De Canadese lynx (Lynx canadensis) is een majestueuze katachtige die endemisch is in Noord-Amerika. Hoewel het niet wordt vermeld als "bedreigd" door de International Union for the Conservation of Nature (IUCN), zijn huidige situatie baart de experts zorgen.
Een recente studie heeft aangetoond dat deze kat slechts 20% van zijn potentiële leefgebied inneemt. Waarom is deze afzondering in een ecosysteem met zoveel mogelijkheden? We vertellen het je dan.
Een majestueuze felid
In de eerste plaats vinden we het relevant om het dier te beschrijven dat het onderwerp is van deze studie. De Canadese lynx is een middelgrote katachtige, bewoner van het taiga -boreale bos-bioom- en roofdier van kleine gewervelde dieren die overleven in besneeuwde omgevingen. Enkele van zijn kenmerken zijn de volgende:
- Het is een middelgrote kat, met gladde, dichte en grijzige vacht. Het heeft driehoekige oren met zeer opvallende zwarte franjes.
- Het meet ongeveer 100 centimeter van top tot teen en weegt gemiddeld ongeveer 10 kilogram. Natuurlijk hebben we niet te maken met een overdreven dier.
- Het heeft scherpe intrekbare klauwen, waarvan het wordt gebruikt om op zijn prooi te jagen in besneeuwde omgevingen.
Het is vermeldenswaard dat we te maken hebben met een zoogdier dat door natuurlijke selectie onder druk is gezet om eigenschappen te verwerven die zijn overleving in besneeuwde omgevingen bevorderen.
Zijn dichte vacht isoleert hem tegen lage temperaturen, terwijl zijn kleine formaat het mogelijk maakt om te overleven op kleine prooien. Ten slotte ondersteunen zijn krachtige klauwen en brede poten het gewicht perfect, waardoor het niet wegzakt onder het besneeuwde oppervlak.
Deze katachtige is het perfecte voorbeeld van de adaptieve mechanismen die nodig zijn om te overleven in een barre omgeving.
De Canadese lynx en zijn habitatvermindering
Een wetenschappelijk artikel samengevat in een publicatie van het National Geographic-tijdschrift in april 2022-2023 meldde slecht nieuws: de Canadese lynx beslaat slechts 20% van zijn potentiële leefgebied in de staat Washington (Verenigde Staten).
In het bovengenoemde onderzoek werd meer dan 7000 vierkante kilometer bestreken en werd de aan- of afwezigheid van de lynx vastgelegd met behulp van camera's voor het vangen van foto's. Helaas werd deze katachtige activiteit alleen waargenomen in 29 van de 175 bewaakte gebieden.
In de eerste plaats en om deze gegevens te begrijpen, is het noodzakelijk om te definiëren dat een potentiële habitat dat gebied is dat, volgens zijn ecologische kenmerken, het kan worden beschouwd als een mogelijk huis van een bepaalde soort.
Dieren proberen hun foerageergebieden uit te breiden, omdat dit meer hulpbronnen met zich meebrengt, wat zich vertaalt in meer nakomelingen en een uitbreiding van de soort. Als een populatie een beschikbare ruimte niet gebruikt, is er iets mis.
De zaak van de lynx
Het feit dat Canadese lynxen niet 80% van de beschikbare habitat gebruiken, geeft aan dat er iets aan de hand is, hetzij met de soort zelf, hetzij met de omgeving die ze niet bewonen.
De studie waarnaar we eerder hebben verwezen, plaatst een duidelijke boosdoener in deze situatie: klimaatverandering. Volgens deze deskundigen lynxen zijn goede schildwachten om variaties in de omgeving vast te leggen, omdat ze zeer gespecialiseerd zijn in het overleven in koude en besneeuwde omgevingen.
Om deze reden hebben bosbranden, verhoogde temperaturen en een algemene vermindering van de sneeuwbedekking het overlevingsgebied van deze lynxpopulaties drastisch beperkt.
Bovendien, als het weer in deze besneeuwde gebieden zachter wordt, kunnen andere soorten katachtigen verschijnen, zoals de bobcat of poema, die met deze majestueuze lynx zou strijden om hulpbronnen en voedsel.
Dit betekent niet dat dieren zoals de wilde kat op zichzelf slecht zijn, maar dat hun uitbreiding naar een territorium dat niet met hen overeenkomt, zeer negatief kan zijn voor de endemische soorten in dat gebied.
Een soort die bijna bedreigd wordt
Nogmaals, het is essentieel op te merken dat de Canadese lynx nog niet wordt bedreigd. Dit betekent niet dat de autoriteiten van de staten waar de kat leeft, zich moeten ontspannen: de verkregen gegevens zijn zorgwekkend en actie is essentieel.
Om deze reden is het noodzakelijk om de populaties van deze soort te blijven volgen en te beginnen met het bedenken van fokplannen in gevangenschap en mogelijke toekomstige herintroducties in het wild. We kunnen niet het risico lopen nog meer soorten te verliezen.