De productie van waterbuffels (Bubalus bubalis) is de afgelopen decennia een van de meest succesvolle takken van veehouderij gebleken, zeker gezien de verwoestingen op boerderijen in veel landen na de gekkekoeiencrisis.
Om deze reden wordt er zoveel moeite gedaan om de bijzonderheden van deze soort te leren kennen, zodat de relatie tussen buffels en vee een perfecte symbiose is die de kwaliteit van leven van mens en dier verbetert.
Onderschat echter niet het negatieve effect dat het domesticeren van een wilde soort kan hebbenDaarom waarschuwen experts voor de noodzaak om altijd het evenwicht te bewaren en de biologische diversiteit ten koste van alles te beschermen. Hier vertellen we je de eigenaardigheden van de buffelhouderij.
Buffels en vee: een kleine benadering van de soort
Buffels maken deel uit van de familie van de bovidae, net als koeien. Ze zijn groot, tot 180 centimeter hoog bij de schoft en 1200 kilo zwaar. Net als veel van de exotische runderen hebben deze dieren een krachtig gewei.
Ze zijn in de volksmond bekend als "waterbuffels" vanwege hun voorkeur voor overstroomde of moerassige gebieden. Deze runderen kunnen dankzij hun brede hoeven probleemloos over de modder op de bodem lopen.
Buffels en vee
Deze soort werd decennia geleden beschouwd als een landbouwdier voor zijn drievoudige doel: de productie van vlees, melk en werk. In een context van verzadigde markten, Dit is een geweldige kans om vee te diversifiëren, vooral in marginale gebieden waar andere landbouwhuisdieren zich misschien niet kunnen aanpassen:
- De rivierbuffel (Bubalus bubalis bubalis) is een geweldige melkproducent gebleken. In feite is het de grondstof die wordt gebruikt om kaas te maken. Mozzarella zo gewenst in pizza's.
- De moerasbuffel (B.b. carabanensis) wordt het best gefokt voor de productie van vlees, leer en trekdieren.
Belang van dit vee wereldwijd
De waterbuffel is een van de grootste melkproducenten ter wereld gebleken. In verschillende landen overtreft hun fokkerij en onderhoud zelfs het traditionele vee.
Het grootste deel van 's werelds buffelkudde is in handen van kleine producenten in ontwikkelingslanden, die een of twee dieren fokken. Dit is het geval voor India dat, ondanks de kleine omvang van zijn boerderijen, een van de belangrijkste producenten is.
Sommige landen ontwikkelen al jaren fokprogramma's om de productie van buffels te verbeteren. Dit heeft de creatie van verschillende gespecialiseerde rassen mogelijk gemaakt, waaronder de volgende:
- De race Murrah Het is inheems in het noordwesten van India. Het wordt gekenmerkt door zijn gitzwarte vacht met witte vlekken alleen op het puntje van de staart. Ondanks dat het een ras is dat is geselecteerd voor melkproductie, heeft een zeer goed vleesmodel.
- De race Jaffarabadi Het is ook inheems in het noordwesten van India en fysiek vrij gelijkaardig aan zijn familielid. Het is een goede producent van zowel melk als vlees.
- Het mediterrane ras is ook van Indiase oorsprong, ondanks dat het in Europa als zodanig is gedefinieerd. Nogmaals, het heeft een zeer goed vlees- en zuivelmodel, zelfs in tropische en subtropische klimaten.
Buffellandbouw is een revolutie gebleken voor de zuivel- en zuivelsector
De productie van buffelmelk staat - wereldwijd - op de tweede plaats, na rundermelk. Dit betekent dat het beter presteert dan verschillende veelgebruikte soorten, zoals schapen of geiten.
De 'rivier'-variëteit vormt 70% van de wereldbevolking van waterbuffels en de melk vertegenwoordigt een aanzienlijk deel van de totale melkproductie in India, Pakistan of het Midden-Oosten. Vrouwtjes produceren tussen de 1500 en 4500 liter melk per dracht en ze hebben een zeer lang productief leven.
Naast de voordelen voor het vee van buffels, hun melk heeft een uitstekende voedingswaarde, vooral als het wordt gebruikt voor de bereiding van afgeleide producten zoals kaas, boter of ijs. Natuurlijk bevat het meer vet en lactose dan koemelk.
De B-kant van de relatie tussen buffel en vee
De soort als zodanig Bubalus bubalis Het wordt niet als bedreigd beschouwd, maar als gevolg van zijn domesticatie zijn de wilde populaties blijven afnemen, hoewel dat niet hun enige probleem is. De grootste bedreiging voor de soort is het verdwijnen van zijn leefgebied, het regenwoud en de moerassige gebieden waar je graag woont.
Nogmaals, de mens is verantwoordelijk voor het bevorderen van het evenwicht. Het gebruik van nieuwe grond voor gebruik in de landbouw of voor de bouw mag niet de vernietiging van ecosystemen betekenen. Je moet altijd prioriteit geven aan de bescherming van ongerepte gebieden voor het behoud van de biodiversiteit.
