De groep gewervelde dieren dankt zijn naam aan de aanwezigheid van zijn ruggengraat. Omdat er veel soorten zijn die aan deze en andere kenmerken voldoen, moest elk van de organismen in groepen worden ingedeeld. Binnen al deze vissen worden de vissen waaruit de agnaat bestaat gekenmerkt door de afwezigheid van hun kaak, wat een indicatie lijkt te zijn van hun evolutionaire verleden.
Deze vissen verschenen ongeveer 470 miljoen jaar geleden voor het eerst. Ze regeerden lange tijd over de aarde, omdat ze in die tijd de enige gewervelde dieren waren. Op dit moment is deze groep kaakloze vissen verminderd, aangezien de meeste soorten zijn uitgestorven en alleen prikken en mixines overblijven. Als je meer wilt weten, lees dan verder.
Wat is een agnaat?
De voorwaardebloedverwant van vaderszijdeomvat een biologische groep die verzamelt wats gewervelde dieren die geen kaken hebben. De naam komt van het Grieks agnatha, "A" (zonder) en "gnatha" (kaken). Volgens hem Instituut voor biologie van de UNAMDit taxon omvat 108 huidige soorten en een groot aantal fossielen.
Wat hun evolutionaire geschiedenis betreft, worden agnadaten gevonden net voor het verschijnen van de onderkaak, maar na het verschijnen van het notochord en de schedel. Ze hadden groot reproductief succes in het Devoon, maar tegen het einde van de tijd waren ze drastisch verminderd.
Fysieke eigenschappen
De typische agnaat is een waterdier met primitieve kenmerken. Zijn mond is rond, vergelijkbaar met een zuignap met tanden eromheen. Deze vissen kunnen zuigkracht uitoefenen, wat voor hen voldoende is om wonden te openen in de weefsels van andere dieren. De fysieke vorm van de agnaat lijkt op die van een langwerpige worm zonder schubben, die wel een meter lang kan worden.
Hun lichaam is meestal kraakbeenachtig, hoewel sommige voorouders skeletten en benige schubben hadden. De ostracoderms - uitgestorven agnaten - hadden zelfs benige schilden of harnassen waarmee ze zichzelf konden verdedigen. Deze verdediging was echter niet voldoende tegen de kaakvissen, waarvan wordt aangenomen dat dit een van de redenen is waarom ze snel verdwenen.
Wat is een lamprei?
Net als een paling, zijn prikken soorten die zowel zoet als zout water kunnen bezetten. Zijn lichaam is lang, wormvormig en flexibel, zodat ze erin slagen te zwemmen met golfbewegingen, bijna als die van een slang. Het zijn meestal ectoparasieten, omdat ze zich via hun mond aan hun prooi verankeren en zich voeden met het bloed of de weefsels van het dier.
Zijn mond werkt als een echte zuignap, waarmee de vis zich sterk aan zijn prooi hecht om zich te voeden. Met zijn tanden kan hij de huid van zijn gastheer scheuren en sommige soorten hebben een tong die weefsels kan schrapen. Op deze manier kan de lamprei zich voeden en beschouwt hij zichzelf als een bedreiging voor de ichthyofauna.
Deze bloeddorstige dieren hebben een grotere aanwezigheid in de zeeën van de Noord-Atlantische Oceaan. Het zijn soorten van bruine kleur, met gelige tinten en donkere vlekken. Ze kunnen een lengte van 120 centimeter bereiken, afhankelijk van de soort.
Habitat van prikken
Deze agnaten zijn bestand tegen zoute en zoetwateromgevingen, hoewel zijn levenscyclus beide omgevingen omvat. Ze ontwikkelen hun volwassen leven in de zeeën en keren terug naar de rivieren om te paren en zich voort te planten, en beschouwen zichzelf als soort anadrome. Deze term betekent letterlijk "leven in de zee, maar terugkeren naar de rivieren om te paaien".
Lampreys zijn onderverdeeld in zee of rivier, afhankelijk van in welk gebied de soort de meeste tijd doorbrengt. We nemen een korte rondleiding door elk van deze groepen in de volgende regels.
Zeeprikken
Onder de soorten die het grootste deel van hun levenscyclus in de zee doorbrengen, kunnen we het volgende vinden.
Chileense prikken
Op wetenschappelijk niveau staat deze soort bekend als: Lapicide mordacia. Het heeft een larvale stadium, waarin ze begraven ligt aan de kust van rivieren, migreren naar de zee in de winter. Paaien vindt meestal plaats in het late voorjaar en de vroege zomer, in turbulente rivieren.
Deze soort is endemisch in Chili en kan tot 35 centimeter lang worden. Het heeft meestal een status genaamd macroftalmie, wat verwijst naar de abnormale groei van het oog.
Breedbekprikken
Dit type lamprei valt op door het presenteren van een zak huid, strekt zich uit van de rand van de mond tot de eerste kieuwopening. Deze zak is meer ontwikkeld bij mannen dan bij vrouwen. Hun vinnen zijn gepigmenteerd en hebben verschillende plooien.
Deze pouch agnate reageert op de soort Geotria australis, die een enkel voortplantingsproces in zoet water met zich meebrengt, om later naar de zee te migreren en zich te ontwikkelen. Het wordt gedistribueerd in de zoete wateren van Zuid-Australië en in Chili.
Rivierprikken
Onder de prikken die de meeste tijd in zoet water doorbrengen, we kunnen 2 soorten vinden. We vertellen je kort de kenmerken ervan.
Stroomprik
Dit organisme is niet langer dan 20 centimeter. Het is aanwezig in Europa, in rivieren op middelhoge hoogte, naast de gewone forel. Het geeft de voorkeur aan kleine rivieren, met matige stroming en weinig diepte. Hun paring vindt plaats in het late voorjaar.
Deze lamprei (Lampetra Planer) het is geen parasitaire soort. Wanneer het zich ontwikkelt, voedt het zich door middel van filtratie met diatomeeën en andere algen. Desalniettemin, bij het bereiken van het volwassen stadium eet hij niets meer. Het kan tot 7 jaar oud worden, maar de larvale periode beslaat het grootste deel van zijn leven. Het overleeft als volwassene iets meer dan een maand, lang genoeg om zich voort te planten.
Rivierprik
Lampetra fluviatilishet is een soort die bekend staat om zijn voorkeur om vleesetend te zijn. Dat wil zeggen, het gebruikt de tanden van zijn mond om de weefsels te scheuren en zich ermee te voeden, dus het heeft de neiging zich te hechten aan de gebieden met meer spieren in de vis die hij als gastheer gebruikt.
Deze soort is 's nachts actief en geeft de voorkeur aan ondiepe, goed geoxygeneerde gebieden.. Het leeft meestal in koud water met lage of matige stroming. Het wordt verspreid langs de Atlantische kust van Europa en het Iberisch schiereiland.
Wat zijn mixines?
De mixins zijn de tweede groep agnaten die nog steeds bestaat. Zijn lichaam deelt verschillende kenmerken met prikken. Ze zijn langwerpig, met een vorm die lijkt op die van een slang, hun skelet is kraakbeenachtig en ze hebben slechts één staartvin. Ze zijn niet langer dan 91 centimeter en hebben poriën, die slijm afscheiden waardoor ze stroperiger worden.
De soorten van de groep zijn hermafrodieten, dus ze presenteren zowel teelballen als eierstokken. In tegenstelling tot prikken, mixins zijn aaseters, dus ze "knagen" alleen de overblijfselen van dode dieren. Hun smaakzintuig werkt anders omdat ze papillen op hun huid gebruiken om voedsel te proeven.
Het slijm dat door de mixins wordt geproduceerd, is hun enige verdedigingsmiddel. Hiermee hopen ze dat de prooi die ze heeft opgegeten ze zal uitbraken of verdrinken.
Een exemplaar van de groep van de mixins die zijn orale apparaat toont.
Uitgestorven kaakloze vissen
Deze groepering van agnaten komt overeen met de groep van ostracodermen. Het waren vissen met schubben en een benig schild, die verwees naar platen van bot die dienden als bescherming tegen roofdieren.
Net als de prikken en de slijmprik hadden de ostracodermen geen kaak. Om te voeden, gebruikten ze spierpompen, waardoor ze water naar binnen konden zuigen en hun prooi in dit proces gevangen hielden. In zekere zin gedroegen ze zich als een filter, zuigen water op en voeden zich met wat bij het zuigen betrokken was.
Het waren zoetwaterorganismen, die meer dan 150 miljoen jaar diversifieerde. De kaak werd geboren als een mechanisme om met deze groep om te gaan, omdat een manier om het botschild te "breken" nodig was om op hen te jagen. Dit is een van de redenen voor hun uitsterven, aangezien ostracodermen geen manier hebben gevonden om zich te verdedigen tegen gnathostomes - organismen met kaken.
Een van de redenen waarom de agnate-groep niet verdween, was vanwege het aanpassingsmechanisme. Deze dieren verlieten hun filtergewoonten en werden parasitaire soorten (prikken) of aaseters (mixines), waardoor ze een nieuwe kans kregen om te overleven voordat de kakensoort verscheen.
Deze soorten laten alleen de impact zien die natuurlijke selectie heeft op levende wezens. Ondanks dat ze organismen zijn met grote evolutionaire nadelen, slaagden agnathanen erin te overleven door hun levensstrategie te veranderen. Deze analyse stelt ons in staat om de netwerken van de tijd binnen te gaan, om te proberen een beetje te ontcijferen over het verleden van de aarde en de organismen die erop leefden.
