Azoturie is een veel voorkomende spierziekte bij dieren die intensief sporten. Deze aandoening, die spierdisfunctie of -beschadiging veroorzaakt, staat bekend onder verschillende namen: sommige zijn maandagochtendmisselijkheid of paardenrabdomyolysesyndroom.
Vroeger dacht men dat azoturie bij paarden optreedt als gevolg van lactaatacidose, dat wil zeggen als reactie op verhoogde melkzuurspiegels in het bloed. Meer recentelijk is het echter geconcludeerd: dat azoturie het gevolg is van een metabole afwijking in spiercellen.
Oorzaken van azoturie bij paarden
Deze ziekte wordt gekenmerkt door de afbraak van de spiervezels, die ernstige spierkrampen veroorzaken, die de achterhand en rug van het paard aantasten.
Afbraak van spiervezels induceert myoglobineklaring (een ijzerbindend eiwit vergelijkbaar met hemoglobine) in de urine. Deze ziekte is een veterinair noodgeval, omdat het permanente schade kan veroorzaken of kan eindigen met de dood van het dier. Paarden van elke leeftijd kunnen worden aangetast.
De specifieke oorzaak van deze ziekte is nog onbekend. Het is echter bekend dat verschillende factoren vatbaar zijn voor het lijden aan deze aandoening. Het syndroom wordt dus geassocieerd met elektrolytafwijkingen, spierspanning en overmatige lichaamsbeweging.
Er wordt ook erkend dat er een genetische aanleg is, wat vaker voorkomt bij paardachtigen die intensief worden getraind, zoals renpaarden. De ontwikkeling van het syndroom wordt geassocieerd met overbelasting van koolhydraten in rusttoestand. Dat wil zeggen, wanneer het volledige dieet wordt gehandhaafd tijdens de rustdagen.
Op het niveau van spierweefsel is bekend dat er een gebrek aan zuurstofvoorziening of onvoldoende doorbloeding is, naast hormonale en elektrolytenonevenwichtigheden. Bovendien zijn er bij deze aandoening enkele voedingstekorten waargenomen, bijvoorbeeld: thiamine, vitamine E, selenium. Een virale oorzaak is ook betrokken bij de ontwikkeling van azoturie bij paarden, maar het blijft een punt van discussie.
Symptomen
Klinische symptomen variëren van mild tot ernstig en omvatten spiercontractuur of kramp (spierstijfheid).. Onder de aangetaste spiergroepen zijn de billen, biceps femoris, semitendinosus en semimembranosus. Dientengevolge wordt de pas van het paard korter, hinkt vervolgens en kan bezwijken als het werk wordt voortgezet.
Bovendien kan het paard intens zweten en hyperthermie vertonen. In ernstige gevallen, myoglobine dat vrijkomt uit beschadigde spieren, kleurt urine donkerrood, als gevolg van nierfalen. Het dier lijdt aan een verhoogde ademhalingsfrequentie en hartslag. In deze toestand ervaart het paard hevige pijn.
Behandeling
Eerst moet het paard worden gedemonteerd en rusten waar het is, en er moet onmiddellijk veterinair advies worden ingewonnen. Het is noodzakelijk om te begrijpen dat de prognose afhangt van de mate van spierbeschadiging.Opgemerkt moet worden dat de behandeling van azoturie bij paarden zal variëren afhankelijk van de ernst van het geval. In het algemeen ligt de focus op:
- Beheers spierpijn en ontsteking, evenals het voorkomen van de progressie van de blessure. Het gebruik van ontstekingsremmers van het type NSAID's is de meest gebruikelijke manier. De toediening ervan zal doorgaan totdat de pijn verdwijnt en de spierontsteking is verminderd. Steroïden kunnen worden gebruikt tijdens de acute beginfase.
- Beheers de angst van het dier. Het toedienen van sedativa wordt alleen geadviseerd bij die acute myopathieën waarbij het paard angst vertoont door spierpijn. Het gebruik van spierverslappers en massage van de aangetaste spieren kan raadzaam zijn.
- Herstel de water-, elektrolyten- en zuur-base balans. Het is belangrijk om een caloriearm dieet te volgen. Vloeistoftherapie verhoogt de bloedstroom, voorkomt nierfalen en verlicht spierspasmen, en is essentieel voor het handhaven van de vochtbalans (beheersing van spierischemie), elektrolyt, zuur-base en om de nierfunctie te waarborgen.
In milde gevallen is rust gedurende drie of vier dagen aangewezen, gevolgd door een geleidelijke terugkeer naar lichaamsbeweging. In ieder geval zullen de behandelingen uitsluitend afhangen van de criteria van de verantwoordelijke dierenarts. Zolang de indicaties worden gerespecteerd, is de prognose van het dier positief.