Gymnotes zijn benige riviervissen die behoren tot de orde van de Gymnotiformes. Tot 2022-2023 was er maar één soort bekend, de elektrische paling (Electrophorus electricus), behorend tot de familie Gymnotidae.
Ondanks de gewone naam, deze soort is geen echte paling (Anguilliform), maar een mesvis, nauwer verwant aan meerval of meerval.
Enkele unieke vissen
Opgemerkt moet worden dat de naam van de paling komt van zijn langwerpige lichaam, dat een rugvin en borstvinnen mist. Het heeft echter een extreem lange anaalvin die het gebruikt om te bewegen.
De meest fascinerende eigenschap van gymnotes is: zijn vermogen om elektrische schokken te genereren. Dit vermogen is al eeuwen bekend, zelfs voordat elektriciteit werd ontdekt.
Dergelijke salvo's kunnen groot zijn en worden geassocieerd met uw jacht-, prooivangst- en verdedigingsstrategieën. Aan de andere kant, volgens de mening van experts, kunnen kleine elektrische schokken de sleutel zijn in de elektrolocatie en communicatie tussen onderwerpen van dezelfde soort.
Hoe zien de gymnotes eruit?
Het is interessant om te weten dat gymnotes zijn niet echt palingen, aangezien ze behoren tot de osteofyse, hoewel het uiterlijk lijkt op dat van de echte paling. Deze vissen hebben dus een lang, slangvormig lichaam, zonder staart-, rug- en buikvinnen.
Aan de andere kant hebben ze een extreem langwerpige anaalvin, die wordt gebruikt als voortbewegingsmiddel en waardoor ze achteruit kunnen zwemmen.
Bovendien, een dikke, slijmerige, schubbenhuid hebben die ze als beschermende laag gebruiken. Gymnotes variëren van grijs tot bruin/zwart van kleur, met een gelige tint op het voorste ventrale deel van het lichaam. Ze kunnen witachtige vlekken hebben.
Te, zijn kop heeft een enigszins afgeplatte cilindrische vorm en een grote mond. In het volwassen stadium zijn het grote vissen die tot 2,5 meter kunnen reiken en 20 kilogram kunnen wegen.
Een merkwaardig feit is dat alle vitale organen van de gymnotes zich in het voorste deel van het lichaam bevinden en slechts 20% van de lengte innemen.
Gymnotes ademen door hun mond
Hoewel gymnotes kieuwen hebben, voldoet hun functie niet aan de zuurstofbehoefte van de vissen. Volgens deskundigen worden deze rudimentaire kieuwen alleen gebruikt om kooldioxide te verwijderen en niet voor zuurstofopname. Om deze reden zijn deze vissen verplichte luchtontluchters.
In feite, bijna 80% van hun zuurstofbehoefte wordt verkregen via hun sterk gevasculariseerde mond. Door deze aanpassing kunnen ze hun mond als long gebruiken en worden ze gedwongen om vaak naar de oppervlakte te komen om te ademen.
Deze eigenschap zorgt ervoor dat gymnotes comfortabel kunnen overleven in modderig water met een zeer lage concentratie opgeloste zuurstof.
Habitat en geografische spreiding
Gymnotes bewonen Venezuela, in het stroomgebied van de Orinoco, Río Negro en Cuyuní. Ze zijn ook aanwezig in de Amazone-rivier en zijn zijrivieren en in de rivieren die het Guyana-schild afvoeren in Guyana, Suriname, Frans-Guyana en Noord-Brazilië.
Over het algemeen bewonen ze de modderige bodems van rivieren, beken, vijvers en moerassen, en geven ze de voorkeur aan diep beschaduwde gebieden.
Deze nachtdieren behoren tot de belangrijkste aquatische roofdieren van het overstroomde wildwaterbos, bekend als varzea.
Het varzeabos is een bosecosysteem dat ongeveer 2% van het Amazonebekken beslaat. Het zijn de bossen die groeien in de uiterwaarden die rijk zijn aan minerale sedimenten.
het zou genoteerd moeten worden dat dit ecosysteem heeft een grote hoeveelheid typische en exclusieve flora en fauna. De enorme hoeveelheid sediment maakt de bodems in deze gebieden tot de vruchtbaarste van de Amazone.
Op het moment dat ze onder water komen te staan, gebruiken vissen ze zowel voor het voeden (worden belangrijke verspreiders van plantenzaden) als voor de voortplanting.
Er zijn nu drie soorten gymnotes bekend
Tot 2022-2023 werd aangenomen dat een enkele soort gymnote (Electrophorus electricus) regeerde in het stroomgebied van de Amazone. Deze soort kan sterke elektrische schokken opwekken (tot 650 Volt).
Een nieuwe studie meldde het bestaan van twee nieuwe soorten elektrische paling. Een van hen, geschikt voor het leveren van 860 volt elektrische schokken, werd geïdentificeerd als Elektrofoor voltaïsch.
Verder werd de derde soort aangewezen Eletrophorus varii, ter ere van wijlen Smithsonian ichtyoloog Richard Vari. In de bovengenoemde studie hebben de auteurs vastgesteld dat elke soort een unieke schedelvorm heeft.
Ze hebben ook bepalende kenmerken in hun borstvinnen en een kenmerkende opstelling van poriën op het lichaam. Bovendien heeft elke soort ook zijn eigen geografische verspreiding.
A) Ja, Electrophorus electricus woont in de hooglanden van het Guyana-schild, terwijl Elektrofoor voltaïsch Het leeft verder naar het zuiden, op het Braziliaanse schild. Eindelijk, Elektrofoor variatie Het wordt gevonden in de laaglanden van de Amazone-rivier.
Gedrag
deze vissen Het zijn nachtdieren, met weinig zicht en die in troebel en donker water leven. Om deze redenen zijn ze aangewezen op de elektriciteit die ze opwekken om andere vissen op te sporen.
Hoewel gymnotes het potentieel hebben om behoorlijk agressieve dieren te zijn, zijn ze dat niet. Ze gebruiken hun sterke schokken van elektrische organen eigenlijk alleen voor roofzuchtige en defensieve doeleinden.
Ten tweede, zwakke elektrische schokken gebruiken ze voor elektrolocatie;. Dit is vooral belangrijk vanwege een slecht gezichtsvermogen.
De gymnotes zijn positief geladen nabij het hoofd, terwijl de staart negatief geladen is. Opgemerkt moet worden dat de polariteit van de vis zelf helpt bij het creëren van dit elektrische veld dat veel van het gedrag van het dier dicteert.
Het gebruik van bio-elektriciteit in de gymnotes
Het is belangrijk op te merken dat de gymnoten drie elektrische orgels hebben: het hoofdorgel, het orgel van Jager en het orgel van sach. Ze bestaan allemaal uit gemodificeerde spiercellen:
- Het belangrijkste elektrische orgel het bevindt zich aan de dorsale zijde; Het bedekt het middelste deel van het lichaam van achter de kop tot het midden van de staart.
- Tweede, het orgaan van Jager is evenwijdig aan het hoofdorgaan maar aan de ventrale zijde. Deze genereren hoogspanningspulsen die prooien verdoven en roofdieren afschrikken.
- Het orgel van sach Het bevindt zich in het achterste kwart van de elektrische paling. Dit orgel produceert pulsen met een lagere spanning die communicatie en navigatie in troebel water mogelijk maken.
Waar komt deze bio-elektriciteit vandaan?
Bij deze vissen vinden de ontladingen plaats omdat hun zenuwstelsel een reeks elektrogene cellen bevat (die elektriciteit produceren). Deze gespecialiseerde cellen hebben de vorm van een schijf en worden elektrocyten genoemd.
Elke elektrocyt draagt een netto negatieve elektrische lading; in de cellen hebben een hoge concentratie positief geladen kaliumionen. Om deze reden heeft elke schijf een potentiaalverschil van iets minder dan 100 millivolt.
Op het moment van jagen of verdedigen, de neurotransmitter acetylcholine komt vrij, die de ontlading van deze cellen induceert. De neurotransmitter ontwikkelt een pad met lage elektrische weerstand tussen de ene kant van de cel en het interieur.
Dus door een actief transportproces stromen kaliumionen van buiten de cel die kant van de cel binnen.
Meteen sommige kaliumionen in de cel komen aan de andere kant van de cel naar buiten om het evenwicht te bewaren. Bij dit proces komt er ongeveer 50 millivolt elektriciteit vrij uit de cel.
Het is belangrijk op te merken dat de elektrogene cellen gestapeld zijn. Om deze reden activeert de vuuractiviteit van de ene cel andere eromheen, een stream-cascade maken. Het is de collectieve ontlading van elektriciteit uit elke cel waardoor de gymnote tot 860 volt kan leveren.