De panda mier (Euspinolia militaris) u fluwelen mier is een hymenopteran insect van de familie Mutillidae. Ondanks zijn mierachtige uiterlijk is het eigenlijk een sluipwesp.
De mutylid-familie, die meer dan 4.200 soorten omvat, wordt gekenmerkt door een uitgesproken seksueel dimorfisme. In deze familie hebben alleen de mannetjes meestal vleugels.
Hoewel de soort ongeveer 80 jaar geleden in Chili werd ontdekt, is er relatief weinig onderzoek naar gedaan. Het is bekend dat hij ongeveer twee jaar leeft en dat hij bij voorkeur droge en zanderige gebieden koloniseert. Zo zijn er exemplaren van de panda-mier gerapporteerd in Chili, Argentinië, delen van Mexico en in het zuidwesten van de Verenigde Staten.
Gekleed om binnen te vallen: aanpassingen om een krijger te zijn
De panda-mier heeft verschillende aanpassingen waardoor hij andere agressieve insecten kan exploiteren en van hen zijn gastheren kan maken. Allereerst, het krachtige exoskelet is de eerste bescherming tijdens invasie van stekende gastheerinsectennesten.
Bovendien, de natuur zorgt ervoor dat alleen de sterkste zich voortplanten, want bij het paren tijdens de vlucht worden de grootste mannetjes geselecteerd.
Aan de andere kant stelt de afwezigheid van vleugels bij het vrouwtje haar in staat om het toekomstige huis van haar eieren over land te verkennen. Deze langdurige zoektocht onthult het vrouwtje, maar ze is voorbereid.
Om zijn missie te volbrengen, gebruikt de panda-mier zijn opmerkelijke verdedigingsrepertoire, waaronder een krachtige angel, waarschuwende krijsen, afschrikkende kleuring, chemisch spoor en een verscheidenheid aan ontwijkende tactieken. Vervolgens zullen we u over hen vertellen.
Het onmiskenbare uiterlijk van de panda mier
Het meest opvallende kenmerk van de panda-mier is de kleuring, die doet denken aan een pandabeer. Het insect is fluweelwit op het hoofd, behalve de ogen, met zwarte en witte vlekken op het lichaam.
Deze opvallende kleuring is aposematisch en dient als een waarschuwing voor roofdieren voor hun pijnlijke en krachtige steek.
Bij beide geslachten zijn de antennes en poten bedekt met korte, zwarte stekels. Deze soort heeft echter een duidelijk seksueel dimorfisme. Meestal bereikt hun grootte ongeveer 0,8 centimeter, waarbij mannetjes aanzienlijk groter zijn dan vrouwtjes. Verder hebben alleen mannetjes vleugels, die smal en transparant zijn.
Aan de andere kant lijken volwassen vrouwtjes, die terrestrisch zijn, qua lichaamsbouw en gedrag op een mier.Bovendien zijn ze uitgerust met een angel en gif.webptige klieren, die hen een krachtige prikkel geven.
De angstaanjagende roem van de panda-mier
Bij deze soort is vliegende vrouwtjes gebruiken hun angel, voorzien van een sterk gif.webp, om zich te verdedigen tegen vijanden. Zijn beet is een aanpassing waarmee hij andere agressieve soorten kan confronteren wanneer hij hun nesten binnendringt.
Soms bijten ze mensen en grote grazende dieren. In feite, in het Engels zijn ze bekend onder de algemene naam koe - moordenaar (koeienmoordenaar), vanwege zijn pijnlijke, maar niet dodelijke steek.
De panda mier is een parasitoïde
Om dit punt aan te pakken, is het gepast om de levenscyclus van de panda-mier te kennen. Tijdens de vlucht identificeren mannetjes vrouwtjes en tillen ze ze in de lucht om te paren.
Na de paring legt het vrouwtje haar eieren in elke pop in het nest van andere insecten zoals bijen of wespen. Bij het uitkomen voeden de larven zich met hun gastheren. Elk vrouwtje kan binnen haar levenscyclus van twee jaar tot 2.000 eieren leggen.
Dus deze soort, net als andere parasitoïden, produceert een larve die zich voedt met de larve van de gastheer. Deze dynamiek schetst een voortdurende en gecompliceerde strijd tussen producenten van hulpbronnen en uitbuiters, die voor hun voortbestaan afhankelijk zijn van dezelfde hulpbronnen.
De panda-mier voeren
Volwassen panda-mieren zijn solitair, wat betekent dat ze geen kolonies vormen. Vrouwtjes voeden zich voornamelijk met nectar, maar zullen af en toe azen op mieren, rupsen of poppen/larven. Mannetjes voeden zich voornamelijk met nectar.
Stridulatie: het geluid van angst
Over het algemeen is deze insectensoort stil. Desalniettemin, maakt eigenaardige, hoge, trillende en piepende geluiden bij verstoring, wat bekend staat als stridulatie. Dit gedrag, dat wordt overgenomen door een verscheidenheid aan geleedpotigen, is het gevolg van het wrijven over twee stijve delen van het lichaam.
Bovendien striduleren beide geslachten. het zou genoteerd moeten worden dat de ecologische rol van stridulatie bij deze insecten is onduidelijk. Toch is voorgesteld dat deze geluiden zouden kunnen dienen als defensieve waarschuwingen en/of paringssignalen.
In die zin toonde een wetenschappelijk rapport in 2022-2023 aan dat stridulatie bij deze soort verschilt van die van andere geslachten van dezelfde insectenfamilie.
De uitgezonden noodgeluiden bevatten dus spectrale componenten met een hoge frequentie, in het ultrasone bereik. Het nut van deze signalen is niet precies bekend.
Niet alleen deze wespen striduleren. Het typische voorbeeld is dat van de binnenlandse krekel en zijn opvallende lied.
Een theorie doemt op
Volgens de mening van deskundigen deze geluiden kunnen waarschuwingssignalen zijn voor natuurlijke roofdieren.
Toekomstige studies zullen ongetwijfeld ingaan op het defensieve effect van stridulatie van panda-mieren op reptielen en knaagdieren. Als het waar is, zou het waardevol inzicht verschaffen in zijn potentiële rol in de communicatie tussen soorten.
Om te beginnen zijn fluwelen mieren fascinerend vanwege hun felle kleuren, seksueel dimorfisme, lange levensduur en vaak waanzinnige activiteitenniveau. Aan de andere kant zijn ze frustrerend omdat het evolutionaire belang van deze eigenschappen is niet gemakkelijk aan te tonen.
