De Somalische giraf staat bekend om zijn grote langwerpige nek, die op een gegeven moment de meest innovatieve evolutietheorieën van zijn tijd wist te inspireren. Ook al is het een endemische soort voor Afrika, je bent het waarschijnlijk wel eens tegengekomen in een plaatselijke dierentuin. Hoewel ze misschien kalm lijkt, vertoont ze op sommige momenten in haar leven agressief gedrag, dat eindigt in gigantische gevechten.
In deze ruimte zullen we het hebben over een van de grootste terrestrische soorten die er bestaan, Giraffe reticulata, een zoogdier als geen ander dat veel te vertellen heeft. Lees verder en leer alles over dit enorme en nieuwsgierige organisme.
Habitat en verspreiding van de Somalische giraf
Dit zoogdier is te vinden in het noorden en noordoosten van Kenia, met enkele kleine populaties ten zuiden van Somalië en Ethiopië. In het verleden werd aangenomen dat de giraf een enkele soort was en door heel Afrika werd verspreid, wat verre van waar is. In feite, volgens een artikel gepubliceerd in het tijdschrift Huidige biologie, zijn er 4 verschillende soorten giraffen met verschillende distributies.
Het leefgebied van deze gewervelde bestaat uit uitgestrekte, woestijngebieden met bomen, waarvan de vegetatie wordt gedomineerd door acacia's. De populaties van deze giraf bestaan naast mensen, die in deze gebieden in hun levensonderhoud voorzien door vee te houden en te grazen.
Kenmerken van de Somalische giraf
De giraf is het grootste landdier ter wereld, omdat het 5,7 meter hoog is en een gewicht heeft van bijna 2 ton. Daarnaast heeft het een paar kleine verbeende hoorns op zijn kop, die meestal worden omgeven door huid en haar, bijna als een paar "antennes". Bovendien is zijn staart zo dun dat hij als zweep dient om insecten weg te jagen.
Hoewel het geslachtsdimorfisme niet erg duidelijk is, zijn de mannetjes groter dan de vrouwtjes en kunnen ze zelfs een tweede paar hoorns hebben. Hierover is een artikel gepubliceerd in het wetenschappelijke tijdschrift oecologie vermeldt dat het verschil zit in hoe ze zich gedragen wanneer ze hun eten krijgen. Met andere woorden, omdat de mannetjes vraatzuchtiger zijn, hebben ze grotere maten.
Deze exemplaren hebben meestal een opvallende kleur, Het bestaat uit een geeloranje huid, met vlekken in de vorm van veelhoeken langs het lichaam. Bovendien fungeren deze polygonen op hun beurt als een vingerafdruk, aangezien hetzelfde patroon zich niet herhaalt bij andere individuen.
Gedrag
De soort vormt kuddes of groepen met 10 of 20 individuen van beide geslachten. De exemplaren behouden een sociale status door middel van hiërarchieën, aangezien er een dominante man is die zijn positie bepaalt door middel van gevechten. Tijdens conflicten staan de mannetjes zij aan zij, terwijl ze elkaar beginnen te slaan met hun nek als zwepen en hun hoorns als spijkers.
De resultaten van elk gevecht geven hen een bepaalde rang binnen de kudde, dus de dominante man is de sterkste van allemaal. Dit is slecht nieuws voor verliezers, aangezien ze normaal gesproken niet mogen fokken met de vrouwtjes in de groep. Om deze reden verandert de structuur en het aantal leden voortdurend, vanwege het vertrek en de instroom van nieuwe personen.
Ten tweede, vrouwen zijn socialer en minder agressief, komen om groepen te vormen zonder mannen. Tijdens elk broedseizoen gaan ze echter op zoek naar een partner, waardoor de kudde uiteenvalt.
Somalische giraf voeren
Somalische giraffen zijn plantenetende organismen waarvan het hoofdvoedsel de bladeren van acaciabomen zijn. Om deze reden zijn hun langwerpige halzen een van hun beste aanpassingen, waardoor ze de hoogste takken kunnen bereiken. Daarnaast consumeren ze soms ook stenen, om de mineralen in hun dieet aan te vullen.
Net als bij andere herbivoren, deze soort is herkauwer, wat betekent dat ze veel tijd besteden aan het malen van hun voedsel, het uitspugen en opnieuw roeren. Dit is nodig, omdat het moeilijk is om de voedingsstoffen uit de bladeren, bloemen en peulen te halen, dus de giraffen proberen ze te verpletteren om dit proces efficiënter te maken. In feite is het juist om deze reden dat ze een maag met 4 kamers hebben.
Reproductie van de Somalische giraf
Giraffen hebben een merkwaardige manier om waar te nemen of het vrouwtje ontvankelijk is of niet, omdat door de weerspiegeling van Flehmen ze herkennen feromonen die ze weggeven. Dit gebeurt wanneer ze hun lippen intrekken en hun tandvlees onthullen, waardoor hun orgaan wordt blootgesteld. vomeronasaal, die verantwoordelijk is voor het detecteren van geuren. Met andere woorden, mannen doen urinetests die hen laten weten of de potentiële partner vruchtbaar is.
Wanneer het mannetje merkt dat het vrouwtje klaar is, begint hij haar het hof te maken om te paren. Dit wordt gedaan door zijn staart vast te pakken, alsof hij om toestemming vraagt. De tegenpartij kan het negeren of accepteren en ook de prospect vasthouden. Op deze manier wordt het paar gevormd voor minstens één seizoen.
De geur van dit dier speelt een zeer belangrijke rol bij de voortplanting. Dit komt omdat, door dit gevoel, individuen kunnen herkennen of een vrouw vruchtbaarder is dan anderen, waardoor ze de meest "fitte" kunnen selecteren. Het kiezen van de beste minnaar is essentieel voor dit zoogdier, aangezien het slechts om de 20 tot 30 maanden kan paren, waardoor het succes van zijn nest wordt gegarandeerd.
Zorgen voor het paar
De exemplaren van deze soort worden als polygaam beschouwd, omdat ze geen enkele partner voor het leven hebben. In feite is het om deze reden dat mannetjes koste wat kost zullen vermijden dat een andere minnaar het vrouwtje nadert totdat haar kalf is geboren.
Dracht en geboorte
De draagtijd duurt ongeveer 457 dagen en de geboorte zal plaatsvinden tussen de maanden mei en augustus. De moeder kan lopend en staand bevallen, waardoor haar kalf van 2 meter hoogte op de grond valt. Ze loopt geen ernstige verwondingen op, sterker nog, net na een val staat ze zelf op en begint ze borstvoeding te geven.
Fokzorg en onafhankelijkheid
De eerste weken worden de kleintjes onophoudelijk door hun moeders verzorgd. Echter, vanaf de maand van het leven, de vrouwtjes van de groep verdelen het werk door kwekerijen te vormen, waarin ze de pasgeborenen concentreren. Hierdoor kunnen ze op zoek naar water en voedsel zonder bang te hoeven zijn dat hun jongen alleen zijn.
Van hun kant zullen de jongeren onafhankelijk worden als ze 4 of 5 jaar oud zijn. Omdat het organismen zijn die een hiërarchie volgen, gaan de mannetjes zelfs op zoek naar een groep waar ze de dominante kunnen zijn. Dit zorgt ervoor dat ze uit elkaar gaan en een tijdje eenzaam zijn, tenminste totdat ze een kudde vinden of hun eigen kudde vormen.
staat van instandhouding
Volgens Internationale Unie voor het behoud van de natuur, dit zoogdier wordt vermeld als een soort bedreigd. Dit komt door de kleine en gefragmenteerde bevolking, waardoor het zich beperkt tot specifieke gebieden in Afrika. Bovendien is zijn leefgebied binnengevallen en vernietigd als gevolg van de toename van veeteeltactiviteiten in het gebied als gevolg van het aantal lokale inwoners.
Bovendien wordt deze giraf vanwege zijn enorme omvang bejaagd om zijn vlees. In feite heeft minstens 30% van de gemeenschappen dicht bij hun natuurlijke omgeving giraffenvlees geconsumeerd. Tegelijkertijd jagen de dorpelingen op deze soort als onderdeel van hun gewoonten, wat hen een betere sociale status binnen hun gemeenschap geeft.
Ondanks het vriendelijke uiterlijk van giraffen, zijn ze allemaal ingedeeld in een bepaalde risicocategorie. Het is om deze reden dat dierentuinen functioneren als een "Ark van Noach" die hen een extra kans geeft om met uitsterven te worden geconfronteerd. Helaas zijn sommige soorten tegenwoordig meer bedreigd in hun natuurlijke habitat dan in gevangenschap.
