De term "bombardierkever" duidt verschillende coleopterans aan die binnen de familie zijn opgenomenCarabidae.De meer dan 500 soorten kevers van de stammen Brachinini, Paussini, Ozaenini Y Metriini die in dit taxon worden aangetroffen, hebben een fascinerende eigenschap gemeen: wanneer ze worden bedreigd, scheiden deze ongewervelde dieren een bijtende chemische verbinding uit.
Hoewel er veel soorten bombardierkevers zijn, gaan we onze aandacht richten op het geslachtBrachinus, vooral in de soort Brachinus fumanen, een van de beroemdste. Als je meer wilt weten over deze fascinerende groep coleopteranen, lees dan verder.
Habitat van de bombardierkever
Zoals we al zeiden, omvat deze term meer dan 500 verschillende soorten en het zou onmogelijk zijn om de leefgebieden van al deze soorten te beschrijven. Alleen geslacht brachinus -een van de vele van deze taxon-presenteert soorten met zeer verschillende verspreidingsgebieden, variërend van Noord-Amerika tot Spanje, die door het Caribisch gebied, Oekraïne, Marokko, Portugal, Frankrijk en vele andere regio's gaan.
Voor zijn deel, de soortenBrachinus fumansalleen gevonden in Noord-Amerika, naastBrachinus alternansY Brachinus audustipennis, onder andere. Over het algemeen zijn bombardierkevers kosmopolitisch en generalisten, omdat ze zich in bijna elke omgeving vestigen met een minimum aan vochtigheid en temperatuur om hun eieren uit te broeden.
De meeste soorten zijn endemisch voor prairies en gematigde of tropische bossen. 26 soorten van het geslacht Brachinus bevinden zich in Azië. In de VS zijn er meer dan 40 geregistreerd.
Fysieke eigenschappen
Zoals alle insecten, bombardierkevers presenteren hun gesegmenteerde lichaam, gevormd door hoofd, thorax en buik. Alle worden gekenmerkt door het presenteren van lamellaire antennes bestaande uit 11 gewrichten, 6 poten die uit de thorax voortkomen en een achterlijf van 10 segmenten bij mannen -9 bij vrouwen.
Bovendien dragen deze kevers verharde dekschilden op het dorsale deel van hun lichaam. Deze structuren bewaken de vleugels, die bij Amerikaanse soorten als rudimentair worden beschouwd en niet worden gebruikt om te vliegen. Als compensatiemechanisme hebben bombardeerkevers een zeer fascinerend chemisch afweersysteem ontwikkeld.
De soorten Brachinus fumans Het heeft een algemene oranje kleur. Aan de andere kant hebben de dekschilden een metaalachtige zwarte en groene tint, die varieert afhankelijk van de lichtinval. Andere soorten zijn heel anders: bv.Brachinus alternansvalt op door zijn gele lichaamstoon en zeer opvallende groene dekschilden. Deze kevers worden meestal niet groter dan 2,5 centimeter.
Bombardierkevers hebben een zeer vergelijkbare lichaamsvorm, maar de tinten en patronen variëren sterk tussen soorten.
Voedsel en gedrag
De meeste soorten bombardierkevers zijn vleesetend, waaronder ook hun larven. Deze ongewervelde dieren gaan meestal 's nachts op zoek naar hun slachtoffers, in dit geval kleine insecten. Het zijn echter kuddedieren en hebben de neiging om samen te komen in de holtes van boomstammen en stenen als ze niet op zoek zijn naar voedsel.
Bovendien is hun levenscyclus vrij kort, zoals gebruikelijk is binnen de groep kevers. Deze ongewervelde dieren leggen hun eieren onder de grond, op plaatsen waar ontbindend organisch materiaal overvloedig aanwezig is - zoals onder de karkassen van dieren.
De larve die uit het ei komt is erg klein. en het moet opeenvolgende vervellingen ondergaan tot het zijn laatste stadium bereikt. Als het voldoende gevoed is en energiereserves heeft, vormt het een pop om zich heen en ondergaat het een metamorfose. Volwassen exemplaren leven maar een paar weken, wat essentieel is voor het foerageren en reproduceren.
De bombardierkever wordt in veel regio's als een biocontroller beschouwd, omdat hij zich voedt met landbouwongedierte.
Verdedigingsmechanisme
Als deze dieren ergens uitspringen, is het ongetwijfeld hun vermogen om zich te verdedigen tegen roofdieren. Zoals blijkt uit studies gepubliceerd in het tijdschriftWetenschap, bombardierkevers zijn in staat interne "explosies" te genereren dankzij de tweekamerige constructie van hun klieren pygidiaal, gelegen in de buik.
Elk van de pygidiale klieren bevat 2 kamers: een reservekamer (RSC) en een reactiekamer (RXC), die samenkomen in een uitlaatkanaal (EC), aan het einde van de buik. Aan de andere kant scheidt een tussenkamerklep (ICV) de 2 inhoud van beide kamers. Deze zijn bedekt met een cuticula, die het dier beschermt tegen de corrosieve eigenschappen van opgeslagen vloeistoffen.
De reservekamer (RSC) bevat aan de binnenkant een vloeistof die bestaat uit 25% waterstofperoxide en 10% hydrochinon, naast andere niet-reactieve verbindingen. Indien nodig wordt de tussenkamerklep geopend door spierwerking en wordt de vloeistof gemengd met een andere vloeistoffase, die katalase- en peroxidase-enzymen bevat.
Het resultaat is 1,4-benzochinon, die verschijnt na een sterk exotherme reactie waarbij zuurstof als gas vrijkomt, water, stoom en warmte - het bereikt een temperatuur tot 100 ºC-. Als gevolg hiervan wordt een kokende bijtende vloeistof uit het uitlaatkanaal (EC) voortgestuwd, die de ogen en het ademhalingssysteem van gewervelde dieren die eraan worden blootgesteld, kan irriteren.
In plaats van in een continue stroom wordt dit corrosieve middel "in pulsen" uitgescheiden. De bombardierkever is in staat tot 500 pulsen per seconde.
Een ongebruikelijk afweermechanisme
Ongelooflijk waar? De bombardierkever zorgt voor een echte explosie in zijn buikomgevingdoor een exotherme reactie die uniek is voor het dierenrijk. Omdat deze ongewervelden geen andere verdedigingsmethoden hebben, vertrouwen ze op de meest extreme chemie om hun tekortkomingen op te lossen.
Bombardierkevers komen in veel delen van de wereld voor, dus het is mogelijk dat sommige soorten de velden in uw woongebied bewonen. Het is een waar spektakel om ze in hun natuurlijke omgeving te zien, maar vergeet niet om hun ruimte te respecteren als je niet bang wilt zijn.
