Equine adenitis, ook bekend als bof bij paarden, equine gurma of wurgziekte, is een infectie van de bovenste luchtwegen van het paard, veroorzaakt door de bacteriën Streptococcus equi. Naast deze gedomesticeerde soort kan de ziekteverwekker andere paardachtigen aantasten, zoals pony's, ezels en muilezels.
Equine gurma is een van de meest besmettelijke pathologieën bij paarden en wordt gemakkelijk overgedragen. Daarnaast kan er sprake zijn van een zoönose als de bacterie die de ziekte veroorzaakt is Streptococcus equi subsp. zooepidemicus, die mensen kunnen besmetten. In de volgende regels vertellen we u meer over het ziektebeeld van een paard met adenitis bij paarden.
Klinische tekenen van adenitis bij paarden
Bacteriën die adenitis veroorzaken komen het dier binnen via de mond en ze nestelen zich in de lymfeklieren rond de kaak. Wanneer dit gebeurt, treedt plotselinge koorts op, gevolgd door de typische klinische symptomen van een paardenverkoudheid, zoals hoesten of afscheiding.
Beetje bij beetje raken de submandibulaire en retrofaryngeale knopen - beide gelegen aan het begin van de keel van het paard - ontstoken, vormen abcessen en produceren een mucopurulente afscheiding.
Juist de naam wurgziekte kwam naar voren omdat veel paarden die aan de ziekte leden, stikten door gebrek aan lucht als gevolg van gezwollen klieren.
Het verloop van de ziekte verschilt sterk van dier tot dier. Bij oudere paarden heeft het meestal een mild begin, dankzij een goed ontwikkeld immuunsysteem. Integendeel, jonge mensen vertonen uiteindelijk een veel ernstiger en moeilijker te genezen lymfeklierbetrokkenheid.
De klinische verschijnselen van paardengoerma volgen gewoonlijk de volgende mate van optreden:
- aanhoudende koorts, die wordt gehandhaafd tot de volledige ontwikkeling van adenopathie.
- Uiterlijk van anorexia en gebrek aan eetlust. Vaak staat het dier met gestrekte nek. Proberen te eten kan ervoor zorgen dat voedsel terugstroomt door de neusgaten.
- Depressie en apathie.
- Ontwikkeling van faryngitis, laryngitis en rhinitis.
- Verschijning van neusafscheidingen, die kunnen beginnen als sereus en eindigen als etterig.
- Als het dier niet al het slijm via zijn neus verdrijft, geratel zal te horen zijn op de bovenste sporen. U kunt ook het verschijnen van slijm in de ogen zien.
- Ontwikkeling van adenopathie. De knooppunten worden opgezwollen en kunnen tot een week zo blijven. Het eerste klinische teken van adenopathie is het verschijnen van een warm, diffuus en pijnlijk oedeem op de nek van het paard.
Hoe wordt paardengoeroe overgedragen?
De belangrijkste besmettingsroute van adenitis bij paarden is direct contact tussen monsters. Een paard met actieve adenitis dat continu slijm afscheidt, is een belangrijke infectiebron voor gevoelige dieren van dezelfde soort of hetzelfde geslacht.
Overdracht vindt plaats wanneer een ziek dier slijm op een gezond dier spuugt. Paarden hebben door hun sociale gedrag waarbij hoofd-hoofdcontact het meest normaal is, veel voorzieningen om besmet te raken.
Daarnaast is er een indirecte manier om besmet te raken: hetzelfde delen doos, dezelfde trog of dezelfde trog. Het kan ook gebeuren dat het de verzorger is die de infectie tussen de paarden overdraagt, wanneer er meerdere tegelijk worden behandeld.
Ten tweede, sommige paarden die van de ziekte zijn genezen, zijn nog steeds overbrengers van de bacterie. Dit staat bekend als een 'langdurige subklinische drager'. Dit dier zal de ziekteverwekker in de populatie blijven verspreiden, zelfs als het de ziekte niet lijkt te hebben.
Het is erg belangrijk om door te gaan met het verzamelen van monsters van secreties bij herstelde dieren, om te weten wanneer ze precies zijn gestopt met infecteren.
Complicaties en behandelingen
Zoals gezegd leidt deze ziekte - ondanks dat ze zeer besmettelijk en vervelend is - niet tot hoge sterfte bij dieren. Niettemin, het ontstaan van abcessen in de lymfeklieren van jonge dieren kan erg vervelend zijn en ingewikkeld om te genezen.
Idealiter passeren alle paarden de infectie als gewoon een verkoudheid, waarbij de lymfeklieren zijn betrokken. Helaas is er een veel ergere complicatie die in de meeste gevallen fataal kan zijn.
In zeldzame gevallen ontwikkelen zich abcessen in andere organen van het lichaam, iets dat bekend staat als 'wurgklootzak'. De verspreiding van het abces door het lichaam kan op verschillende manieren plaatsvinden, zoals bloed, lymfe of zenuwen. De meest voorkomende plaatsen voor deze abcessen zijn de longen, het mesenterium, de lever, de milt, de nieren en de hersenen.
Een andere belangrijke complicatie is infectie van de keelholtes. Deze structuren zijn divertikels die verband houden met het ademhalingssysteem van paarden die de buis van Eustachius met de keelholte verbinden. Als dit gebied geïnfecteerd raakt, kan het dier, naast klinische complicaties, veel langer drager zijn.
Gezien de diversiteit aan gevallen heeft elk dier meestal een andere behandeling. Over het algemeen beginnen bijna alle behandelingen met alleen ondersteunende zorg voor het paard.
Observeren hoe het dier evolueert is essentieel, naast: ontstekingsremmers toedienen als slikken moeilijk gaat of als u koorts heeft. Het is ook van vitaal belang om een vochtiger en gemakkelijker door te slikken dieet te geven. Af en toe zullen sommige dierenartsen antibiotica toedienen aan de dierlijke patiënt. Dit hangt echter sterk af van het individuele geval.
Voor dragerdieren is er ook een behandeling. Allereerst wordt het paard geïsoleerd, om te voorkomen dat het nog meer dieren besmet. Daarna wordt de droge pus uit de keelholtes geëxtraheerd door endoscopie en het gebruik van lokale antibiotica in dezelfde zakjes.
Adenitis bij paarden kan een dodelijke ziekte zijn, maar alleen in geïsoleerde gevallen. Het is natuurlijk een zeer besmettelijke pathologie, dus geïnfecteerde dieren moeten altijd zo snel mogelijk worden geïsoleerd en verzorgd door professionals.
