Vogels zijn een zeer heterogene groep dieren, omdat de soorten die erin voorkomen in verschillende maten, vormen en kleuren voorkomen. Bovendien kunnen we, zonder experts te zijn en gebaseerd op intuïtie, veel weten over hun levensstijl, dieet, vlucht of gewoonten door simpelweg hun morfologie te observeren.
Gedurende de evolutie, natuurlijke selectie heeft verschillende aanpassingen bevorderd om te overleven in een semi-aquatische omgeving. De watervogels, hoewel ze een groot deel van hun leven in het water doorbrengen, voltooien hun cyclus op het land, met de voortplanting en het grootbrengen van de kuikens.
Algemene kenmerken van watervogels
Als we een vogel zorgvuldig beschrijven, zullen we ons realiseren dat veel van de kenmerken van het ene type naar het andere veranderen. De vorm en grootte van de snavel, de morfologie van de poten en de veren kunnen van dier tot dier totaal verschillen.
Watervogels delen algemene kenmerken, maar binnen deze groep kunnen we verschillende subgroepen vinden op basis van vlucht, leefgebied of voedsel. Hieronder laten we u enkele duidelijke voorbeelden zien.
De benen inbrengen
Als algemeen kenmerk kunnen we benadrukken dat zwemmende vogels het inbrengen van de achterpoten verschoof naar het einde van je lichaam, waardoor ze gemakkelijker kunnen zwemmen. Deze eigenschap is een wijdverbreide aanpassing in semi-watervogels.
De uropygiale klier
Deze klier is aanwezig bij de meeste vogels, maar het is meer ontwikkeld in aquatische variëteiten, zoals eenden. Het bevindt zich in de buurt van de cloaca - aan de basis van de staart - en scheidt wassen en oliën af die vogels gebruiken voor het verzorgen.
De vogel pakt deze wasachtige substantie op met zijn snavel en brengt het op het lichaam aan, verspreidt het op zijn veren en geeft het een reinigend en waterdicht effect, beide erg belangrijk voor het leven in het water.
De zoutklier bij zeevogels
Zeevogels - ook haaien en reptielen - aanwezig een systeem waarmee ze overtollig zout kunnen uitscheiden die ze innemen met water of met voedsel en vermijd zo uitdroging en handhaaf het osmotische evenwicht in het bloed, alsof het een soort complementaire nier is.
De zoutklier is het orgaan dat verantwoordelijk is voor deze functie en bevindt zich bij zeevogels boven het oog. Het dier verwijdert dit overtollige zout via de neusgaten door krachtige bewegingen van het hoofd, alsof ze niezen.
Deze beweging komt veel voor bij stormvogels, albatrossen, meeuwen of aalscholvers. Als je de kans krijgt om een van deze vogels zorgvuldig te observeren, zul je zien dat er regelmatig een druppel uit de punt van de snavel van deze vogels valt.
Sommige soorten watervogels
Er zijn meer dan 30 verschillende families van watervogels -allemaal heel verschillend van elkaar-, dus we zullen enkele groepen noemen op basis van voedings-, vlucht- of habitattechnieken.
steltlopers
Het zijn vogels die worden geassocieerd met vochtige gebieden, voornamelijk kustgebieden - moerassen, estuaria en stranden). Velen van hen maken lange jaarlijkse migraties.
Over het algemeen zijn het vogels met zeer langwerpige poten en snavels, waarmee ze hun prooi vangen -ringwormen, kreeftachtigen en weekdieren die ze in het substraat begraven vinden-, hoewel er veel variatie is binnen de groep steltlopers.
Zeevogels
Ze zijn een zeer heterogene groep, variërend van grote vogels zoals de albatros tot kleine vogels zoals paiños - vergelijkbaar in grootte met een zwaluw.
Zeevogels brengen het grootste deel van hun leven door op zee of in de directe nabijheid, met uitzondering van het broedseizoen, dat meestal aan de kust wordt doorgebracht. Bovendien kunnen ze zich tijdens de vlucht voeden met dieren die zich op het zeeoppervlak bevinden of tijdens het zwemmen duiken om hun prooi te vangen.
Vliegloze vogels
Pinguïns zijn de ultieme watervogels. Deze dieren kunnen niet vliegen, maar ze hebben een lichaam dat perfect is aangepast aan het leven in water: hun vleugels worden omgevormd tot functionele vinnen, waarmee ze hoge zwem- en duiksnelheden weten te bereiken.
Waadvogels
Ze leven in ondiepe wateren waar ze lopen dankzij hun lange potenFlamingo's, ooievaars en reigers behoren tot deze groep. Ze vangen hun prooi door hun lange snavels onder te dompelen.
Daarnaast hebben flamingo's een zeer gespecialiseerde snavel, met hoornige lamellen waarmee ze voedsel vasthouden, een mechanisme waarmee ze het water filteren dat ze verzamelen bij het vangen van vis.
Duikende vogels
Deze vogels bezetten diepere wateren dan de vorige en ze zoeken naar voedsel door zich volledig onder te dompelen, door te zwemmen of duiken. Hun vingers met zwemvliezen maken het voor hen gemakkelijk om onder water te bewegen.
Een duidelijk voorbeeld zijn de eenden, die drie voorwaartse vingers hebben die verbonden zijn door een interdigitale membraan en de vierde - die naar achteren is gericht - verkleind en verheven boven de rest.
In deze groep kunnen we zowel zee- als zoetwatervogels en alleseters of herbivoren voederen.
Andere visetende vogels
Deze vogels hebben niet de aanpassingen van het leven in het water van watervogels, maar ze leven in de buurt van wateren, omdat hun dieet voornamelijk visetend is.
De visarend en de ijsvogel zijn heel verschillende vogels, maar beide gebruiken een vergelijkbare jachtmethode, aangezien hun prooi vanuit de lucht detecteren en voor ze duiken.
De visarend zet zijn poten op de eerste plaats en stort zich volledig in het water, waarbij hij zichzelf voortstuwt in de vlucht zodra hij zijn prooi in zijn klauwen heeft gevangen.
De ijsvogel daarentegen zoekt zijn voedsel op hoge takken en kijkt naar het water. Wanneer hij een vis in de buurt van het oppervlak ziet, duikt hij met zijn kop naar voren - snavel eerst - en vangt zijn prooi binnen enkele seconden.
Zoals we in deze regels hebben gezien, zijn aanpassingen aan het waterleven veelvoudig en zeer divers. Bovendien hebben veel van deze vogels zich gespecialiseerd in jagen en overleven onder water zonder hun vermogen om te vliegen te verliezen. De natuur zal ons ongetwijfeld blijven verbazen.
