Volgens verschillende onderzoeken zijn er totaal monogame dieren, maar deze hoeven niet een soort als geheel te omvatten. Dit betekent dat binnen een soort waar dieren samen paren en voor hun nakomelingen zorgen, er monogame individuen kunnen zijn en anderen die meer promiscue zijn.
Daarom is monogamie in zekere zin een keuze in veel groepen dieren. Binnen de term monogamie kunnen verschillende nuances zijn die, hoewel ze verschillend zijn, meestal nauw verwant zijn, bijvoorbeeld seksuele monogamie en sociale monogamie.
Hier gaan we je laten zien hoe soorten die als monogaam worden getypeerd, kunnen ook hun liefdesband verbreken om je geluk te beproeven met onder andere andere koppels.
Waar is monogamie voor?
Monogamie is een reproductieve strategie die wordt uitgevoerd door sommige diersoorten en bestaat uit het paren met een partner en daarnaast het hebben van tweeouderlijke zorg. Dus twee individuen van dezelfde soort paren, paren en voeden hun nageslacht samen op. Bovendien hebben ze de neiging om het territorium te verdedigen en andere dagelijkse activiteiten samen uit te voeren.
Evenzo kunnen monogame dieren voor het leven of monogame dieren in serie worden gevonden. Deze laatste term verwijst naar die individuen die elk voortplantingsseizoen van partner wisselen, maar die samen de fokkerij voltooien.
Monogamie heeft zeer positieve voordelen - vooral in vijandige omgevingen - hoewel dit niet altijd het geval is. Bijvoorbeeld de keizerspinguïn (Aptenodytes forsteri) is een voornamelijk monogame soort die dit idee uitdaagt.
Om ervoor te zorgen dat hun nakomelingen volwassen worden, moeten pinguïns hard samenwerken en heel dichtbij zijn. Dit wil niet zeggen dat bepaalde pinguïnparen niet wat liberaler kunnen zijn en af en toe andere seksuele partners kunnen hebben.
Aan de andere kant, hoewel niet alle wetenschappers het erover eens zijn, monogamie is een mechanisme dat kindermoord op het nageslacht lijkt te voorkomen. De dood van het nageslacht wordt meestal uitgevoerd door nieuwe mannetjes in de groep, zodat de vrouwtjes een nieuwe oestrische cyclus ingaan en klaar zijn om zich voort te planten.
Kindermoord is niet gebruikelijk bij monogame dieren en vindt meestal plaats onder zeer sterke of ongunstige stresssituaties.
Oxytocine: het monogamie hormoon
Oxytocine is een zeer bestudeerd hormoon bij vrouwelijke dieren en het effect ervan op de verzorging van het nageslacht. Het lijkt er echter op dat het aantal receptoren dat in de hersenen van dit hormoon spelen een belangrijke rol bij mannelijke monogamie.
Er is één soort, de veldmuis (Microtus ochrogaster), waarvan het reproductiepatroon een sterke monogame invloed heeft. De overgrote meerderheid van mannelijke woelmuizen zijn monogame dieren en voeren alle activiteiten van de zorg voor het nageslacht samen met hun partner uit.
Sommige mannelijke individuen volgen echter niet hetzelfde gedragspatroon en zijn promiscue. Neurobiologische studies met deze dieren hebben aangetoond dat monogame mannetjes ze hebben veel meer oxytocine-receptoren dan promiscue.
Bovendien lijken dezelfde receptoren erg belangrijk te zijn voor reproductief succes. Dus mannen met meer oxytocine-receptoren vonden sneller een partner en genereerden efficiënter nakomelingen.
Monogame dieren en hun interpersoonlijke relaties
In het verleden werden veel soorten zoogdieren en vooral vogels als monogaam beschouwd, omdat ze hun hele leven met dezelfde partner hebben doorgebracht en na hun dood harde duels hebben gehad.
Op dit moment is dankzij gedragsobservatietechnologie en vooruitgang in de genetica aangetoond dat, hoewel een soort als monogaam wordt beschouwd, veel van zijn leden dat niet zijn.
Een goed voorbeeld hiervan zijn gibbons (Hylobaten sp.). Tot voor kort werd gedacht dat deze dieren hun hele leven in paren doorbrachten en niet alleen samen opvoedden, maar ook andere dagelijkse taken uitvoerden.
Dankzij de mogelijkheid om groepen van deze dieren beter te kunnen observeren, is tegenwoordig aangetoond dat, hoewel er monogame paren zijn, Er kunnen ook "ontrouwen" en zelfs "echtscheidingen" zijn tussen deze niet-menselijke dieren.
Monogamie bij vogels
Vogels zijn misschien wel de dieren waarmee mensen de meeste fouten hebben gemaakt met betrekking tot monogamie. Als we kijken naar de meeste vogelsoorten, velen van hen brengen elk voortplantingsseizoen met een enkel paar door -seriële monogamie- of voor het leven.
In zekere zin is dit zo. Een paar vogels, net als zwanen, brengen hun hele leven samen door met opgroeien. Maar dankzij de vooruitgang in de moleculaire biologie, vogels blijken niet 100% monogaam te zijn.
Hoewel ze zich als paren vestigen en hun nakomelingen samen grootbrengen, betekent dit niet dat het hele nageslacht van dezelfde moeder en vader is. Beide ouders kunnen andere seksuele partners hebben om de genetische diversiteit van de soort te versterken.
Het meest opmerkelijke aan monogamie bij dieren is niet het hebben van een partner voor het leven, maar het feit dat er binnen elke soort individuen zullen zijn die meer monogaam zijn dan andere. Als je goed naar de natuur kijkt, stuurt ze ons naar diversiteit om te overleven, onder welke omstandigheden dan ook.