Ademhalingsafwijkingen.
- Zelfverminking.
- Exoftalmie (ogen die uit hun kassen steken).
- Wonden aan de benen.
- Vermindering van uw dagelijkse activiteiten.
Houd er rekening mee dat deze symptomen ook kunnen wijzen op de aanwezigheid van andere verschillende pathologieën. Dus voordat u aan het ergste denkt, raadpleegt u een dierenarts zodat deze de juiste tests kan uitvoeren en een diagnose kan stellen.
Diagnose
Wobbly hedgehog-syndroom veroorzaakt onopvallende laesies in de witte stof van de hersenen, die te moeilijk te diagnosticeren zijn. In feite wordt de aanwezigheid van deze pathologie in de meeste gevallen pas herkend na autopsie.
De manier waarop de diagnose van dit syndroom meestal wordt gesteld, is door veel klinische tests uit te voeren om andere mogelijke ziekten uit te sluiten. Enkele van deze tests zijn:
- Fysische analyse.
- Motortesten.
- Laboratoriumanalyse (urine en bloed).
- Röntgenfoto's.
- Echo's.
Als de resultaten van deze analyses niet het bestaan van een andere ziekte aantonen, zoals neoplasmata, neuronale laesies of stofwisselingsproblemen, kan dit syndroom worden aangenomen. Anders bezien is de diagnose door uit te sluiten, wat lang duurt.
Behandeling en zorg
Het is cruciaal erop te wijzen dat het wiebelige egelsyndroom een chronisch-degeneratieve en ongeneeslijke pathologie is. Ondanks het feit dat er geen specifieke behandeling is, zal het verstrekken van basiszorg aan de egel zijn kwaliteit van leven aanzienlijk verbeteren en verlengen. Vergeet niet dat het hele proces moet worden begeleid door een specialist, dus voer geen veranderingen door in uw dagelijks leven zonder hem eerst te raadplegen.
Een van de algemene aanbevelingen die dierenartsen meestal geven zijn:
Dieet
We zullen de egel een hoogwaardig dieet geven, met insecten of gekookte kippen-/kalkoenborst zonder vel. Daarnaast moeten wij uw menu compleet maken met kleine stukjes gebakken of gekookte groenten en fruit. Het is aan te raden om ons dier een aanvulling te geven van omega 3 en omega 6. Anderzijds is een vitaminecomplex ook aan te raden.
In een vergevorderd stadium van de ziekte kan geassisteerde voeding nodig zijn, omdat het voor het dier moeilijk is om zelfstandig te eten. In deze lijn moet de drinkbak een tuit zijn om de toegang tot het water te vergemakkelijken.
Voor geassisteerde voeding kun je het beste kiezen voor een zelfgemaakte pap die wordt toegediend via een injectiespuit. Deze pap kan gemaakt worden met de gebruikelijke componenten van uw rantsoen, aangevuld met de relevante supplementen.
We moeten goed op hydratatie letten in gevorderde stadia van de ziekte. Egels drogen snel uit, dus we zullen moeten proberen om altijd de spuit bij de hand te hebben en het dier regelmatig water te geven.
Fysiotherapie
Het is belangrijk om de spieren van de egel in de best mogelijke conditie te houden om de progressie van de ziekte te vertragen. We zullen dit bereiken door de ledematen van het dier te masseren om te proberen de spierspanning te behouden.
Massages op de buik van het dier worden ook aanbevolen. We kunnen zachtjes zijn buik aaien, die glad is en geen spikes heeft, om de gastro-intestinale motiliteit te stimuleren.
Samenvattend is het artikel van vandaag een beetje triest, aangezien het nooit een gerecht van goede smaak is om over ziekten te praten zonder behandeling. We hopen echter dat deze tips nuttig zijn en als uw huisdier de pech heeft om aan dit syndroom te lijden, kunt u hem goed verzorgen en de kwaliteit van leven zo lang mogelijk verlengen.