Het strottenhoofd is een klein orgaan dat zich tussen de luchtpijp en de keelholte bevindt en dat de toegang tot de luchtwegen beschermt en betrokken is bij het vermogen om geluiden te maken. Het is samengesteld uit kraakbeen dat de noot en de stembanden vormt. Larynxverlamming bij honden vermindert of voorkomt het binnendringen van lucht door immobilisatie van de larynxspieren.
Waarom gebeurt het?
Bij een gezonde hond gaat het strottenhoofd open tijdens het ademen en sluit het tijdens adempauze om te voorkomen dat speeksel en voedsel het ademhalingssysteem binnendringen.
Bij honden met larynxverlamming werken de spieren die normaal gesproken de luchtwegen openen niet goed. Wanneer het dier inademt, zetten de wanden van de luchtwegen niet uit; in ernstige gevallen gaat hij zelfs dicht, wat verstikking kan veroorzaken.
Deze pathologie kan aangeboren of verworven zijn. De laatste is de meest voorkomende vorm: het komt voor bij honden ouder dan gemiddeld 9 of 10 jaar en komt veel vaker voor bij reuen dan bij teven.
Verworven larynxverlamming komt meestal voor bij grote en middelgrote rassen zoals Labradors, Golden Retrievers, Saint Bernards of Ierse Setters.
Sommige hondenrassen hebben een genetische aanleg om te lijden aan larynxverlamming: de Vlaamse bouvier, de Siberische husky, de tottweiler, de Dalmatiër of de bull terrier zijn enkele van deze rassen. Obesitas is een andere factor die de situatie van de zieke hond kan verergeren.
Symptomen van larynxverlamming bij honden
In de vroege stadia van de ziekte kunt u een geluid horen bij het ademen. Andere tekens zijn:
- Heesheid bij hijgen.
- Hoesten, vooral na inspanning.
- Toenemend hijgen wanneer de hond kalm of in rust is.
- Harse blaft.
- Moeite met ademhalen.
- Oefenintolerantie.
De hond kan een angstige uitdrukking vertonen, met uitpuilende ogen en snel uitzettende thorax.
Een ander gevolg van larynxverlamming bij honden is oververhitting. Honden koelen zichzelf af door te ademen, waarvoor ze hun bek openhouden. Als het dier deze pathologie vertoont, is het veel moeilijker om de lichaamstemperatuur op peil te houden.
In latere stadia hebben honden voortdurend moeite met ademhalen. Ze accepteren niet dat ze aan hun halsband worden getrokken en het geluid dat ze maken met hun ademhaling wordt steeds luider en ze hebben mogelijk dringende veterinaire hulp nodig.
Het is het beste om zo snel mogelijk te gaan als we larynxverlamming vermoeden. De dierenarts voert een reeks onderzoeken uit, zoals een röntgenfoto van de borstkas, bloedonderzoek, een gedetailleerd onderzoek van de keel, en beslist in elk geval welke behandeling het meest geschikt is.
Behandelingen voor larynxverlamming
In noodsituaties zijn mogelijke intubatie en geassisteerde ademhaling gedurende een korte tijd nodig wanneer het dier verdoofd is. Externe koeling kan ook nodig zijn om de temperatuur te verlagen.
In milde gevallen kan larynxverlamming worden behandeld met medicijnen en enkele indicaties, zoals het vermijden van overgewicht, intensieve lichaamsbeweging, hitte of het gebruik van strafhalsbanden.
Zuurstoftherapieën kunnen ademhalingsproblemen verlichten, maar het is geen definitieve genezing, aangezien de luchtwegen 'defect' blijven. Er is een operatie om deze gevallen op te lossen, die bestaat uit een ingreep om de luchtwegen open te houden door middel van een hechting die de wanden van het strottenhoofd opent.
Deze operatie wordt tieback genoemd en heeft tot doel de diameter van de luchtwegen te vergroten om de doorgang van lucht te vergemakkelijken en bijgevolg de ademhaling en thermoregulatie.
De dierenarts zal degene zijn die zal beoordelen of een operatie de beste optie is volgens de patiënt en het type procedure zelf. Na de operatie heeft de hond postoperatieve zorg nodig om complicaties te voorkomen, maar hij zal een volkomen normaal leven kunnen leiden.