Anurans zijn amfibieën waarvan de volwassen vormen geen staart hebben. Integendeel, ze hebben een compact, breed lichaam, met lange achterpoten die aangepast zijn aan het springen. Ze vormen de grootste groep binnen dit grote taxon, dat bestaat uit alle bekende soorten kikkers en padden.
Door deze variëteit kunnen miljoenen curiosa van anuran-amfibieën worden verzameld. Hoewel ze allemaal veel kenmerken delen, omdat er zo veel zijn en zo verspreid over de hele wereld, heeft elk van hen een bijzonderheid ontwikkeld. Enkele van de meest unieke worden weergegeven in de volgende regels.
Zeldzaamheden en curiosa van anuran-amfibieën
Sommige van de volgende curiositeiten houden verband met het fysieke uiterlijk van dieren en andere met hun algemene of reproductieve gedrag. Misschien wel de meest opvallende zijn de onverwachte, degenen die het dier distantiëren van het gebruikelijke concept van amfibieën.
Anurans kunnen van kleur veranderen
Zowel kikkers als padden kunnen verander kleur, dankzij het feit dat er speciale cellen in je huid zijn die dit toelaten. Deze cellen zetten uit of trekken samen als ze worden gestimuleerd en daarmee verandert de kleur van het dier.
Wanneer sommige van deze cellen bijvoorbeeld uitzetten, overheerst de gele kleur, maar als het melanische cellen zijn, dragen ze zwart pigment en wordt de huid donkerder. Blauwe, groene of violette tinten zijn het gevolg van lichtabsorptie- of reflectieverschijnselen. Vochtigheid en temperatuur kunnen ook de kleurverandering beïnvloeden.
Curiositeiten van de amfibieën die op een schuimmatras worden geboren
De lange vingers kikkerLeptodactylus fragilis) ontwikkelt een heel eigenaardig mechanisme om voor zijn eieren te zorgen. Zodra het vrouwtje de leg heeft uitgevoerd, schudt de omringende gelatineuze substantie om een schuimmatras te creëren. Dankzij dit matras drijven de eieren boven het waterniveau.
Kikkers die andere dieren willen zijn
De kikker die bekend staat als de "bergkip" (Leptodactylus fallax) is vrij moeilijk te zien, maar 's nachts komt het mannetje uit zijn schuilplaats en zendt een muzikaal lied uit dat lijkt op dat van sommige vogels. Dit betekent dat andere dieren hem in zijn natuurlijke omgeving voor een vogel aanzien en hem ver van het water zoeken, iets wat ideaal is om roofdieren in verwarring te brengen.
Anderzijds is er het mannetje van de zogenaamde brulkikker of brulkikker (Lithobates catesbeianus). Deze amfibie maakt een roep zo krachtig en dreunend dat hij doet denken aan het dier dat hem zijn naam geeft.
Wat het doet, is het buitengewone geluid uitstoten en door de mond met lucht te vullen en de neusgaten te sluiten, versterkt het het. Het gebrul ervan is zelfs meer dan een kilometer verderop te horen.
Curiositeiten van de amfibieën die hun jongen meenemen
Tussen de bemoste bomen, orchideeën, varens en lianen van de Ecuadoraanse jungle, leeft de buidelkikker (Gastrotheca riobambae). Deze vreemde grijsachtige anuran kan zijn eieren niet in vijvers leggen, omdat in de jungle het vocht wordt opgenomen door de sponsachtige grond zelf.
Daarom, het vrouwtje houdt haar jongen in een soort zak die ze in het onderste deel van haar rug heeft. Vandaar zijn naam, buidelkikker, omdat hij net zo werkt als een kangoeroe.
Naarmate de tijd voor het uitkomen nadert, nadert de kikker het water en opent de zak met zijn ledematen. Stukje bij beetje wordt elk kikkervisje uit de bak verwijderd, die al in perfecte staat is om te overleven in het watermilieu.
Dwerg- en gigantische amfibieën
De ricordi-kikker (Eleutherodactylus rogersi) oorspronkelijk afkomstig uit de Bahama's, meet ongeveer een centimeter. Het is meer, het vrouwtje bereikt meestal geen 35 millimeter, het is klein. De Goliath-kikker daarentegen (Conraua Goliath) is een kikker van monsterlijke afmetingen. Hij kan 30 centimeter lang worden en tot 7 kilo wegen.
In tegenstelling tot zijn grootte is deze amfibie zo schichtig dat een gemompel is genoeg om het in het water te laten vallen of verstop je in het kreupelhout. Ondanks dit gedrag heeft hij niet al te veel vijanden in zijn omgeving.
De batrachian met een parachute
Op het Aziatische continent leeft de Maleise vliegende kikker (Racophorus reinwardtii). Het eerste nieuws over het bestaan ervan was omdat enkele heren die in de velden werkten beweerden kikkers te hebben zien vliegen.
Dat was natuurlijk niet waar, maar ook niet helemaal onwaar. Terwijl deze kikker geen vleugels heeft, hij heeft tenen met zwemvliezen die hem helpen door de bomen te glijden. Daarom lijkt het erop dat hij eerder een parachute gebruikt.
De curiosa van de meest onvoorstelbare amfibieën
Een onwrikbaar kenmerk van amfibieën is dat het eierleggende dieren zijn, dat wil zeggen dat ze uit eieren komen, maar de dierenwereld streeft ernaar de kijker elke dag te verrassen. Om deze reden is er een pad op het Afrikaanse continent waarvan het vrouwtje de eieren binnenin uitbroedt. Dit maakt het een soort eierlevendbarend dier, nietwaar?
Ten slotte is het nodig om te spreken van de surrealistische Surinaamse pad (pijp pijp), oorspronkelijk afkomstig uit de oerwouden van Zuid-Amerika. Tijdens de paring legt het mannetje tientallen reeds bevruchte eitjes op de rug van het vrouwtje.
Het lichaam van het vrouwtje begint ze dan te bedekken met huid, waardoor een soort dorsale buik ontstaat. Wanneer de tijd om uit te komen nadert, de jongen komen volledig gevormd uit de rug van hun moeder, zonder de noodzaak om door een larvale stadium te gaan.
Dit zijn enkele van de meest opvallende curiositeiten van bepaalde groepen amfibieën, hoewel we onderweg nog veel meer fascinerende taxa hebben achtergelaten. Denkt u, na het verstrekken van deze gegevens, dat de roem van eenvoudig recht doet aan kikkers en padden?