Omdat het zulke iconische dieren zijn in de populaire cultuur, zou je kunnen denken dat het gedrag van giraffen diepgaand is bestudeerd. Er is echter geen uitgebreide bibliografie over hen en tot voor kort waren er bijna geen studies die zich in hun ethologie verdiepten.
Als je deze reuzen wat beter wilt leren kennen, vind je hier hun belangrijkste kenmerken en wat er tot nu toe bekend is over hun gedrag. Hoewel ze op observatieniveau achterlopen op andere soorten, mag je het niet missen, want het zijn nog steeds fascinerende dieren.
Giraf kenmerken
Momenteel worden 4 soorten giraffen erkend, die allemaal tot het geslacht behoren Giraffa, ingedeeld binnen de familie Giraffen en in de bestelling Artiodactyla. Deze soorten zijn Giraffa camelopardalis, Giraffa reticulata, Giraffa giraf Y Giraffa tippelskirchi.
De giraf is het hoogste zoogdier ter wereld. Mannetjes zijn ongeveer 5,7 meter lang en vrouwtjes iets korter, ongeveer 4,5 meter. In termen van gewicht kunnen mannetjes bijna 2 ton lichaamsgewicht bereiken, terwijl vrouwtjes op ongeveer 1200 kilogram blijven.
Giraffen zijn verspreid over het Afrikaanse continent, waar ze worden aangetroffen in populaties van verschillende aantallen, afhankelijk van de beschikbare hulpbronnen. Ze kunnen zich met name bevinden van het zuiden van de Sahara tot het oosten van Transvaal, Natal en het noorden van Botswana.
Giraffen zijn verdwenen uit het grootste deel van West-Afrika, met uitzondering van een overgebleven populatie in Niger.
Giraffen voeden zich met bladeren, bloemen, peulen en fruit, hoewel hun eten belangrijkste zijn acaciabladeren. Dit zijn doornige bomen, maar de dikke lippen van dit dier - samen met het dikke speeksel en zijn sterke kiezen - zorgen ervoor dat het rustig op zijn bladeren kan kauwen, zonder lekke banden of snijwonden.
Giraffen karakter
Het zijn dieren met een rustig karakter en zeer weinig territoriaal, omdat de schaarste aan roofdieren en het feit dat ze zich kunnen voeden met de boomtoppen hen bevrijdt van de meeste gevaren van de savanne. Het zijn gezellige en dagelijkse zoogdieren, in staat om in een groep te leven zonder grote conflicten buiten de gevechten om de mannetjes te paren.
Giraffen communicatie
In eerste instantie werd het beschouwd als het enige dier dat geen geluid maakte, maar later bleek dit niet het geval te zijn: ikGiraffen communiceren met elkaar via infrageluid. Andere keren hoor je ze grommen of fluitachtige vocalisaties.
Wanneer een giraf gealarmeerd raakt, gromt of snuift hij om de anderen te waarschuwen. Moeders laten een kenmerkend fluitje horen om hun jongen te roepen, maar als ze niet worden gezien, kunnen ze op hoog volume vocaliseren, waarop baby's reageren met blatende geluiden.
De ongelooflijke lengte van deze zoogdieren is niet alleen nuttig om te eten: ze kunnen op grote afstand visueel contact met elkaar hebben en elkaar daardoor waarschuwen voor mogelijke dreigingen. Het observeren van een andere giraffe in nood in de verte geeft de anderen de tijd om zich te verenigen en zichzelf te verdedigen.
Giraf gedrag
Zoals hierboven vermeld, is er meer diepgang nodig in ethologische studies van de giraffe, hoewel er veel gegevens zijn die een algemeen perspectief geven op zijn gedrag. Later heb je een overzicht van de verschillende aspecten van hun gedrag.
Gedrag van giraffen overdag
Giraffen hebben twee pieken van activiteit, één tijdens de ochtend en de andere in de schemering, die samenvallen met de uren waarin ze zich voeden. De valleien in hun activiteit vinden plaats tijdens de nacht en in de centrale uren van de dag, waarin ze rusten en kleine dutjes doen - die niet langer zijn dan 2 uur - zonder daadwerkelijk te gaan liggen.
Giraffen, als goede herkauwers, brengen het grootste deel van de dag door met eten, waarbij ze 16-20 uur besteden aan het selecteren van gebladerte, bladeren, kauwen en herkauwen. Ander gedrag, zoals beweging, verkenning en observatie, houdt ook verband met eten, drinken of de grond likken.
Sociaal gedrag
Girafrelaties worden beschreven als willekeurig, tijdelijk en dynamisch, hoewel moeder-kindrelaties redelijk stabiel zijn. Als splijtingsfusiebedrijven, tijdelijke groepen worden gevormd die gemakkelijk kunnen worden ontbonden.
Aangenomen wordt dat ouderlijke, reproductieve en voedingsrelaties de vorming van groepen giraffen motiveren, maar op het moment dat de behoefte verdwijnt, valt de kudde uiteen.
Vrouwen hebben meer kans om sociale groepen te creëren. Er zijn langdurige relaties gedocumenteerd tussen moeders en dochters, en zelfs tussen verwante volwassen vrouwtjes binnen groepen jongeren. Integendeel, mannetjes zijn over het algemeen solitair en onafhankelijk en de interacties tussen hen zijn meestal door competitie.
Er is geen enkele vorm van hiërarchie of dominantie tussen exemplaren binnen groepen. Van vrouwelijke verenigingen wordt aangenomen dat ze bedoeld zijn om het voortbestaan van de jongsten en jongeren te verzekeren.
Het zijn geen territoriale dieren, ook niet bij andere soorten. Ze zijn meestal te zien in het gezelschap van andere herbivoren zoals zebra's (Equus burchellii), impala's (Aepyceros camelus) en struisvogels (Struthio camelus). Omdat er geen concurrentie is als het gaat om voeding, is er geen conflict tussen soorten.
Eetgedrag
Omdat het zulke grote dieren zijn, ze hebben een hoge voedingsbehoefte om te dekken, zo kunnen ze tot 30 kilo plantaardig materiaal per dag consumeren. Daarnaast geven ze de voorkeur aan planten met groene bladeren, bloemen, knoppen of vruchten.
De voedingsroutine bij het gedrag van giraffen begint met het verkennen van het terrein en het lokaliseren van voedselbronnen. Zodra ze zijn gevonden, kun je ze zien bladeren door boomtakken en grazen op hoog gras.
Ze kunnen ook worden gezien terwijl ze de grond likken of zelfs op botten kauwen. Dit, hoewel het vreemd lijkt bij een herbivoor, houdt verband met het zoeken naar minerale zouten die zijn dieet aanvullen. In de natuur heeft elk atypisch gedrag zijn betekenis.
Giraffen hoeven niet vaak te drinken. Zoals het grootste deel van hun hydratatie komt van het plantaardig materiaal dat ze consumeren, ze kunnen 2 of 3 dagen zonder drinken. Ze kunnen niet bukken om water te drinken, dus spreiden ze hun benen tot hun hoofd de grond raakt.
Stereotype gedrag
Veel van het onderzoek naar het gedrag van giraffen is gedaan in gevangenschap. In deze omgeving is waargenomen dat hun manier van handelen niet veel verschilt van wat ze in vrijheid hebben, behalve het vinden van meer affiliatief gedrag bij vrouwen, als gevolg van het onvermogen om zich over grote stukken land te verspreiden.
Wanneer de installatie van giraffen niet geschikt is, ze kunnen gedragsstoornissen ontwikkelen -zoals elk dier. De meest voorkomende is het vinden van stereotypen, repetitief gedrag dat geen doel heeft en dat uiteindelijk de gezondheid van het dier schaadt. Enkele van de meest voorkomende bij giraffen zijn de volgende:
- Tong spelen: Het is een draaiende beweging van de tong, vergelijkbaar met wat ze doen bij het voeden, maar met een lege mond.
- Vacuüm kauwen of kauw de leegte: zoals de naam al aangeeft, is het de kauwbeweging buiten het voedingsgedrag.
- Knabbelen aan de vacht: het is vergelijkbaar met verzorgings- of krabgedrag, maar voortdurend, tot het punt van het creëren van huidlaesies of alopecia.
- Rijden: het is een beweging met een specifiek en onveranderlijk pad dat voortdurend wordt herhaald.
- Oneetbare voorwerpen likken: Het is een van de meest voorkomende stereotypen bij giraffen, waarbij ze voortdurend non-food objecten likken, zoals tralies, houten palen, muren of stenen.
Gedrag van giraffen tijdens de voortplanting
Giraffen zijn polygaam: zowel vrouwtjes als mannetjes kunnen zich met verschillende paren voortplanten. Bovendien zijn de vrouwtjes polyestric, zodat ze zich op elk moment van het jaar kunnen voortplanten. Het gedrag van giraffen tijdens de voortplanting kan worden onderverdeeld in 4 fasen:
- Nadering: Wanneer vrouwtjes loops worden, naderen mannetjes hen en likken, wrijven en knabbelen op hun heupen totdat ze plassen. Op deze manier kunnen ze door aan de urine te snuiven zien of ze zich in de reproductieve periode bevinden.
- Demonstratie: het mannetje strekt zijn nek met de bedoeling indruk te maken op zijn partner en wordt territoriaal met andere mannetjes die kunnen naderen. Je kunt haar ook zachtjes duwen of haar staart likken.
- Vervolging: als het vrouwtje het negeert, begint het mannetje haar te achtervolgen en te duwen totdat ze ontvankelijk is.
- Copulatie: als het vrouwtje het uiteindelijk accepteert, paren ze.
De draagtijd van giraffen duurt ongeveer 14 tot 16 maanden, waarbij in uitzonderlijke gevallen een enkel kalf of een tweeling ter wereld komt. Wanneer ze worden geboren, helpen moeders hun jongen om op te staan en de overblijfselen van de placenta te likken, waardoor de eerste moeder-kindbinding ontstaat.
De moeders zijn verantwoordelijk voor de opvang van de jongeren. Het wordt soms waargenomen dat ze de oproepen vormen dagopvang, waarin een moeder haar dochter onder de hoede van andere volwassen giraffen kan achterlaten om te gaan eten of drinken. In deze ruimtes waken meerdere volwassenen over een groep jongeren en verlaten om de beurt de groep.
Wat is nekken?
De insnoering Het is een gedocumenteerd gedrag tussen mannen, waarbij 2 exemplaren vechten met hun nek alsof het zwaarden zijn. De ontmoetingen kunnen van lage of hoge intensiteit zijn, van lichte duwen tot slagen van groot geweld. Deze ontmoetingen, hoewel huiveringwekkend, veroorzaken meestal geen ernstig letsel.
Dit soort gedrag maakt het mogelijk om een hiërarchie tussen mannen tot stand te brengen voor het recht om te paren.. Vreemd genoeg is ook gedocumenteerd hoe de mannetjes na elke ontmoeting elkaar liefkozen, hof maken en zelfs rijden.
Gedrag van de jongen
Girafkalveren vallen bij de geboorte van 2 meter hoog. Hoewel het misschien gevaarlijk lijkt, zijn ze na 15 minuten op en zuigen ze. Ze worden pas na 12-16 maanden gespeend.
Na 3-4 weken leiden moeders hun jongen naar kinderdagverblijven. Dit is het soort leven dat hen wacht tot ze volwassen zijn, op 3-4 jaar in het geval van vrouwen en bijna 5 jaar bij mannen. Na deze fase, vrouwen hebben de neiging om in groepen te blijven en de mannetjes worden eenzamer en zwervender.
Er zijn bepaalde wonderen van de natuur die je niet mag missen. Nadat ze hadden aangetoond dat giraffenpopulaties kleiner en meer gefragmenteerd werden, kregen ze eindelijk de status van kwetsbare soort en konden ze instandhoudingsprojecten starten. Gelukkig is nog niet alles verloren voor deze wandelende kathedralen.
