Onder de walvisachtigen die in de volle zee leven, wordt de zwarte orka of valse orka verspreid over de oceanen van de wereld. Dit dier is verwant aan de griend (Grampus griseus) en met grienden (Globicephala). Valse orka's worden echter vaak verward met de gewone orka of 'orka', vandaar hun bijnaam.
Momenteel is de zwarte orka (P. crissaden) is weinig bekend bij de algemene bevolking en ook bij de wetenschappelijke gemeenschap. Vervolgens worden verschillende aspecten van deze soort belicht, van zijn kenmerken tot zijn dieet of zijn leefgebied.
Kenmerken van de zwarte orka of valse orka
Typisch, de zwarte orka of valse orka Het wordt verward met andere soorten walvisachtigen vanwege de gelijkenis, vooral met de orka. We kunnen echter naar bepaalde kenmerken van deze soort kijken waarmee we hem van de rest kunnen onderscheiden.
1. Fysieke verschijning van de zwarte orka of valse orka
De eigen naam geeft aan dat de zwarte kleur overheerst inP. crisaddens, maar er zijn ook donkergrijze exemplaren. Ongeacht hun tonaliteit hebben ze allemaal een karakteristieke, ronde kop met een voorhoofd dat lijkt op een meloen.
Ten tweede, zijn langwerpige lichaam is een teken van seksueel dimorfisme bij deze soort. Mannetjes kunnen 6 meter bereiken en vrouwtjes 5 meter. Evenzo zijn vrouwen ouder dan 60 jaar en zijn mannen 58 jaar.
2. Belangrijkste verschillen met de orka
Hoewel het vaak wordt verward met andere walvisachtigen, zoals de gewone orka of orka (Orcinus orka), de griend (Globicephala) of de kleine griend (Peponocephala electra), kunnen allemaal van deze soort worden onderscheiden. De belangrijkste kenmerken waarmee de valse orka kan worden herkend, zijn de volgende:
- Karakteristieke voorbol op het hoofd.
- S-vormige rug- en borstvinnen.
- Deze walvisachtigen springen in het kielzog van een schip uit het water. Hoe anekdotisch het ook klinkt, het is een belangrijk kenmerk voor identificatie.
3. Zijn gedrag is gezellig
Als kuddedieren, hun populaties vallen op door het tonen van sterke sociale banden tussen individuen. Om deze reden worden meestal kleine groepen van ongeveer 50 exemplaren gevonden, die gepaard gaan met een grotere aggregatie, die zich over tientallen kilometers kan uitstrekken.
Een van de voordelen van het behoren tot groepen met sterke sociale banden, is het vangen van prooien. Er wordt aangenomen dat deze exemplaren elkaar helpen om scholen roofdieren te lokaliseren, aangezien ze, nadat ze ze hebben gevangen, hun jacht gewoonlijk delen met andere leden van de groep.
Het behoren tot een groep kan echter ook worden geassocieerd met opvallend gedrag. Een daarvan is zijn optreden bij stranding. Als een of meer leden van de groep aan de grond lopen, de rest blijft bij hen en laat ze niet in de steek.
4. Overdag en nacht superpredators
Volgens deskundigen behoren zwarte of valse orka's tot de groep superpredatoren, zoals de jaguar. Bovendien kunnen ze zowel overdag als 's nachts jagen. Hun predatietechniek bestaat uit het werken als kleine verspreide subgroepen en later in grote groepen samenkomen, zodat alle individuen zichzelf voeden.
Tijdens het vangen kunnen deze valse orka's tot 18 minuten onder water duiken en hun prooi bereiken op een diepte van 300 tot 500 meter, dankzij hun grote zwemsnelheid. Opvallend gedrag is dat ze bij het vangen van bepaalde prooien vaak uit het water springen. In Hawaii is waargenomen dat ze vissen hoog in de lucht lanceren voordat ze ze innemen.
5. Echolocatie
Echolocatie is een techniek waarmee verschillende dieren de componenten van hun omgeving vastleggen, inclusief obstakels, dammen of gevaren om je heen. Hoewel de bekendste levende wezens met dit hulpmiddel walvissen of vleermuizen zijn, zijn er in werkelijkheid veel andere dieren die echolocatie gebruiken.
In het geval van P. crassidens, zijn golven bereiken frequenties rond 100-130 kHz, maar normaal liggen ze tussen 20-60 kHz. Volgens onderzoeken, hun geluiden zijn waargenomen als zeer gevarieerd en zelfs specifiek voor elk exemplaar, met veranderingen in toon en intensiteit.
6. Bedreigingen voor de zwarte orka
Helaas ontdoet deze walvisachtigen zich ook niet van verschillende bedreigingen voor zijn leefgebied, die hun bevolking in gevaar brengen. Momenteel wordt geschat dat de grootste risico's voor de bevolking afkomstig zijn van de volgende conflictpunten:
- Willekeurige jacht.
- Interacties met vissersvaartuigen: nep-orka's kunnen verstrikt raken in visnetten en daardoor gewond raken of gedood worden. Bovendien concurreren ze met de vissersboten om de gevangen vis.
- Milieuverontreinigende stoffen: campagnes tegen de vervuiling van zeeën en oceanen leveren opzienbarende gegevens op over de hoeveelheid verontreinigende stoffen in wateren. We hebben het niet alleen over plastic, maar ook over verbindingen opgelost in water, zoals pesticiden, zware metalen, chemicaliën, enz.
- Bevolkingsvermindering:op Hawaï is er grote bezorgdheid over de kleine populaties die in de regio aanwezig zijn. Overheden vrezen dat de genetische diversiteit zal afnemen, wat zou leiden tot een grotere kwetsbaarheid van populaties.
Habitat en voedsel
Ondanks de omvang van zijn verspreiding - aangezien hij zich in alle oceanen bevindt en meestal wordt gezien in de volle zee van tropische en gematigde of warme wateren - is deze soort vrij onbekend. Collectieve strandingen komen vaak voor bij deze soort, waardoor onderzoekers er meer over kunnen leren.
Wat zijn dieet betreft, is deze soort geclassificeerd als piscivoor en teutophagous. Beide woorden geven aan dat valse orka's zich bij voorkeur voeden met vissen en koppotigen (inktvissen en inktvissen). De term teutofagie (voedselspecialisatie) wordt vaak verward met malacofagie (een grote verscheidenheid aan weekdieren).
Niettemin, zijn krachtige tanden konden grote prooien verzorgen, zoals zeehonden. Er is zelfs waargenomen dat deze walvisachtigen op dolfijnen jagen die zijn gevangen door tonijnboten. Ze profiteren ook van en jagen op tonijn, zeebrasem of zeilvis als ze de kans hebben.
1992, P. crassidens werd geclassificeerd als een ‘niet-bedreigde’ soort in de Rode Boek van de gewervelde dieren van Spanje. Echter, in 2012 heeft de Conventie van Barcelona het veranderde zijn categorie in 'bedreigd', voornamelijk vanwege de druk die vissersboten op hun prooi uitoefenen. Daarom moeten we deze soort beschermen.