De gewone martinete, met een wetenschappelijke naam Nycticorax nycticorax, Het is een overvloedige reiger en zeer goed verspreid door het grootste deel van de wereld. Desondanks is het moeilijker te observeren dan veel van zijn verwanten, vanwege zijn merkwaardige nachtelijke gewoonten.
Deze prachtige vogel wordt sterk geassocieerd met wetlands, ecosystemen van enorme ecologische waarde die voortdurend gevaar lopen door menselijk handelen. Als u er meer over wilt weten, zijn kenmerken, gedrag en de habitats die het inneemt, nodigen we u uit om verder te lezen.
Habitat van de gewone martinet
Zoals typisch is voor reigers, N. nycticorax Het is een vogel die duidelijk verbonden is met het watermilieu. Het lijkt een voorkeur te hebben voor zoetwaterlichamen, hoewel het ook kan worden gevonden in brak of zoute wateren.
Deze vogel komt meestal voor in alle soorten wetlands, op voorwaarde dat ze een hoogontwikkelde vegetatie hebben. De heimachines hebben vooral behoefte aan boomvegetatie op de oevers, maar ook aan moerasvegetatie. Zo kunnen ze onder meer voorkomen in rivieren, meren, vijvers, stuwmeren, rijstvelden, moerassen en mangroven.
Hoewel het minder vaak voorkomt, kunnen deze vogels ook voorkomen in kustgebieden, estuaria of graslanden op grotere afstand van het water, vooral in het trekseizoen.
De gewone hamer heeft een zeer breed verspreidingsbereik. Het komt voor op alle continenten, met uitzondering van Oceanië, hoewel het foerageergebied in dit gebied versnipperd is. In Spanje bewoont het de stroomgebieden van de Taag, Duero, Guadiana, Ebro, Guadalquivir en andere grote rivieren. Het kan ook worden gezien in wetlands aan de kust.
Een deel van de populaties, vooral op het noordelijk halfrond, is migrerend. Integendeel, veel van de bevolkingscentra in het zuiden zijn bewoners. De meeste Spaanse populaties zijn zomer, hoewel er enkele ingezeten kolonies zijn.
Ten slotte moet worden opgemerkt dat het bereik is verdeeld over 4 verschillende ondersoorten, genaamd N. nycticorax falklandicus, N.n. nycticorax, N.n. obscurus Y N.n. hoactli.
Fysieke eigenschappen
De gewone martinete is een middelgrote reiger. De lengte ligt tussen 58 en 65 centimeter, terwijl de spanwijdte meestal tussen 90 en 100 centimeter ligt. Het valt op door zijn mollige teint dan die van andere ardeidos.
Deze vogel houdt meestal zijn nek opgetrokken, zodat hij de indruk kan wekken dat hij dat niet heeft. Hoewel hij hem verrassend kan uitrekken, is zijn nek nog steeds korter en breder dan die van andere verwante soorten. Ook zijn de snavel en poten van de heimachine kort en dik.
De kleurstelling van de volwassenen is solide, elegant en opvallend. Het bovenste deel van de kop, de snavel en de rug zijn zwart, terwijl de vleugels grijs zijn. Het gezicht, de nek en het ventrale deel van het lichaam zijn wit. De ogen zijn diep en diep rood. Bovendien dragen fokkende individuen lange, witte veren op de nek.
Daarentegen zijn jongeren minder aantrekkelijk. Ze verschijnen met bruine en gestreepte tinten wit, met lichte en brede vlekken op de vleugels. De snavel en poten zijn geelachtig, terwijl de ogen oranje zijn.
Tijdens de vlucht lijkt het lichaam van de gewone martin robuust en compact, met een korte staart en korte poten, en vrij brede en lange vleugels. De snavel blijft te allen tijde licht naar beneden hellend.
Gemeenschappelijke ram-feed
Het dieet van dit dier is opportunistisch en past zich aan de omstandigheden van de omgeving aan. De heimachines strijken neer aan de waterkant of op de begroeiing, plekken waar ze geduldig wachten tot er een prooi verschijnt. Eenmaal gespot, vangen ze haar met een snelle slag in de nek.
Met deze strategie voeden deze reigers zich met alle soorten wilde dieren en ongewervelde dieren. De meest voorkomende slachtoffers zijn vissen, amfibieën, hagedissen, schildpadden, slangen en zoogdieren. Ze eten ook kippen en de eieren van andere vogels, evenals schaaldieren, insecten en andere ongewervelde dieren.
Gedrag en voortplanting
Deze soort is nachtdieren, hoewel niet strikt. Het kan ook actief zijn tijdens schemering en zonsopgang. Soms voedt hij zich overdag, vooral in het voortplantingsseizoen, hoewel hij meestal verborgen blijft in de bomen, waar hij slaapt.
De martiners broeden in grote kolonies tijdens het voortplantingsseizoen, die ze kunnen delen met andere soortgelijke soorten. Onder hen zijn grijze reigers, kleine zilverreigers, koereigers en heidevelden. Gedurende de rest van het jaar behouden sommige populaties hun kuddegedrag, terwijl andere solitair blijven.
Als nest bouwen deze ardeidos een groot rudimentair platform van stokken, takken en vegetatie. Ze plaatsen ze tussen de 2 en 50 meter boven het water, in de oevervegetatie. De mannetjes zorgen voor het materiaal, maar het zijn de vrouwtjes die het nest bouwen.
Staat van instandhouding
Gelukkig lijkt deze vogel in een gunstige staat van instandhouding te verkeren. Hoewel hun aantal langzaam afneemt, de martinete heeft nog steeds een enorme bevolking vandaag.
Wereldwijd zijn er naar schatting tussen de 570.000 en 3.730.000 individuen. In Europa stijgt het aantal tot 60.000-86.100 paren, terwijl Spanje 2.170-4430 paren telt. Opgemerkt moet worden dat deze cijfers sterk fluctueren, afhankelijk van het jaar.
Verder is het distributiebereik van N. nycticorax het is immens, wat altijd een extra mate van veiligheid bijdraagt aan het behoud van de soort. Daarom is dit dier geclassificeerd als "Minste Zorg" door de Internationale Unie voor het behoud van de natuur (IUCN).
Desondanks zijn er bedreigingen die de heimachine schaden. Droogte, vernietiging en verandering van wetlands, besmetting door pesticiden en sommige ziekten zijn factoren waarmee rekening moet worden gehouden. Vervolging van mensen op plaatsen die afhankelijk zijn van aquacultuur is een van de belangrijkste bedreigingen.
De martinete is een discrete maar representatieve vogel van wetlands over de hele wereld. Met een beetje geduld - en als het donker wordt - is het mogelijk om van hun aanwezigheid te genieten, altijd op gepaste afstand en zonder ongemak te veroorzaken.
