De blauwe draakGlaucus Atlanticus) is een verbluffend mooi wezen dat verschillende veelvoorkomende namen heeft gekregen. Onder hen zijn drakenslak, zeeslak, blauwe oceaanslak, stern of blauwe engel.
Dit zeedier is een buikpotige weekdier zonder schelp van de familie Glaucidae, die behoort tot de orde van naaktslakken, wat 'kale kieuwen' betekent. Meestal zijn deze zeeslakken pelagisch, dat wil zeggen, ze drijven ondersteboven op het oppervlak van de zee, waar ze worden gedragen door wind en oceaanstromingen.
De blauwe draak maakt deel uit van een angstaanjagende bende: de blauwe vloot
De naam Blue Fleet werd bedacht door de oceaanbioloog Sir Alister Hardy om te verwijzen naar de assortiment van vreemde wezens die hun brood verdienen in oppervlaktewateren van de warmste delen van de wereldzeeën.
Wetenschappers noemen dit vreemde koninkrijk de soort van de neustonische zone, epipelagische of fotische zone, de meest oppervlakkige laag van de oceaan, die direct licht ontvangt. De leden van deze bende hebben een aantal kenmerken gemeen.
Veel van hen zijn bijvoorbeeld blauw en gebruiken schaduw: de blauwe kant van hun lichaam is naar boven gericht en waargenomen vanuit de lucht vermengen zich met de toon van het water. De zijde van hun lichaam die naar de zeebodem is gericht, is helder en reflecteert zeelicht van onderaf gezien.
Bovendien, ze behouden allemaal hun drijfvermogen door de opgenomen lucht in hun gespecialiseerde holtes vast te houden. Opgemerkt moet worden dat de blauwe draak zich voedt met andere pelagische wezens, waaronder het Portugese oorlogsschip en andere gif.webptige siphonophores.
Soorten die de blauwe draak vergezellen (en voeden)
Hier is een lijst van de unieke soorten die op de een of andere manier de blauwe draak vergezellen of ermee omgaan:
- Violette zeeslak (Janthina janthina) ongeveer vier centimeter.
- Blauwe knop (Porpita porpita) die drie centimeter in diameter bereikt.
- Het zeezeil of paarse kaarsVelella velella) bereikt 10 centimeter.
- Portugese karveel of blauwe flesPhysalia physalis), het zeil of de vlotter bereikt 15 tot 30 centimeter.
Als een blauwe draak een van deze wezens opeet, steekcellen van prooi gaan intact door de darmwand van de draak en ze worden overgebracht naar de cerata (een externe structuur). Zodra hij zijn prooi heeft opgegeten, kan de blauwe draak een laatste overtreding begaan door zijn rij eieren op het drijvende puin van de prooi te deponeren.
verdedigingsstrategieën
Zoals eerder vermeld, heeft dit wezen geen schaal, en dit heeft ertoe geleid dat het zich heeft aangepast om andere verdedigingsstrategieën te verwerven. Deze ongewervelde dieren zijn dus geëvolueerd om chemicaliën op te slaan in organellen die nematocysten worden genoemd.
deze organellen Ze hebben een scherp filament dat wordt gebruikt voor de injectie van gif.webpstoffen bij het vangen van prooien of als verdediging tegen roofdieren. Mensen die de blauwe draak aanraken, kunnen een zeer pijnlijke en potentieel gevaarlijke steek krijgen.
Welke fysieke kenmerken kenmerken de blauwe draak?
Zodra het volwassen is, deze naaktslak kan wel drie centimeter groot worden. Het heeft een plat, conisch lichaam en zes aanhangsels die vertakken in vingervormige verlengingen.
De "vingers" in deze lobben zijn technisch bekend als cerata. Aan de uiteinden van de cerata bevinden zich de stekende cellen, die bij aanraking een formidabele angel kunnen produceren.
De algehele lichaamskleur is zilvergrijs, terwijl de neushoorns (de hoornvormige zintuigen op het hoofd), de orale tentakels en de onderrand elektrisch blauw zijn. Ook hebben ze donkerblauwe strepen op hun hoofd.
De voet is in het midden zilver, geflankeerd door lichtblauwe banden die aan de kop samenkomen. Aan de buikzijde is het overwegend zilverwit. Al deze functies geven deze kleine man een werkelijk geweldige uitstraling.
Majesteit in gevaar
De verspreiding van de blauwe draak en de hele blauwe vloot wordt sterk geassocieerd met oceaanstromingen en beperkt door (warme) watertemperatuur. Dus de stromen van koud en warm water kunnen fungeren als biogeografische barrières die de verspreiding van soorten beheersen.
Zo kunnen de effecten van klimaatverandering op oceaanstromingen verantwoordelijk zijn voor het stranden van blauwe vlootwezens op stranden over de hele wereld.
