Mede-eigendom van dieren is een relatief nieuwe juridische figuur, die in echtscheidingszaken van groot belang is geworden. Maar het juridische concept gaat verder dan het beroemde en aangename: "wie krijgt de hond?"
Vervolgens zullen we de belangrijkste gevallen toelichten waarin mede-eigendom van dieren wordt toegepast en hoe specifiek mede-eigendom van huisdieren ontstaat na de scheiding van een koppel.
Wettelijk regime inzake mede-eigendom van dieren
Traditioneel hebben wetten, en dus hun agenten, dieren behandeld als eigendom dat kan worden onderworpen aan gezamenlijk eigendom.Met andere woorden, meerdere personen kunnen houder of eigenaar zijn van hetzelfde dier; Om deze reden kan er op juridisch gebied gesproken worden over mede-eigendom van dieren.
De juridische aspecten van mede-eigendom van dieren worden nog steeds geleid door het wettelijke regime met betrekking tot gemeenschappelijk eigendom, vastgelegd in het Spaanse burgerlijk wetboek. Over het algemeen zijn deze voorschriften alleen van toepassing wanneer het nodig is om een gerechtelijke procedure in te stellen vanwege het ontbreken van overeenstemming tussen de partijen die het eigendom van het dier delen.
Deze conflicten komen vrij vaak voor bij de gedeelde aanschaf van paarden die zijn toegewijd aan sport en wedstrijden. En om dit geval te voorkomen, is het raadzaam dat de mede-eigenaren altijd een contract sluiten voordat ze gezamenlijk het dier verwerven.
De hoofdtekst van het document moet de voorwaarden van mede-eigendom en de verplichtingen van elke eigenaar duidelijk en objectief beschrijven, om toekomstige juridische geschillen te voorkomen.
Overwegingen bij mede-eigendom van dieren
Het eerste dat duidelijk moet zijn, is dat de leden van de gemeenschap, in het geval van mede-eigendom van dieren, quota worden genoemd. De quota zijn essentieel om te bepalen wat elke mede-eigenaar toekomt in geval van beëindiging van de overeenkomst. En ze helpen ook bij het reguleren van de verantwoordelijkheden van elke eigenaar bij het onderhoud van het dier.
Evenzo wordt gewoonlijk aangenomen dat de deelname van elke mede-eigenaar in het bezit van het dier identiek zal zijn. Als dit niet het geval is, moeten de verhoudingen die overeenkomen met elke eigenaar worden weerspiegeld in het contract, evenals hun verplichtingen en gedifferentieerde rechten.
Wat rechten en plichten betreft, bepa alt het Burgerlijk Wetboek als algemene regel de beslissing van de meerderheid van de mede-eigenaars. Het voorziet ook in het recht van elke eigenaar om zijn verantwoordelijkheid voor het beheer van het dier toe te wijzen aan een beheerder.
In het geval van onenigheid tussen de eigenaars of als inconsistente of willekeurige beslissingen worden goedgekeurd volgens de eerder gemaakte overeenkomst, heeft elke mede-eigenaar het recht om gerechtelijke stappen te ondernemen om de overeenkomst te beëindigen en een vergoeding te ontvangen die evenredig is aan hun aandeel in mede-eigendom.
Gezamenlijk eigendom van dieren in geval van echtscheiding
Momenteel is er een geschiedenis van echtscheidingen waarbij de gezamenlijke voogdij over huisdieren is bepaald, waarbij ze worden gezien als gezinsleden en niet als activa die tussen de partijen kunnen worden verdeeld.
In feite besluiten steeds meer paren om een reguleringsovereenkomst op te stellen die hun huisdieren dekt op het moment dat hun scheiding wordt geformaliseerd. In dit document worden de verantwoordelijkheden en rechten van elke partij gedetailleerd beschreven om te garanderen dat het dier de juiste zorg krijgt.
Uiteraard wordt in dit soort regelgeving ook de verdeling van de uitgaven diervoeding, hygiëne, welzijn en preventieve geneeskunde vastgelegd. Dat wil zeggen, basisuitgaven.
De regels voor gezamenlijk gezag zijn ook zo opgesteld dat het einde van de affectieve band geen afbreuk doet aan het recht van elke eigenaar om te genieten van het gezelschap van zijn beste vriend.
In die zin is het aan te raden dat eigenaren van tevoren afspreken hoe ze onder andere doordeweeks en in het weekend tijd met hun huisdier zullen doorbrengen, of dat er een ontmoetingsplaats wordt geadopteerd voor het ophalen en afleveren van het dier praktijken die toekomstige problemen tussen de partijen voorkomen.
Al deze zaken zijn vernieuwend op juridisch gebied, omdat het dier niet langer begrepen wordt door middel van een materieel concept (van het goede), om het in een vergelijkbare positie te plaatsen als die van kinderen tijdens een scheiding.Naast een waardigere behandeling van het dier, zou dit een volgende stap kunnen zijn in de richting van erkenning van dierenrechten.