Deze reuzen van de zee hebben de hoofdrol in verhalen en legendes sinds mensen de oceanen zijn binnengegaan. Het is niet verwonderlijk dat ze deel uitmaken van de collectieve verbeelding van de samenleving, aangezien het gedrag van walvissen zo vreemd en tegelijkertijd zo intuïtief is dat het bijna een gevoel van mystiek geeft aan leden van onze soort.
Dat is de reden waarom onderzoekers jarenlang hebben geprobeerd de geest van walvisachtigen te ontcijferen. Hier vind je de belangrijkste bevindingen over hun gedrag. We verzekeren u dat u na het lezen meer wilt weten.
Walviskenmerken
Walvissen zijn zeezoogdieren die behoren tot de orde van walvisachtigen. Binnen deze volgorde vinden we 2 families: odontocetes -walvisachtigen met tanden, zoals orka's en dolfijnen- en mysticetes, een groep waarin de tanden worden vervangen door filterbaarden, die op hun beurt gevormd worden door keratinevezels.
Mysticetes staan bekend als "walvissen", eigenlijk gesproken binnen de populaire kennis.
Hoe het ook zij, deze zoogdieren bewonen de lengte en breedte van alle oceanen van de wereld. Ze migreren normaal gesproken op zoek naar warm water, maar sommige soorten zijn te vinden in koudere omgevingen, zoals de boreale walvis (Balaena mysticetus).
Hoewel het placentale zoogdieren zijn, walvissen hebben zich tijdens de evolutie aangepast om hun hele leven niet uit het water te komen. Vrijwillige ademhaling, unihemisferische slaap of spiracles zijn enkele van de meest merkwaardige evolutionaire strategieën die door deze dieren zijn ontwikkeld voor een volledig aquatisch bestaan.
Er zijn 4 subfamilies binnen de mysticetes, ingedeeld naar hun kenmerken. Dit zijn de volgende:
- Balaenidae: de leden van deze groep missen een rugvin en hun kaak is meer gebogen in vergelijking met andere soorten.
- Balaenopteridae of gewone vinvissen: zijn rugvin is in een meer dorsale positie dan in andere groepen. Deze walvissen hebben groeven in de huid, die hun ventrale deel naar de borstvinnen lopen.
- Eschrichtiidae: zijn enige vertegenwoordiger is de grijze walvis (Eschrichtius robustus), die een rugvin mist en 2 groeven onder de mond heeft. Deze groeven bereiken de rugvinnen.
- Cetotheriidare: Dit taxon heeft ook maar één soort, de pygmee rechtse walvis (Caperea marginata). Het is vergelijkbaar met leden van de onderfamilie Baelenidae, maar is veel kleiner van formaat.
Walvis communicatie
De taal van walvisachtigen is zeer complex en varieert tussen soorten, individuen en zelfs groepen. Vocalisaties omvatten echografie -ook gebruikt voor echolocatie- en hoorbare geluiden, zoals gezangen. Deze dieren hebben echter geen stembanden en produceren geluid via het strottenhoofd.
Dit alles vertaalt zich in ongelooflijke feiten, zoals dat ze in staat zijn om de frequentie van hun berichten te veranderen zodat ze niet interfereren met die van andere walvissen, mondelinge overdracht van kennis tussen groepen walvissen, zichzelf een naam geven en zelfs het gebruik van syntaxis in hun berichten. Zelfs verschillende dialecten worden waargenomen tussen verschillende groepen van dezelfde soort.
Muzikale taal
Vooral de liedjes van de walvissen vallen op, niet alleen vanwege hun repetitieve en melodische karakter, maar ook omdat ze van kilometers ver te horen zijn. Gebruikelijk, deze vocalisaties zijn te horen in tijden van paring en migraties, waarin de exemplaren elkaar bellen om een partner te vinden of om verloren individuen te lokaliseren.
De geluiden die walvissen in hun liederen uitzenden, variëren in frequentie tussen 15 en 20 Hertz. Ze kunnen het moduleren op basis van de afstand die ze willen overbruggen: ze gebruiken lagere frequenties voor diep water en hogere geluiden voor wanneer ze dichter bij het oppervlak zijn..
De liedjes bestaan uit verschillende frases die continu worden herhaald, hoewel is waargenomen dat walvissen kunnen improviseren of oude melodieën kunnen ontwikkelen tot complexere.
Walvisgedrag
Walvissen zijn sociale dieren die familiegroepen vormen van maximaal 12 individuen, maar sommige soorten leven solitair en worden alleen gevonden om zich voort te planten of te eten. De groepen zijn hiërarchisch georganiseerd op basis van de seksuele competentie van de mannen.
Over het algemeen zijn walvissen zachtaardige dieren die in hun volwassen leven geen roofdieren hebben, omdat ze door hun enorme omvang onbereikbaar zijn voor jagers.
Hun intelligentie, sociaal gedrag en communicatie zijn elementen die op elkaar inwerken. In het geval van walvissen, de afwezigheid van roofdieren en hun hoge encefalisatiequotiënt -dat wil zeggen, ze hebben een zeer groot brein in vergelijking met hun lichaam - het heeft hen in staat gesteld zich cultureel en sociaal te ontwikkelen.
Gedrag van walvissen in de sociale groep
Moeders creëren een sterke band met hun jongen en zijn erg beschermend, ze kunnen zelfs weeskinderen adopteren. Tantes en grootmoeders helpen met de zorg voor de kleintjes en geven hun lessen door aan nieuwe moeders door middel van mondelinge communicatie en imitatie.
Hoewel mannen en vrouwen gewoonlijk geen relaties aangaan die verder gaan dan de reproductieve, coördineren om de groep te beschermen en te begeleiden naar veilige wateren en met voedsel. Binnen elke groep worden allianties aangegaan op basis van emotionele banden, maar ook om hogerop te komen in de macht.
Walvisgedrag tijdens migratie
De temperatuurveranderingen van het water en de zeestromingen zorgen ervoor dat de walvissen duizenden kilometers afleggen op zoek naar voedselbronnen en reproductieve paren. Tijdens deze migraties communiceren de groepen met elkaar om de weg aan te geven of de plaatsen aan te wijzen waar geen gevaren zijn.
De voortplantingscyclus beïnvloedt ook de voorspelbaarheid van walvismigraties. Vrouwtjes geven er de voorkeur aan om in warm water te bevallen, omdat lage temperaturen schadelijk kunnen zijn voor jongen, die nog niet de vetlaag hebben ontwikkeld die hen beschermt.
De langste trek is die van de grijze walvis (Eschichtius robustus), die 20.000 kilometer langs de kust van Noord-Amerika aflegt.
Gedrag in gevangenschap
Kloosters hebben drastische effecten op het gedrag van walvissen. Dit zijn zelfbewuste dieren die weten dat ze in gevangenschap zijn, In deze toestand hebben ze dus de neiging om psychische stoornissen te ontwikkelen -angst, stress en stereotypen-, apathie en een duidelijke vervaging van sociale hiërarchieën.
Ook het voortplantingsgedrag verandert, mede door wat hierboven is gezegd en door de onmogelijkheid om te migreren. Er wordt aangenomen dat walvissen een biologische behoefte hebben om deze reizen te maken en hun voortplantingsdrift verliezen als ze dat niet kunnen.
Het gedrag van walvissen is minder bestudeerd dan veel onderzoekers zouden willen, omdat ze de neiging hebben om mensen te vermijden, de bron van de meeste van hun problemen. De technologie gaat echter vooruit om ze elke dag van verder weg te kunnen kennen en laat ons onmiskenbare records achter van hun prachtige complexiteit.