De zeedraak (Phyllopteryx taeniolatus) is een vis van de familie Syngnathidae, waaronder ook zeepaardjes en zeenaalden. De signatiden vertegenwoordigen in totaal 307 soorten, verdeeld over 57 verschillende geslachten. De zeedraak is een van de 2 leden van het geslacht Phyllopteryx, samen met zijn familielid de rode zeedraak (Phyllopteryx dewysea).
Deze dieren trekken de aandacht vanwege hun buitenaardse morfologie en hun unieke gewoonten, heel anders dan die van de rest van de actinopterygische erwten. Als je meer over hen wilt weten, lees dan verder.
Woonplaats van de zeedraak
Zoals we zeiden, de zeedraak is een signatide. Alle leden van deze familie zijn marien en bewonen de tropische zeeën van de wereld en de meeste soorten bewonen kust- en ondiepe wateren, hoewel er enkele zijn die open oceaangebieden binnenkomen. Bovendien worden veel van hen geassocieerd met algen van het geslacht Sargassum.
Van zijn kant, de zeedraak (Phyllopteryx taeniolatus) is endemisch voor de kustwateren van Australië, met name de oostelijke Indische Oceaan, de Zuidelijke Oceaan en de westelijke Stille Zuidzee. Het is een soort die nauw verbonden is met rotsachtige oppervlakteriffen, maar hij wordt ook aangetroffen in graslanden met een overvloedige algenvegetatie.
Hoewel deze vereisten erg algemeen lijken, is de zeedraak hij is zeer gespecialiseerd in het leven in één soort omgeving. Om een populatie te huisvesten, moet het water tussen 12 en 23 ºC zijn en mag de diepte niet groter zijn dan 50 meter. Over het algemeen bewonen deze dieren de waterkolom op 8-12 meter van het oppervlak.
Zeedraken zijn zeer gespecialiseerde dieren in de omgeving waarin ze leven. Minimale veranderingen in het ecosysteem kunnen de verdwijning ervan in de hand werken.
Fysieke eigenschappen
Alle signatiden worden gekenmerkt door langwerpige snuiten, versmolten kaken, afwezigheid van buikvinnen en omdat ze bedekt zijn met geharde platen, als beenderenpantser. Vanwege hun externe bescherming zijn ze langzamer dan andere actinopterygiërs, hoewel ze een verrassend en zeer nauwkeurig bewegingsbereik hebben tijdens het zwemmen.
Phyllopteryx taeniolatus Het bereikt een maximale lengte van 45 centimeter en heeft een zeer langwerpig lichaam, met een buisvormig kopgebied en mond. Het heeft 2 zeer duidelijke stekels boven zijn ogen en een variabel aantal dorsale aanhangsels, waardoor het op een alg lijkt. Aan de andere kant heeft het ook een reeks verticale blauwachtige banden nabij het cephalische gebied en de buik.
Er zijn geen ondersoorten van zeedraak, maar dit kan worden verward met een van zijn meer directe verwanten: de bladvormige zeedraak (Phycodurus eques). Deze soort verschilt van degene die ons vandaag de dag bezighoudt door veel meer aanhangsels te presenteren en door een lichtere kleur te tonen.
Waterdraken presenteren vreemde lichamen om cryptische mechanismen uit te voeren. Dankzij hun aanhangsels zien ze eruit als algen die op drift in de waterkolom drijven.
Gedrag van zeedraak
Door zijn langwerpige lichaam en lichaamsplaten, deze vis beweegt erg langzaam. Daarom vertrouwt het alleen op zijn aanhangsels en zijn vorm om onopgemerkt te blijven in de omgeving en niet de aandacht van mogelijke roofdieren te trekken. Zeedraken hebben geen grijpstaart - in tegenstelling tot zeepaardjes - dus worden ze eenvoudig op drift getransporteerd.
Het zijn zeer passieve en vreedzame dieren met een verminderd manoeuvreervermogen in de waterkolom. Hoewel ze geen specifieke roofdieren hebben, kan hun onhandigheid zijn tol eisen: soms worden dode exemplaren gevonden die op de stranden zijn gestrand. Bovendien, zoals studies aangeven, zijn het meestal solitaire vissen, hoewel paren en groepen soms worden waargenomen.
Voeden
Signatiden hebben versmolten kaken in de vorm van een unieke conische structuur, zodat zijn mond de vorm heeft van een zeer langwerpige "buis". Als gevolg hiervan kunnen ze niet kauwen of slikken op de typische manieren die andere actinopterygiërs gebruiken.
De zeedraak van zijn kant gebruikt zijn spieren en mondbeenderen om zijn prooi rechtstreeks te zuigen. De slachtoffers zijn minuscuul van formaat, over het algemeen zeer kleine kreeftachtigen -misidaceans en amfipoden- die behoren tot de gemeenschap van de zoöplankton.
Reproductie
Deze vissen hebben een fascinerend voortplantingsgedrag, want net als zeepaardjes hebben zeedraken: duidelijke ouderlijke zorg van de kant van de vader. Volgens het wetenschappelijke tijdschriftVis Biologie,mannetjes zijn ontvankelijk van juni-juli tot januari, dus de voortplantingscyclus duurt ongeveer 6 maanden.
Zodra de paring plaatsvindt, laat het vrouwtje de eieren los en het mannetje huisvest ze in een speciale zak onder de staart (broedplaats), waarin ze ongeveer een maand blijven. De piek van drachtige mannetjes wordt bereikt in de maanden november-december, wanneer het voortplantingsseizoen ten einde loopt.
Elke paring meldt ongeveer 120 eieren, maar de overlevingskans van de jongen is erg laag. Juveniele exemplaren worden geslachtsrijp wanneer ze 32 centimeter lang worden.
Staat van instandhouding
Volgens Internationale Unie voor het behoud van de natuur, deze soort is van "Least Concern (LC)". Toch nemen hun populaties in de loop van de tijd af, vermoedelijk als gevolg van de verontreiniging van het water door de lozing van meststoffen en afvalproducten. Omdat het een kustdier is, u kunt de effecten van verontreinigende stoffen meer opmerken dan andere.
Aan de andere kant is er ook relatief veel vraag naar de poeders die worden verkregen na het drogen van hun lichaam op de traditionele medicijnmarkten. Je hebt aanbiedingen gezien van $ 200 per gram compound. Studies hebben ook de dreiging van parasitaire middelen gedateerd Scuticociliatida op de populaties van zeedraken, fluitvissen en zeepaardjes.
Vanwege de lokale bedreigingen die deze prachtige vis bedreigen, zijn er op lokaal niveau verschillende instandhoudingsplannen opgesteld. Bovendien moedigen soorten als deze respectvol toerisme aan, aangezien duizenden duikers elk jaar naar de Australische kusten komen om deze en andere prachtige dieren te observeren.
