De kat rupsMegalopyge opercularis) is een vlinder van de familie Megalopygidae ook bekend als opgezette rups, wollige kat of kuikenrups. Naast zijn karakteristieke vorm in het larvale stadium, staat de volwassen mot bekend als de flanelmot of kattenmot.
Deze rups is vaak overvloedig aanwezig in zijn thuisregio en kan schaduwbomen en struiken rond huizen, scholen en parken besmetten. Vanuit de boom vallen de gevaarlijke ongewervelde dieren op de slachtoffers en veroorzaken ze meerdere beten. Als je meer wilt weten over deze dodelijke maar fascinerende lepidoptera, lees dan verder.
Hoe herken je de kattenrups?
Vervolgens presenteren we een reeks karakteristieke kenmerken van dit dier:
- De rupsen van de kattenmot hebben de vorm van een traan en zijn versierd met lange, zijdeachtige haren. Om deze reden kan deze larve de indruk wekken van een katoenen plukje of de glanzende vacht van een Perzische kat.
- De kleur varieert van geelgrijs tot roodbruin of een mengsel van tinten.
- De volwassen larve is 2,5 tot 3,5 centimeter lang met zeven paar zuignapbevestigingen op de achterste helft van het lichaam.
- De volwassen mot heeft stompe vleugels bedekt met lang, golvend haar en een spanwijdte van 2,5 tot 3 centimeter. De vleugels zijn oranje aan de basis, crèmekleurig aan de uiteinden en de poten zijn bedekt met delicate haren en opvallende tinten.
Feiten over het leven van kattenmot
De wetenschappelijke naam voor de kattenmot is Megalopyge opercularis. Volwassen motten verschijnen in de late lente of vroege zomer en leggen honderden eieren in bomen zoals eiken, walnoten, iepen, hackberry en andere schaduwbomen.
Opgemerkt moet worden dat er elk jaar een of twee generaties plaatsvinden, hoewel rupsen in de herfst vaker voorkomen. Tijdens de winter blijft de kattenrups als cocon op de stam of takken van de waardplant achter.
De kattenrups is mooi en gif.webptig
Het is belangrijk op te merken dat rupsen en alle levensfasen van de kattenmot een gevaar kunnen vormen voor de menselijke gezondheid. De kattenrups heeft uitzonderlijke verdedigingspraktijken ontwikkeld tegen roofdieren.
Hun strategieën omvatten dus defensieve mimiek en de productie van proteolytische, neurotoxische en allergene toxines. Om deze reden wordt, wanneer de huid in contact komt met de haren van de rups, intense en stekende pijn ervaren.
Gewoonlijk, als het contact op de arm plaatsvindt, kunnen de gif.webpstoffen pijn in de okselstreek veroorzaken. Bovendien kunnen erythemateuze vlekken verschijnen op de plaats van de beet bij de patiënt. Andere symptomen zijn hoofdpijn, misselijkheid, braken, lymfadenopathie, lymfadenitis en soms ademhalingsshock of stress.
Eerste hulp bij kattenrupsvergif.webptiging
Het is belangrijk om te weten dat vergif.webptiging door contact met de kattenrups altijd consultatie, ziekenhuisopname en zelfs behandeling op een eerstehulpafdeling vereist. Eerst moet een ijspak op de prikplaats worden aangebracht en kunnen orale antihistaminica aan de patiënt worden gegeven om de jeuk en het branderig gevoel te helpen verlichten.
Daarnaast is het aan te raden om op de beet plakband aan te brengen en deze voorzichtig te verwijderen, dit met de bedoeling de irritante doorns weg te werken. Oogletsel moet ook onmiddellijk naar een specialist worden verwezen.
Controle van de mottenpopulatie
Rupsen van de kattenmot ze kunnen worden gecontroleerd wanneer ze overvloedig worden door de omgeving te besproeien met een resterend bestrijdingsmiddel. Dat is het geval met permethrin, cyfluthrin of soortgelijke aerosolen die zijn gelabeld voor rupsenbestrijding op sierplanten.
In sommige gevallen - zoals op het schoolplein - kan de beste oplossing zijn om leerlingen en leraren voor te lichten over wat rupsen zijn en hoe belangrijk het is om ze niet met blote handen aan te raken. De beste preventie is ongetwijfeld het volledig vermijden van contact met ongewervelde dieren.