Amfibieën zijn een groep dieren die van groot belang zijn voor de gezondheid van ecosystemen. Soorten kikkers en padden zijn bijvoorbeeld gebruikt om de kwaliteit van natuurlijke omgevingen aan te geven, omdat ze zeer gevoelige organismen zijn voor hun omgeving. Als een toestand verandert, kan dit hen ernstig schaden, vandaar dat veel amfibieën met uitsterven worden bedreigd.
Deze soorten organismen hebben een doorlatende huid die ze vochtig moeten houden om te ademen, wat betekent dat ze vatbaar zijn voor het verlies van water in hun natuurlijke omgeving. Dit is slechts een van de bedreigingen waarmee amfibieën worden geconfronteerd, naast klimaatverandering, schimmelpandemieën, jacht op de markt voor exotische dieren en nog veel meer.
Waarom worden amfibieën met uitsterven bedreigd?
Tot de vorige eeuw hadden amfibieën te maken met dezelfde problemen als elk ander dier. Door de technologische vooruitgang en de problemen van menselijke consumptie is de situatie van deze groep echter sterk verslechterd. In feite is ongeveer 40% van de amfibieën geclassificeerd als soorten met een bepaald risico door deInternationale Unie voor het behoud van de natuur (IUCN).
Alsof dit nog niet genoeg is, blijkt uit een onderzoek van de Universiteit van Costa Rica, tussen 1980 en 2000 zijn verschillende soorten verdwenen en andere zijn afgenomen. In dezelfde studie vermelden ze dat 48% van de amfibieën in dit interval een vermindering van de populatie heeft ervaren. Daarnaast zijn er meldingen van uitsterven van een aantal van hen binnen beschermde gebieden.
Hoofdoorzaken
De oorzaken die de populatieafname van amfibieën veroorzaken, zijn de volgende:
- Habitatmodificatie: dit omvat ontbossing, landbouw en stedenbouw. Samen zorgen deze factoren ervoor dat soorten hun voortplantings-, voedsel- en beschuttingsgebieden verliezen, wat zich vertaalt in een afname van de populatie.
- Introductie van exotische soorten: De introductie van niet-endemische soorten in het ecosysteem zorgt ervoor dat de kikkervisjes of nakomelingen van deze organismen het hoofd moeten bieden aan nieuwe roofdieren - of om met hen te concurreren om voedsel. Bovendien zijn veel buitenlandse dieren overbrengers van nieuwe ziekten, die hele populaties kunnen verminderen en uitroeien.
- Overexploitatie (handel): vangen en verkopen - soms illegaal - van verschillende amfibieën. Dit vermindert de populatie van de soort en stimuleert ook de introductie van exotische soorten in andere habitats.
- Klimaatverandering: afname van regenval, toename van droge seizoenen, verergerde klimatologische variabiliteit, afname van bewolking, enz. Deze gevolgen hebben een grote invloed op deze organismen vanwege hun afhankelijkheid van omgevingsomstandigheden.
- verontreinigingen: gebruik van pesticiden, herbiciden, fungiciden, meststoffen, enz. Dit zijn verbindingen die veranderingen in de samenstelling van de bodem veroorzaken en dus waterlichamen aantasten. Ze kunnen ook leiden tot chemische verontreiniging van water en leiden tot misvormingen, voortplantingsstoornissen of de dood bij amfibieën.
- Opkomende ziekten: verwijst naar de komst van nieuwe pathogenen, die infectieziekten veroorzaken en de daaropvolgende dood van verschillende organismen. Een voorbeeld hiervan is de chytridiomycose, een schimmelinfectie die de verdwijning van duizenden amfibieën over de hele wereld heeft veroorzaakt.
Zodra we de algemene oorzaken van de achteruitgang van bedreigde amfibieën kennen, is het tijd om enkele specifieke soorten aan te wijzen. Mis het niet.
1. Pijlgif.webpkikker (Phyllobates terribilis)
Een mooie gouden kikker, beschouwd als een van de meest gif.webptige en gif.webptige dieren ter wereld. Hij leeft in de vochtige oerwouden van de kusten van Colombia, met temperaturen rond de 26 graden Celsius. Deze soort kan meer dan 47 millimeter lang worden en is daarmee een van de grootste gif.webptige tropische kikkers.
Zijn kleur is een aposematisch signaal, omdat hij zijn vijanden waarschuwt voor zijn gif.webp. Sommige stammen gebruikten dit toxine zelfs en wreven met hun pijlen over de rug van de amfibie om te profiteren van de effecten ervan op prooien waarop ze jaagden en roofdieren. Ook een deel van zijn naam "terribilis", Wat "verschrikkelijk" betekent, verwijst naar het gevaarlijke effect van zijn gif.webpstoffen.
2. Axolotl (Ambystoma mexicanum)
De axolotl dankt zijn naam aan Nahuatl axolotl, wat "watermonster" betekent. Het is een eigenaardig organisme, aangezien presenteert neotenie in zijn volwassen staat. Dit betekent dat hun fysieke vorm, bij het bereiken van seksuele rijpheid, bijna identiek is aan die van een kikkervisje. Het zijn dieren die geen metamorfose ondergaan en daarom nooit het water verlaten.
Axolotls kunnen tot 260 millimeter lang worden en een donkere kleur vertonen., tussen bruin en zwart langs haar rug. Hun kieuwen zijn duidelijk zichtbaar, aangezien ze vanaf de randen van hun hoofd uitsteken, bijna alsof ze 'vlechten' zijn.
Ondanks zijn mooie uiterlijk, werd de axolotl ooit gewaardeerd als een exotische delicatesse en vanwege zijn vermeende helende eigenschappen, waardoor de populaties achteruitgingen. Gelukkig hebben zijn regeneratieve eigenschappen het mogelijk gemaakt om op te vallen en zijn er nieuwe inspanningen voor natuurbehoud gelanceerd.
Axolotls zijn een veel voorkomend huisdier in de huiselijke omgeving, vooral in de albino-variant. Het is ironisch dat deze soort op het punt staat te verdwijnen in zijn natuurlijke omgeving en dat er duizenden exemplaren in gevangenschap zijn.
3. Harlekijnkikker (Atelopus laetissimus)
Deze amfibie is endemisch in de bergachtige gebieden van de Sierra Nevada de Santa María, Colombia. Het is een kleine soort van ongeveer 3,5 centimeter lang, die een aposematische kleuring vertoont. Het geslacht is een van de meest getroffen door chytridiomycose-infectie, omdat het 97,92% van zijn soort heeft bedreigd.
Deze soort wordt meestal gevonden tussen het strooisel of op rotsen, en geeft prioriteit aan gebieden in de buurt van rivieren of watermassa's. Het zijn territoriale dieren, dus ze gebruiken hun vocalisaties om de waarschuwing te geven en andere mannetjes weg te jagen van hun terrein.
4. Reuzenputla-salamander (Pseudoeurycea maxima).
Deze salamander is de grootste in zijn soort en het verspreidingsgebied omvat een grote diversiteit aan habitats. Exemplaren zijn te vinden van naaldbossen tot tropische of mistige gebieden. Deze soort is endemisch in Oaxaca, Mexico, met waarnemingen in de Sierra Madre del Sur. Het werd voor het eerst beschreven in de stad Putla de Guerrero, en daarom krijgt het zijn naam.
5. Chinese reuzensalamander (Andrias davidianus)
Deze gevlekte bruine amfibie kan wel 1,8 meter lang worden. Het leeft in koude wateren, waar het zich voedt met vissen en andere amfibieën. Deze salamander is een nachtdier en daarom baseert hij zijn jachtmethode op geur en aanraking.
Reuzensalamanders van deze soort zijn te vinden in Midden- en Zuid-China, waar ze endemisch zijn. Op dit moment is de industrie gericht op de productie van dit dier voor menselijke consumptie toegenomen. Dit komt omdat hun vlees op de markten als een luxe voedsel wordt beschouwd.
Terwijl het aantal exemplaren dat op boerderijen wordt grootgebracht voor consumptie toeneemt, neemt het aantal populaties in het wild af.
6. Darwins kikker (Rhinoderma darwinii)
Deze kikker is endemisch in de gematigde bossen van Argentinië en Chili, waar hij voorkomt in gebieden met diverse vegetatie. Zijn grootte kan 3,1 centimeter lang worden en is gerelateerd aan de temperatuur van zijn leefgebied. Deze amfibie heeft een driehoekige kop, waarvan de punt eindigt in een rond aanhangsel, vergelijkbaar met de neus van de clown.
De kleur kan variëren van bruinbruin tot olijfgroen, met zwarte vlekken in de maagstreek. Het onderscheidt zich tussen andere anuranen omdat het een van de weinige soorten is die ouderlijke zorg van de vader heeft. Interessant is dat kikkervisjes in de stemzak van het mannetje leven.
7. Maleisische regenboogkikker (Scaphiophryne gottlebei)
De Maleisische regenboogkikker is een anuran van het eiland Madagaskar. Het is een kleine, ronde soort met een kleurrijk patroon wit, oranje, groen en zwart. Zijn lichaam is aangepast om te graven, dus zijn achterpoten worden voor deze taak gebruikt. Bovendien heeft hij ook klimgewoonten, daarom helpen zijn voorste ledematen hem vast te houden aan allerlei soorten oppervlakken.
Hun kikkervisjes vormen een nogal merkwaardige manier van eten, omdat ze overdag verborgen blijven in de modder en zich voeden met de organische stof van de bodem. Daarentegen zwemmen ze 's nachts naar de oppervlakte om zwevende deeltjes in het water te eten.
8. Lehmanns gif.webpkikker (Oophaga lehmanni)
Deze gif.webpkikker is een endemische soort in Colombia. Hij kan 3,5 centimeter lang worden en bewoont de regio's van vochtig tropisch bos. De kop van dit organisme is smaller dan zijn hele lichaam. Van zijn kant kan de kleuring sterk variëren, maar het behoudt de donkere vlekpatronen.
Net als de kikker van Darwin wordt deze amfibie gekenmerkt door het tonen van ouderlijke zorg van de kant van de vader. Zijn ouderlijke taken omvatten het vervoeren van de kikkervisjes op zijn rug en het deponeren ervan in bromeliaplanten, waar ze zich zullen ontwikkelen.
Kritisch bedreigde amfibieën
Hoewel de bovenstaande lijst lang is, er zijn andere soorten amfibieën die een groot risico lopen. Vaak is dit te wijten aan het gebrek aan informatie of de vruchteloze zoektocht naar deze dieren, dus het is niet met zekerheid bekend of ze uitgestorven zijn of niet. De volgende lijst bevat de soorten amfibieën die ernstig worden bedreigd:
- Gele kikker uit de kolenbunker (Atelopus carbonerensis): het heeft minder dan 50 levende exemplaren.
- Gouden Thorius (Thorius aureus): het was een algemene soort, maar de verspreiding ervan was beperkt tot een enkele locatie, Cerro Pelón (Mexico).
- Boomkikker (Plectrohyla teuchestes): de populatie was schaars sinds het begon te worden gevolgd, maar nu zijn er naar schatting minder dan 249 exemplaren over.
- Watersalamander (Pseudoeurycea aquatica): 3 organismen werden verzameld in 1978, maar latere pogingen om het te lokaliseren zijn niet succesvol geweest.
- Weessalamander (Bolitoglossa-kapitein): het was een zeldzame soort om te vinden en sinds 2005-2006 is zijn aanwezigheid niet meer gemeld. Het is waarschijnlijk al uitgestorven.
Zoals je kunt zien, zijn de meeste redenen waarom deze amfibieën met uitsterven worden bedreigd, het gevolg van de mens. Hoewel het voor veel soorten te laat is, kunnen we nog een beetje herstellen van wat verloren is gegaan. Het is een wereldwijde taak om te proberen bedreigde diersoorten in stand te houden, want morgen kan het te laat zijn.