De graskikker is een veel voorkomende amfibie in het oude continent die een brede verspreiding heeft, aangezien hij van Europa tot Azië te vinden is. Omdat hij sterk afhankelijk is van de vochtigheid van zijn omgeving, heeft hij de neiging zich te verstoppen en komt hij alleen naar buiten als de omgevingsomstandigheden goed zijn. Deze kenmerken maken de graskikker tot een raadselachtig dier dat verschillende merkwaardige feiten over zijn natuurlijke leven beschermt.
De wetenschappelijke naam van deze soort is Rana temporaria. Het behoort tot de familie Ranidae, waar de bekende "echte kikkers" zijn gegroepeerd. Blijf deze ruimte lezen en ontdek enkele van de merkwaardige feiten die de graskikker verbergt.
Hoe gaat het met de graskikker?
Deze soort v alt op doordat hij iets groter is dan gemiddeld, aangezien hij tot 10 centimeter lang kan worden. Het vertoont een robuust, afgeplat uiterlijk met een afgeronde kop. Hoewel het waar is dat hij niet lijkt op padden, is hij in werkelijkheid veel breder dan de gewone groene kikker (Pelophylax perezi).
Alsof dat nog niet genoeg is, heeft hij een bruine of lichtbruine kleur die wordt gecombineerd met verschillende donkere vlekken rond zijn hele lichaam. Bovendien vertoont hij aan beide kanten van zijn kop wat bruine vlekken, die op een soort masker gaan lijken en een uitstekend diagnostisch kenmerk van de soort blijken te zijn.
In tegenstelling tot andere amfibieën blijft de graskikker meestal niet in de buurt van water. In feite overleeft het dankzij de vochtigheid van zijn omgeving, dus het wordt beschouwd als een soort terrestrische gewoonten. Het is te vinden in een grote verscheidenheid aan habitats, van struikachtige gebieden tot bergweiden of bossen.
Weinig bekende feiten over de graskikker
Net als andere amfibieën heeft deze kikker de neiging zich in holen of ondergronds te verstoppen om vocht vast te houden. Hierdoor is hij wat lastig te vinden met het blote oog, dus het is normaal dat er meerdere merkwaardige weetjes zijn over de graskikker die onbekend zijn. Sommigen van hen zijn als volgt.
1. Er zijn verschillende ondersoorten
Dankzij zijn verspreiding en zijn bijzondere manier om zijn leefgebieden te kiezen, heeft de graskikker geleid tot de soortvorming van zijn exemplaren. Omdat ze dicht bij wetlands moeten blijven, zijn er ontoegankelijke gebieden die de populaties van elkaar geïsoleerd houden. Deze verdelingen maken het onmogelijk om de genenpool te homogeniseren en hun verschillen te vergroten, wat deze ondersoorten genereert:
- Rana temporaria parvipalmata. Hij komt overal langs de Cantabrische kust voor.
- Tijdelijke tijdelijke kikker. Het wordt gedistribueerd van de oostelijke regio van Baskenland tot aan de Pyreneeën.
Dit zijn de momenteel geaccepteerde ondersoorten, hoewel wordt aangenomen dat er nog meer kunnen bestaan. Evenzo moet worden opgemerkt dat ondanks het feit dat het verschillende ondersoorten zijn, het fysieke uiterlijk van deze organismen niet al te veel verschilt met het blote oog. Als dezelfde trend zich echter doorzet, zullen hun verschillen na verloop van tijd waarschijnlijk worden geaccentueerd en uiteenvallen in formele soorten.
2. Zijn vocalisatie is meer een grom
De vocalisatie van de graskikker is een beetje anders dan wat te horen is bij andere soorten kikkers. Concreet lijkt het meer op een grunt dan op het typische schrille en karakteristieke geluid van deze amfibieën. Alsof dat nog niet genoeg is, zijn hun stembanden ook niet erg ontwikkeld, dus hun vocalisaties hebben weinig volume.
3. Ze kwaken alleen in het water
In tegenstelling tot wat men misschien denkt, gebruikt de graskikker zijn vocalisatie niet buiten het broedseizoen. Dit betekent dat ze alleen kwaken als ze in het water zijn om het verkeringsproces te starten. Omdat hij aardse gewoonten heeft, is het onwaarschijnlijk dat hij op andere momenten in het water zal terugkeren, waardoor het moeilijk is om hem te zien kwaken.
4. Het legt zijn eieren in pakketjes
Het vrouwtje Graskikker legt haar kroost in pakketjes van tussen de 1.000 en 2.000 eieren, die samen een diameter hebben van 20 centimeter. Elk ei is gemiddeld tussen de 1,5 en 3 millimeter lang.
5. Op zoek naar hete schuilplaatsen
Hoewel de graskikker wijd verspreid is, mist hij afweermechanismen om hem te beschermen tegen koud weer. Zelfs zonder hen zijn ze in staat om te overleven in habitats die in de winter vrij lage temperaturen bereiken.Dit doen ze door warme schuilplaatsen te zoeken, zoals holen of onder de wortels van bomen, plekken die tijdelijk beschutting bieden tot het weer beter wordt.
De graskikker is een interessante en eigenaardige soort die in verschillende regio's van het oude continent leeft. Hoewel het waar is dat het in Europa als gewoon wordt beschouwd, is het waarschijnlijk dat veel van de bovengenoemde curiositeiten volledig onopgemerkt blijven. Over het algemeen zijn dieren complexer dan ze lijken, je moet jezelf gewoon de kans geven om ze te leren kennen.
