Hoefbevangenheid bij paarden, ook wel infosura genoemd, is de ontsteking van de zachte delen van de hoef, met een laminair uiterlijk. Deze "platen" verbinden het hoorngedeelte van de hoef met de derde falanx (of tejuelo), het laatste bot van de paardenvoet.
Het is helaas een veel voorkomend probleem bij alle paardachtigen, hoewel het ook is beschreven bij schapen, geiten en varkens. Maar degene waaraan deze slanke viervoeters lijden, is de ernstigste en de meest voorkomende in de dierenkliniek.
Hoefbevangenheid bij paarden: een kleine benadering van de anatomie van de hoef
Bij een gezond dier is het derde kootje met een ophangsysteem aan de binnenkant van het hoorngedeelte van de hoef bevestigd. Het binnenoppervlak van de helm is gevouwen in de vorm van vellen om de hechtingsruimte van deze ophanginrichting te vergroten. Op een paard met infosura, deze mesjes falen en de falanx zit niet meer goed vast aan de hoef.
Het gewicht van het paard en zijn eigen bewegingen zullen het teenbeen zoals normaal naar de grond blijven duwen. Maar zonder de bescherming van de helm scheuren de bloedvaten en raken de zachte weefsels ontstoken. Daarom duurt het niet lang voordat acute pijn en kreupelheid verschijnen.
Begin en verloop van de ziekte
Hoefbevangenheid begint wanneer de oorzaak laminaire scheiding veroorzaakt, die tussen 30 en 40 uur kan duren. Tijdens deze periode, voordat de symptomen in de extremiteiten verschijnen, ervaart het paard meestal problemen:
- Gastro-intestinaal.
- Ademhaling.
- reproductief.
- nier.
- Endocrien.
- immunologisch.
Deze multisystemische veranderingen, anatomisch ver verwijderd van de hoef, zijn te wijten aan het ongemak dat wordt veroorzaakt door de desorganisatie van de laminaire anatomie. Dit is wat bekend staat als de ontwikkelingsfase en het verschijnt niet altijd. Er zijn dieren die direct in de acute fase gaan, zonder dat er eerder een duidelijk gezondheidsprobleem is opgetreden.
Acute fase
Zoals we al zeiden, gaat de ontwikkelingsfase over in de acute fase, wanneer de eerste tekenen van voetpijn verschijnen. Duurt vanaf deze tijd totdat er klinisch bewijs is van verplaatsing van de falanx in de hoef.
Infosura heeft de neiging om de voorpoten meer te beïnvloeden, vermoedelijk omdat ze het grootste deel van het gewicht van het paard dragen, ongeveer 65%.
Een paard met acute hoefbevangenheid heeft de neiging om het gewicht van de ene voet naar de andere te verplaatsen.. Dit gedrag wordt ongetwijfeld gedaan om pijn te verlichten. Toch wordt het dier op een gegeven moment gedwongen om achterover te leunen op de aangedane voet en keert het ongemak zonder remedie terug.
Chronische fase
Als het paard niet sterft tijdens de acute fase, zal het last krijgen van verplaatsing van de falanx in de hoef. Dit is het kenmerk van chronische hoefbevangenheid en is te zien op een röntgenfoto. Symptomen in deze fase van de ziekte kunnen voor onbepaalde tijd aanhouden, waaronder:
- Lichte maar aanhoudende slap.
- Intense pijn, het paard zal meer tijd willen doorbrengen met liggen.
- Totale degeneratie van de laminaire fixaties.
- Vervorming van de rompwand.
- Penetratie van de hoefzool door het verplaatste bot.
Dit laatste symptoom kan leiden tot infectieuze osteomyelitis van de derde falanx en zelfs tot loslaten van de hoef.
Hoe ernstig kan hoefbevangenheid bij paarden worden?
Hoefbevangenheid is misschien wel de meest ernstige klompvoetziekte. In feite, er wordt over gesproken als de tweede doodsoorzaak bij paarden, na koliek. Als er geen sprake is van sterfte door natuurlijke oorzaken, wordt meestal overgegaan tot euthanasie vanwege het blijvende lijden van het dier.
Bovendien varieert, ondanks inspanningen, de respons op een therapie sterk van persoon tot persoon, wat zelfs een nauwkeurige prognose moeilijk maakt.
Laatste opmerking: hoefbevangenheid bij paarden en de relatie met het maagdarmkanaal
De meeste auteurs stellen dat hoefbevangenheid een vervolg is op een gebeurtenis op afstand, niet gerelateerd aan de voet. Dit lijkt op het eerste gezicht misschien vreemd. Maar vaak is aangetoond dat deze ziekte heeft rechtstreeks betrekking op het maagdarmkanaal. Oorzaken zoals:
- Overmatige consumptie van granen en koolhydraten.
- Ontsteking van de dunne darm.
- Koliek
- Acute diarree.
Maar er is een oorzaak die vooral de nieuwsgierigheid van veel dierenartsen wekt. Het gaat over de verandering van het insulinemetabolisme. Van paarden met een voorgeschiedenis van insulineresistentie wordt gezegd dat ze last hebben van hoefbevangenheid.
Om deze hypothese te testen, zijn experimentele studies uitgevoerd met paarden, waarbij sommige paarden met langdurige hyperinsulinemie werden gevolgd. Ze ontwikkelden uiteindelijk allemaal hoefbevangenheid in minder dan 72 uur.
Om deze reden wordt aanbevolen om paardachtigen regelmatig aan bloedonderzoek te onderwerpen. Dus als hyperinsulinemie wordt gedetecteerd, kunnen technieken worden gebruikt om de concentratie ervan in het bloed te verlagen en, bovenal, de insulinegevoeligheid herstellen. Bijvoorbeeld door laag-glycemische afslankdiëten en matige lichaamsbeweging.