Diergedrag is een complex vakgebied waarin veel mysteries onopgelost blijven. De vraag of de struisvogel zijn kop in de grond steekt als hij bang is, is er echter niet één van.
Dit is absoluut een mythe, zij het een hardnekkige. Dit gedrag wordt niet alleen in de natuur niet waargenomen, het is biologisch ook niet logisch. Als de struisvogels deze strategie zouden volgen, zouden de roofdieren de kans niet missen om ze te verslinden.
We nodigen je uit om door te gaan met het lezen van deze regels als je meer wilt weten over deze mythe en het echte gedrag dat struisvogels vertonen tegen roofdieren.
Een mythe die stamt uit de oudheid
Het lijdt geen twijfel dat dit vermeende gedrag een mythe is. Dit is echter een heel oud geloof, zoals sommige bronnen aangeven dat: het gaat terug tot de tijd van de Romeinen.
De oorsprong ervan kan in het bijzonder worden gevonden in de geschriften van Plinius de Oudere, een belangrijke Romeinse schrijver en natuuronderzoeker wiens werken een groot gewicht in de geschiedenis hebben gehad. Plinius was verantwoordelijk voor het schrijven van een van de eerste encyclopedieën, genaamd Naturalis Historia.
In dit magnifieke werk geeft Plinius aan dat struisvogels hun hoofd begraven en daarbij denken dat hun hele lichaam verborgen is. Hoewel dit niet waar is, is de mythe in de loop van de tijd relevant gebleven, omdat ze in de taal is geïntegreerd en door mensen in talloze media is gereproduceerd.
Curiositeiten van de struisvogels die deze mythe zouden kunnen hebben veroorzaakt
Deze dieren vertonen bepaald gedrag dat voor sommige waarnemers tot verwarring zou kunnen leiden. In werkelijkheid, struisvogels steken hun kop niet in de grond, maar ze vertonen wel bepaalde zeer eigenaardige gedragsaanpassingen.
Struisvogels bouwen hun nest door een ondiep gat in de grond te graven. Zodra de eieren zijn gelegd, worden ze vaak verplaatst om ervoor te zorgen dat ze de juiste omstandigheden krijgen. Ze schudden hun hoofd naar hen, zodat het lijkt alsof ze het vanuit het juiste perspectief begraven.
Aan de andere kant zoeken deze dieren staand op de grond naar voedsel. Het hoofd van de struisvogels is erg klein, dus het kan ook lijken alsof ze het hebben begraven tijdens het eten.
Ook nemen deze vogels kleine steentjes uit de grond op. Deze minerale elementen, die gastrolieten worden genoemd, helpen voedsel in het spijsverteringsstelsel te verpletteren, omdat deze dieren niet kunnen kauwen. Als dit niet bekend is, is het gemakkelijk te denken dat het dier zichzelf begraaft.
Waarom steekt de struisvogel zijn kop niet in de grond als hij zich bedreigd voelt?
Het is duidelijk dat geen enkele struisvogel steekt zijn kop tegen de grond als hij bang is of om aan roofdieren te ontsnappen. Als je goed naar deze dieren in het wild kijkt, zie je dit gedrag niet.
Er kunnen enkele fysiologische en evolutionaire verklaringen worden gegeven waarom deze strategie niet plaatsvindt. Als struisvogels hun hoofd in de grond zouden steken, zouden ze moeite hebben met ademhalen. Ze konden ook geen roofdieren zien, wat meestal heel handig is om ze te vermijden.
Dit wordt vaak gerechtvaardigd door te zeggen dat struisvogels zo dom zijn dat ze het niet eens beseffen. Hoewel het waar is dat je hersenen erg klein zijn in vergelijking met je lichaam, intelligentie speelt bij deze aspecten geen grote rol.
In plaats daarvan is natuurlijke selectie echt essentieel. Dit evolutionaire mechanisme geeft aan dat organismen met eigenschappen die beter bij hun omgeving passen, meer kans hebben om te overleven dan de rest van de populatie. Daarom zullen ze meer nakomelingen krijgen en zullen deze eigenschappen vaker voorkomen in de populatie.
Struisvogels die hun hoofd in de grond begroeven, zouden hoogstwaarschijnlijk worden opgegeten door roofdieren die hen bedreigen. Daarom, ze zouden geen nakomelingen krijgen en deze strategie zou snel verdwijnen.
Echte strategieën van struisvogels tegen roofdieren
Zoals we al zeiden, steekt de struisvogel zijn kop niet in de grond. In plaats daarvan, het heeft andere zeer effectieve strategieën om zichzelf te verdedigen en predatie te voorkomen.
Allereerst zijn struisvogels ongelooflijk snel. Ze kunnen niet vliegen, maar halen wel snelheden tot 70 kilometer per uur. Daarom is een van de meest effectieve strategieën voor deze vogels om weg te rennen wanneer ze een roofdier vinden.
De krachtige poten van struisvogels, samen met hun enorme omvang en puntige klauwen, bieden deze vogels een tweede alternatieve verdediging. Geconfronteerd met een aantal bedreigingen, kunnen struisvogels ervoor kiezen om op te staan en aan te vallen met zeer krachtige trappen.
Wanneer geen van deze verdedigingen haalbaar is, deze vogels kunnen zich ook verstoppen tussen de vegetatie. Om dit te doen, liggen ze volledig op de grond, niet alleen hun hoofd verbergen.
Ten slotte helpen deze dieren elkaar. In groepen wisselen de struisvogels elkaar af om hun omgeving te bewaken en te eten. Op deze manier, de groep kan gemakkelijker bedreigingen detecteren.
Zoals is bewezen, is dit vooroordeel over struisvogels niets meer dan een zeer populaire mythe. Hoewel er niets mis is om het als metafoor te gebruiken, is het noodzakelijk om rekening te houden met het echte gedrag van de dieren en ze niet te reduceren tot vooropgezette ideeën.
