Het gedrag van wolven is altijd synoniem geweest met nachtmerries: gehuil, heldere ogen 's nachts en scherpe hoektanden. In de oudheid, toen mensen door onbeschermde bossen zwierven, konden deze hondachtigen een reëel gevaar vormen.
Vandaag zijn de rollen omgedraaid. Landelijke folklore heeft historische toestemming gegeven voor de uitroeiing van deze soort, hetzij om het vee te beschermen of om zijn kop aan de muur te hangen, waardoor het met uitsterven wordt bedreigd. Het kennen van zijn ware aard is essentieel om deze hond te redden van permanente verdwijning.
Kenmerken van wolven
De Wolf (Wolf) het is een zoogdier dat tot de orde behoort vleeseters en de familie Canidae. Momenteel worden ongeveer 50 ondersoorten van de wolf erkend, hoewel het een onderwerp is dat ter discussie staat vanwege de overeenkomsten tussen sommigen.
De hoogte varieert tussen 60 en 90 centimeter en kan 130 lang worden - op de staart gerekend. Mannetjes zijn meestal groter dan vrouwtjes en kunnen tot 90 kilogram wegen. Ze zijn in staat zich aan te passen aan verschillende ecosystemen, afhankelijk van de soort: toendra, rotsachtige of bergachtige omgevingen, graslanden, bossen en zelfs in woestijnen. Ze zijn verspreid over het noordelijk halfrond.
Hun dieet is fundamenteel vleesetend en opportunistisch. Ze jagen op grote prooien als ze in groepen leven en op kleine zoogdieren als ze alleen zijn.
Wolven karakter
Wolven leven in sterk hiërarchische groepen. Het zijn intelligente dieren, met een rijke en gevarieerde communicatie die typisch is voor kuddes met complexe familierelaties. Ze zijn ook territoriaal, dus ze kunnen agressief zijn als ze zich binnengevallen of bedreigd voelen.
Hun gewoonten zijn fundamenteel nachtelijk, omdat ze 's nachts grote afstanden kunnen afleggen op zoek naar voedsel. Ze kunnen ook overdag actief worden gezien, maar zijn eerder in rust te vinden.
Wolf Communicatie
Omdat het sociale dieren zijn, is communicatie een element van groot belang in het gedrag van wolven. Er zijn drie hoofdroutes van communicatie bij deze soort: de olfactorische, de auditieve en de visuele. Later kunt u ze in meer detail bekijken.
Olfactorische communicatie
Wolven hebben een sterk ontwikkeld reukvermogen waardoor ze geuren over een afstand van enkele kilometers kunnen opnemen. Door vluchtige chemicaliën in urine en ontlasting, zijn in staat om het territorium af te bakenen en informatie te geven over: hun gezondheidsstatus, identiteit en reproductief moment.
Ze hebben ook exocriene klieren op hun benen, waardoor ze weten wie er door hun omgeving heeft gelopen en het spoor kunnen volgen als het een loops vrouwtje is.
Mondelinge communicatie
Wolven hebben een breed scala aan vocalisaties: huilen, grommen, blaffen en janken. Meestal dienen de luidste geluiden als waarschuwing of markering van territorium op lange afstanden. Als het gaat om socializen binnen het peloton, hebben ze de neiging om minder luid te janken, gekreun en gegrom te gebruiken.
Het gehuil, in het bijzonder, is een interlokale oproep om uw roedel of andere personen te lokaliserens. Er wordt ook gespeculeerd dat het een lange-afstandsmarkering is.
Als je je afvraagt of wolven echt naar de maan huilen, moet je weten dat het een mythe is: als ze hun hoofd opheffen, lijkt het misschien alsof ze ernaar kijken, maar het is een gebaar waarmee ze het geluid een heel eind kunnen laten reiken. grotere afstand.
Visuele communicatie
Het gedrag van wolven heeft een sterke visuele component in termen van houdingen en gebaren. Omdat vocalisaties concurrenten of indringers van hun territorium kunnen aantrekken, is alles met betrekking tot groepssocialisatie en het opzetten van hiërarchieën fundamenteel gebaseerd op non-verbale.
Door middel van lichaamstaal kunnen wolven emoties zoals angst, woede en zelfs genegenheid overbrengen of gokgedrag uiten.
De hiërarchie wordt tot stand gebracht door gedrag van overheersing en onderwerping, meestal gemanifesteerd door gebaren. Een wolf die in een gespannen houding op zijn rug ligt, toont bijvoorbeeld onderwerping aan een hoger geplaatst persoon.
Gedrag van wolven
Het bestuderen van het gedrag van wolven is gebaseerd op het fundamenteel onderzoeken van hun socialisatie. Later heb je zijn gedrag in verschillende contexten van zijn leven beschreven.
Kuddegedrag
Kuddes zijn meestal familiegroepen die worden gedomineerd door een broedpaar, telefoongesprek alfa. Er zijn ook jongeren van verschillende leeftijden of andere familieleden. De grootte van de kudde kan sterk variëren, tussen de 2 en 40 exemplaren; de meest voorkomende zijn echter groepen van 8 tot 9 personen, wat het ideale aantal is voor iedereen om te eten als ze een prooi krijgen.
Omdat het dominante paar meestal het enige is dat zich voortplant, wordt de dynamiek van splijtingsfusie gezien in grote groepen, waarbij sommige leden de neiging hebben zich in kleinere groepen te splitsen en naar andere territoria te migreren. Ze kunnen er echter voor kiezen om hun hele leven bij de roedel te blijven.
Solo gedrag
Sommige exemplaren kunnen hun familiegroep verlaten om een partner of hun eigen territorium te zoeken. Soms vormen ze een nieuwe groep met een partner of sluiten ze zich aan bij een accepterende roedel. In genummerde omgevingen kunnen ze alleen worden gelaten en de rest van hun leven zo doorbrengen.
Eetgedrag
Van wolven is aangetoond dat ze in staat zijn: bedenken jachtstrategieën om hun prooi te vangen. Als het gaat om verspreide dieren, kunnen ze kilometers alleen reizen terwijl ze communiceren om te waarschuwen voor hun bevindingen.
Dit gedrag komt voort uit concurrentie met andere roofdieren, omdat ze bij het jagen in een groep een voordeel hebben ten opzichte van andere solitaire soorten, zoals vossen en beren. Aan de andere kant biedt het bewegen in een groep hen meer bescherming tegen mogelijke aanvallen van andere carnivoren.
Oudere exemplaren zijn in staat om informatie door te geven en jachtstrategieën aan jongere exemplaren aan te leren, zoals technieken om prooien in het nauw te drijven of optimale locaties om ze te vangen.
Wolven zijn intelligente, gevoelige wezens zonder een greintje kwaad. Het feit dat ze niet mensvriendelijk zijn, doet niets af aan hun recht op leven, aangezien ze ook een fundamentele rol spelen bij het in evenwicht brengen van ecosystemen. Als er een wolf naar beneden komt om schapen te doden op veehouderijen, vraag jezelf dan het volgende af: zou je dat risico lopen als je genoeg voedsel en ruimte had?
