Tardigrades, ook wel "waterberen" of "mosvarkens" genoemd, zijn op alle mogelijke manieren verrassende dieren. Om te beginnen zijn ze extreem overvloedig en alomtegenwoordig, ze zijn gevonden van het noordpoolgebied tot de diepten van de oceanen - en regenwouden.
Bovendien zijn deze ongewervelde dieren minuscuul vanwege de structurele complexiteit die hen kenmerkt. Volwassenen zijn amper een halve millimeter lang, maar ze hebben meerdere paar poten waarmee ze door hun microscopische wereld lopen. Dit betekent dat ze, ondanks dat ze zo vaak voorkomen, onopgemerkt blijven.
Eindelijk, Dit zijn zulke sterke dieren dat het moeilijk te geloven is. Deze kleine wezens zijn onaangedaan door omstandigheden die de overgrote meerderheid van het leven op de planeet zouden doden, omdat ze zelfs het vacuüm van de ruimte kunnen overleven. Als je meer wilt weten over deze bijna onverwoestbare ongewervelde dieren, lees dan verder.
Tardigrade kenmerken
Tardigrades vormen hun eigen dierenstam, een van de breedste classificaties binnen dit domein. In grote lijnen betekent dit dat ze een heel andere groep zijn, die zich al lang geleden evolutionair van de rest heeft afgescheiden en daarom unieke kenmerken heeft. Toch zijn ze verwant aan geleedpotigen, dus ze doen er enigszins aan denken.
Het mollige lichaam van deze ongewervelde dieren is verdeeld in 5 zichtbare segmenten. De eerste bevat het hoofd. De andere 4 hebben per segment een paar poten: deze zijn kort, dik en afgewerkt met klauwen, die per soort verschillen.
Het laatste paar poten komt uit het uiteinde van het dier, achter de cloaca, op een eigenaardige manier die bij andere levende wezens niet wordt gezien.
De kop kan een paar ogen bevatten, naast de buisvormige mondstructuur, die deze ongewervelde dieren voor voedsel gebruiken. Binnenin lijkt het lichaam van tardigrades sterk op dat van andere dieren: het bevat een spijsverteringsstelsel met slokdarm, maag en andere gemeenschappelijke delen, evenals een zenuwstelsel met hersenen.
Ten tweede, de buitenkant is bedekt met een harde en flexibele cuticula, die deze dieren beschermt tegen schadelijke elementen. Deze schaal moet worden afgeworpen als de tardigrade groeit.
Daarnaast dient de cuticula om onderscheid te maken tussen de 2 grote groepen waterberen. Eutardigrades hebben een gladde cuticula, waardoor ze een afgerond uiterlijk hebben, terwijl heterotardigrades platen op de cuticula hebben die doen denken aan harnassen.
Wanneer ze worden geboren, kunnen deze dieren slechts 0,05 millimeter meten. In ieder geval, volwassenen van de meeste soorten hebben de neiging om te groeien tot 0,5 millimeter, hoewel sommige soorten oplopen tot 1,5 millimeter. Met aandacht zijn sommige ervan zonder microscopen te zien.
Waar leven waterberen?
Tardigrades zijn overal. Ze zijn gevonden in intergetijdengebieden, diep in de oceanen, in het noordpoolgebied en in de boomtoppen van beboste gebieden.
De meer dan 1000 soorten tardigrades die tot nu toe zijn beschreven, kunnen worden onderverdeeld in 3 groepen, afhankelijk van hun ecologie. Sommige zijn marien, andere zijn zoetwater en de overgrote meerderheid van de bekende zijn 'terrestrisch'.
In werkelijkheid leven deze laatste tardigrades in kleine ophopingen van water die worden opgeslagen in terrestrische omgevingen, vooral in korstmossen, mossen of soortgelijke vegetatie.
Deze habitats zijn verrassend extreem, omdat ze deze dieren zeer weinig bescherming bieden. Om de zaken nog ingewikkelder te maken, worden tardigrades ook blootgesteld aan langdurige perioden van directe zonnestraling. Dit kan ertoe leiden dat het water waar ze leven in zeer korte tijd uitdroogt.
De aanpassingen die deze dieren in staat stellen om de zwaarst denkbare omstandigheden te overleven, zijn precies ontstaan als een evolutionair antwoord op het leven in deze barre en veranderende ecosystemen. Zee- en zoetwater tardigrades leven in veel stabielere omgevingen, dus ze laten niet de ongelooflijke vaardigheden van aardbewoners zien.
De stoerste dieren ter wereld
Tardigrades kunnen een proces doorlopen dat cryptobiose wordt genoemd, waardoor ze worden omgezet in een structuur van weerstand, 'tun' genaamd. Om dit te doen, verliezen ze meer dan 90% van het water in hun lichaam, verkleinen ze tot een derde van de oorspronkelijke grootte en stoppen ze de stofwisseling.
Hoewel deze vorm van resistentie is ontstaan om tijdelijke droogte of bestraling door korstmossen en mossen te overleven, is het effectief tegen bijna elke ongunstige omstandigheid die je je kunt voorstellen.
In de vorm van 'tun' is aangetoond dat tardigrades in staat zijn om veel exogene stressoren te overleven. Onder hen benadrukken we het volgende:
- 20 uur bij -272,95 graden Celsius: dit is dicht bij het absolute nulpunt, de laagste temperatuur die kan worden bereikt.
- 20 maanden bij -200 graden Celsius.
- Hoge temperaturen, tot 150 graden Celsius.
- 6000 atmosfeer druk.
- Hoge concentraties gif.webptige gassen, zoals koolmonoxide, kooldioxide, zwaveldioxide en stikstofdioxide.
- 30 jaar zonder voedsel of water.
- Het vacuüm van de ruimte en directe ioniserende straling.
Na te zijn blootgesteld aan deze extremen en het herstellen van optimale omstandigheden, tardigrades keren binnen enkele uren of minuten terug naar hun actieve toestand. Als de omgeving het toelaat, gaan ze verder met hun leven alsof er niets is gebeurd.
Uiteindelijk zijn deze kleine ongewervelde dieren de grootste overlevenden. Zijn ongelooflijke capaciteiten stellen onderzoekers in staat om meer te ontdekken over de grenzen van het leven, evenals enkele van de geheimen van biologie, natuurkunde en scheikunde die ze bepalen.