Tot nu toe, er zijn 20 soorten gehoornde hagedis bekend, alle van het genre Frynosoom. Elk van hen onderscheidt zich door de kleur, grootte en hoeveelheid en rangschikking van hoorns en stekels langs hun rug.
De meeste zijn zo groot als een pak speelkaarten, hebben brede, platte lichamen en korte, gehurkte benen. Als ze rennen, geven ze hun best maar ze zijn gewoon niet ontworpen voor snelheid.
Ongetwijfeld, gehoornde hagedissen zijn gemaakt voor verdediging. Dat moet wel, want veel buren zullen proberen ze op te eten. Sommige soorten gehoornde hagedis staan erom bekend dat ze een stinkende stroom bloed uit het oog spuiten wanneer ze in het nauw worden gedreven.
Waar kunnen we een prachtige gehoornde hagedis tegenkomen?
Gehoornde hagedissen leven voornamelijk op droge plaatsen: van Guatemala en Mexico, via de woestijnen van Arizona en Californië tot de droge graslanden van Zuid-Canada. Ze worden meestal belaagd door haviken, klauwieren, roadrunners, slangen, coyotes, vossen, wolven, lynxen en zelfs vleesetende sprinkhanenmuizen. Eigenlijk, in woestijngebieden, zou elk dier dat het kan zien het opeten.
Een meester in het verbergen
Camouflage is ongetwijfeld je eerste verdedigingslinie. Gehoornde hagedissen vermengen hun kleuren met hun omgeving, opgaand in het bruine penseel of het met modder gespikkelde grijs. Sommige soorten bootsen zelfs oneetbare objecten na. Dit is het geval bij de hoornhagedis met ronde staart, bijna niet te onderscheiden van de rotsen waarin hij zich verbergt wanneer zijn rug buigt en zijn poten zijn ingestopt.
Bevriezing en stalen zenuwen
Ongetwijfeld detecteren veel roofdieren hun prooi wanneer ze bewegen, de gehoornde hagedis weet het en beheerst de kunst van stilte. Het is verrassend om te weten dat de opstelling van de hoorns aan de rand van zijn lichaam de schaduwen die ze op de grond werpen, breekt, als een onzichtbaarheidsmantel.
Bij een zenuwtest, wanneer een roofdier nadert, hagedissen zijn terughoudend om te bewegen. Ze doen dit alleen nadat ze het gevaar hebben ingeschat, hun aanvaller zorgvuldig hebben overwogen en wat de juiste verdediging zou kunnen zijn.
Het eerste verdedigingsplan van gehoornde hagedissen is om vast te houden aan het moeilijk te vinden basisprogramma, plat en platgedrukt met scherpe randen helpt.
De te volgen strategie hangt af van de aanvaller
Canids zoals honden gebruiken tanden en klauwen om hun prooi in kleine stukjes te snijden. Slangen slikken hun maaltijden heel door. Ondertussen zal een sprinkhaanmuis er de voorkeur aan geven door de schedel te knabbelen om de hersenen te bereiken.
Zweepslangen zijn snel en jagen actief op hun prooi. De stevige gehoornde hagedis zou niet aan zijn aanval kunnen ontsnappen, dus hij kiest ervoor om zichzelf te camoufleren en te blijven zitten. Desalniettemin, ratelslangen jagen nietIn plaats daarvan wachten ze tot een prooi in de buurt is voordat ze aanvallen.
Dus wanneer een gehoornde hagedis een ratelslang tegenkomt, rent hij voor zijn leven, wetende dat het langgerekte roofdier waarschijnlijk niet zal volgen. Hoewel geen enkele verdediging over het algemeen onfeilbaar is, Stilstaan bij een zweepslang en wegrennen van een ratelslang zijn de beste weddenschappen van een gehoornde hagedis.
Als de gehoornde hagedis wordt gevangen, gaat niet alles verloren
Zelfs in moeilijke omstandigheden de gehoornde hagedis zal wat kaarten in petto hebben. Als de aanvaller een slang is of vogels, zoals weglopers, zullen ze hun prooi heel moeten doorslikken. Dit stekelige reptiel zal het je niet gemakkelijk maken.
Als de tijd daar is, zal de gehoornde hagedis voorover buigen op zijn voorpoten en zijn ribben ontvouwen om een rugschild te vormen of zijn torso opzwellen. zo groot mogelijk worden. Verrassend genoeg werkt deze techniek. Er zijn gevallen geweest waarin een zweepslang het opgeeft, omdat hij gewoon niet de hele hagedis in zijn mond kan passen.
Natuurlijk, soms zijn camouflage en bepantsering niet genoeg en hoe dan ook, het roofdier eet een gehoornde hagedis. Maar zelfs dan doen ze soms nog een laatste daad van verzet: het is niet ongehoord dat een gehoornde hagedis zich nestelt in de keel of maag van een vogel of slang en zijn aanvaller doodt.
Het reptiel dat bloed huilt
Ten slotte is er de bekendste verdediging van de gehoornde hagedissen: de bloedstroom. Deze strategie is voorbehouden aan twee groepen roofdieren: katten en hondachtigen, waaronder honden, coyotes en wolven.
Het proces is heel eenvoudig. Een zakje onder de ogen van de hagedis, de oculaire sinus, zwelt op als het zich vult met bloed. De hagedis kan omgaan met een plotselinge drukverhoging en bloed spuit met zo'n kracht dat het wel twee meter kan reizen.
Dit geeft hen de kans om hun bloed vrij te laten, wat niet in de smaak valt bij deze jagers. Zodra het je mond bereikt, de aanvaller schudt zijn hoofd, kwijlt overvloedig en probeert het te verdrijven. Het is bekend dat ze ongeveer 15 minuten nodig hebben om te herstellen.
Waarom werken bloedstralen?
Bloed bevat een chemische stof die weerzinwekkend is voor het gehemelte van hondachtigen en katachtigen. De bloedafweer is het meest effectief wanneer het rechtstreeks in de mond wordt toegediend, in plaats van in de ogen of neus. Dit zou kunnen verklaren waarom gehoornde hagedissen vaak wachten tot de laatste seconde, wanneer ze al in de kaken van hun aanvallers zitten, voordat ze bloed spuwen.
Hagedissen krijgen waarschijnlijk de onaangename smaak in hun bloed van een verbinding in hun voedsel. Dit komt omdat ze zeer gif.webptige mieren eten.
Een geboren overlever
Om amfibieën en reptielen te behouden, moeten we de geschiedenis van hun leven begrijpen. Alleen vanuit begrip kan het herstel van soorten en hun ecosystemen worden gepland. Onderzoek en passende openbaarmaking zijn essentieel om dit doel te bereiken.
