De ñacundá is in Zuid-Amerika onder vele namen bekend en behoort tot de familie Caprimulgidae, die de verschillende geslachten en soorten van de beroemde nachtzwaluw omvat.
Habitat van de ñacundá
Er zijn veel soorten nachtzwaluwen verspreid over de Amerikaanse en Europese continenten, maar ze komen ook voor in delen van Azië en Afrika. De ñacundá is met name te zien in Venezuela, Colombia, Brazilië, Paraguay, Uruguay, Bolivia en een deel van Argentinië.
Deze vogel leeft in bossen, savannes, moerassen en graslanden, hoewel hij ook voorkomt aan de randen van rivieren, kustgebieden en xerofytische omgevingen. Ze bevinden zich meestal op open plaatsen, warme gebieden en gematigde hoogten, niet in berggebieden.
Het is heel typerend om hem 's nachts op snelwegen en onverharde wegen te zien zitten, verblind door koplampen van auto's, en daarom lijken velen vaak overreden. Het is normaal om het te zien in uitgestrekte gewassen waar nachtelijke vliegende insecten in overvloed aanwezig zijn.
Over het algemeen blijven ze solitair of in paren, maar aangezien het migrerende groepen van honderden individuen zijn, kunnen ze worden gezien.
Hoe gaat het met de ñacundá?
Het is een stevige vogel, ongeveer 30 centimeter, met een korte staart en lange, afgeronde vleugels. Zijn kop is plat en klein, met een kleine snavel maar een grote mond die tijdens de vlucht opengaat om te jagen. De ogen zijn zwart en erg groot, aangepast aan het nachtleven.
Cryptisch verenkleed is de sleutel tot hun overleving. Dankzij hem gaan ze perfect op in het landschap. Zijn poten zijn kort en zijn lichaam is zandkleurig, met zwarte stippen in contrast met zijn witte buik en keel; tijdens de vlucht is aan de binnenkant van de vleugels een witte vlek te zien.Opgemerkt moet worden dat de mannetjes witte vlekken op het puntje van de staart hebben.
Evenzo hebben nachtzwaluwen zeer prominente vibrissae of snorharen (sensorische haren) waarmee ze trillingen waarnemen.
Het gedrag van nachtzwaluwen
De ñacundá is, net als de rest van de vogels die deel uitmaken van zijn familie, een insectenetende vogel met schemerige en nachtelijke gewoonten. Hij brengt de dag zittend op de grond door, zonder te bewegen. Het is zelfs moeilijk te zien omdat het zo goed opgaat in de omgeving.
Hun vlucht is meestal laag en grillig, en dit is wanneer ze jagen op de insecten waar ze zich mee voeden: kevers, mieren, zygoptera, libellen, krekels, motten, homoptera, oorwormen en muggen. Ze profiteren ook van kunstmatige lichtbronnen die insecten aantrekken om te jagen. Bovendien is zijn verenkleed aangepast aan een sluipende vlucht, niet op te merken door zijn prooi.
De nachtzwaluwen maken een zeer luid en repetitief karakteristiek geluid als ze op de grond zijn; vaak worden ze dankzij hem gedetecteerd.
Het seizoen van verkering en paring verandert per regio en ze bouwen geen nesten, maar leggen hun eieren op de grond. Er worden meestal weinig eieren gelegd, maximaal twee per jaar.
Het vrouwtje is verantwoordelijk voor de zorg voor het legsel en de jongen, terwijl het mannetje de kuikens van het eerste legsel kan voeren terwijl het vrouwtje het tweede broedt.
Er is een geloof dat ze melk van geiten kunnen drinken – vandaar hun naam – door direct aan hun uiers te zuigen. Hoewel het niet waar is, is het waar dat ze de kuddes meestal in de schemering vergezellen om zich te voeden met de insecten die ze op hun pad grootbrengen.
Een andere naam waaronder de ñacundá of nachtzwaluw bekend staat, is 'bedrieglijke herders', en dat is dat wanneer ze zien dat hun nest wordt bedreigd, ze korte en wanordelijke vluchten maken om te doen geloven dat ze gewond zijn en makkelijke prooi.Op deze manier leiden ze het potentiële roofdier af van hun nest, bloot op de grond.
Zonder twijfel is de nachtzwaluw een zeer interessante vogel, vanwege zijn camouflage en zijn manier van jagen. De beste manier om hem te vinden en te observeren is door te wachten op zonsondergang en goed op de grond te letten, want hij is een aas van de camouflage.
