Een van de meest bijzondere aspecten van anuranen en andere amfibieën is hun dubbelleven. Wanneer ze uitkomen, zijn kikkers volledig in het water, maar naarmate ze groeien, ontwikkelen ze het vermogen om aan land te gaan. Dit komt deels door hun fokstrategie.
Opgemerkt moet worden dat niet alle kikkers zich op deze manier voortplanten. Amfibieën zijn ongelooflijk oude dieren, zelfs vóór dinosaurussen. Daarom laten ze een enorme diversiteit aan reproductiewijzen zien die zijn ontstaan door evolutionaire processen.
In dit artikel, We zullen met je praten over hoe kikkers worden geboren en hun reproductieve biologie. Als je meer wilt weten over dit interessante onderwerp, lees dan verder.
Het voortplantingsgedrag van kikkers
Er zijn 2 hoofdtypen reproductieve strategie bij anurans. Sommige zijn langdurige fokkers, wat: komen samen over een lang en gemarkeerd tijdperk in de tijd om elkaar te bevruchten. Dit gebeurt meestal in meer permanente wateren, waar er niet zo'n "rush" is om zich voort te planten.
Andere anuranen zijn explosief, dat wil zeggen dat ze zich met hoge snelheid en in een zeer korte tijd voortplanten, meestal na hevige regenval die tijdelijke plassen vormt. Het uitdrogen van het water staat voor de deur, dus ga snel aan de slag.
Kikkers planten zich seksueel voort. Dit betekent dat het nageslacht wordt geproduceerd door het genetisch materiaal van de 2 ouders te combineren. Kikkers hebben echter geen zichtbare genitaliën, dus bevruchting is extern.
De magie van ampullen
In het reproductieve seizoen verdedigen mannetjes territoria binnen vijvers en lokken vrouwtjes door te zingen. Zodra een vrouwtje nadert, knuffelt het mannetje haar meestal terug door wat bekend staat als een aplexus, meestal in het water.
Het type AMEXUS kan variëren, maar de meest voorkomende is dat het mannetje het vrouwtje omhelst bij de oksels of de lies. In het reproductieve seizoen kunnen mannetjes eelt op hun armen, handen of kin krijgen om hun partner beter vast te houden. Dit alles hangt af van de soort anuran.
Eenmaal gelokaliseerd in de alexus, het vrouwtje begint de onbevruchte eieren via de cloaca in het water te drijven, een enkel gat dat dient om lichaamsafval te reproduceren en te verdrijven. Terwijl de eitjes worden uitgestoten, laat het mannetje het sperma erop los, ook via de cloaca.
Zo worden de eieren bevrucht als het vrouwtje ze verdrijft.
Kikkereieren
De eieren waaruit kikkers uitkomen zijn heel anders dan die van vogels en reptielen. Ze hebben geen schaal, zijn erg klein, worden in grote hoeveelheden uitgestoten en zijn bedekt met gelatine. Individueel ziet het eruit als een kleine transparante bol met een andere zwarte bol in het midden. De laatste is het embryo.
De eieren worden echter meestal niet afzonderlijk gezien. De kikkers deponeren ze in groepen die kenmerkend zijn voor elke soort. Bij sommige soorten verschijnen de eieren als lange koorden, bij andere vormen ze massa's, bij andere zijn ze vastgemaakt aan vegetatie, enz. Over het algemeen lopen deze in de honderden tot duizenden.
De ontwikkeling van de embryo's is meestal vrij snel, hoewel de duur ervan afhangt van de soort en de omgevingsomstandigheden. Omdat het gelatineuze omhulsel transparant is, de staat van de embryo's is met het blote oog te zien.
Ondanks het hoge aantal nakomelingen dat de vrouwtjes achterlaten, komen de meeste eieren niet uit. Velen van hen worden belaagd door talloze dieren, terwijl anderen sterven wanneer het water waar ze zijn afgezet opdroogt.
Kikkers worden geboren als larven
De embryo's die predatie en droogte overleven, komen uiteindelijk uit als larven, die in in het geval van kikkers worden ze kikkervisjes genoemd. Tijdens deze fase zijn ze volledig in het water en lijken ze helemaal niet op een volwassen kikker.
In feite zijn kikkervisjes oppervlakkig meer visachtig, hoewel de exacte morfologie afhangt van de soort. Normaal gesproken hebben deze larven een klein lichaam - gedrongen en rond - en een zijdelings afgeplatte staart, waarmee ze zwemmen.
Tijdens deze fase, sommige kikkervisjes voeden zich met plantaardig materiaal, terwijl anderen carnivoren zijn, aaseters of, ronduit, niet voeden. Op basis van hun verschillende dieet zullen ze verschillende monddelen hebben.
Kikkervisjes blijven zich ontwikkelen over een periode die, wederom, afhangt van de soort en de omgevingsomstandigheden. Sommige kikkervisjes hebben meer dan een jaar nodig om het larvale stadium in permanent water te voltooien, terwijl larven van andere tijdelijke watersoorten slechts een week nodig hebben om uit het water te komen.
De larven veranderen uiteindelijk in volwassen kikkers door een proces dat bekend staat als metamorfose. Tijdens de, ze absorberen de staart en ontwikkelen de ledematen. Naast uiterlijke veranderingen ondergaan anuranen diepgaande fysiologische, anatomische en gedragsvariaties.
Diversiteit van reproductieve strategieën
Het hierboven toegelichte komt overeen met de traditionele voortplantingsstrategie voor anuranen. Ongeveer de helft van de anuransoorten volgt deze strategie, maar de andere helft heeft er bepaalde wijzigingen in aangebracht.
Een van de meest drastische wijzigingen is het verschijnen van directe ontwikkeling bij verschillende soorten. Deze kikkers hebben geen kikkervisjesstadium, maar leggen hun eieren op het land. Uit deze eieren komen kleine kikkers direct uit, zeer vergelijkbaar met volwassenen.
Dit wordt beschouwd als de meest volledige aanpassing van elke amfibie aan de terrestrische omgeving.omdat het de afhankelijkheid van waterlichamen voor reproductie elimineert. Zoals je kunt zien, zijn er binnen algemene fokstrategieën bij anuranen altijd fascinerende uitzonderingen.