Zelfmoord is altijd een zeer controversieel onderwerp geweest in elke samenleving, maar we gaan het niet hebben over de bijbehorende morele en ethische waarden. Je eigen leven nemen is een moeilijke beslissing, maar is het exclusief voor mensen? Bestaat zelfmoord in het dierenrijk?
Door de geschiedenis heen zijn merkwaardige gevallen van zelfmoord te vinden bij allerlei dieren zoals honden, katten, paarden, dolfijnen (zoals de beroemde Flipper) of walvissen. Deze documenten waren niet meer dan dat, op zichzelf staande gevallen die in een tijdschrift of krant werden gepubliceerd als bijzonder nieuws, altijd gezien met een menselijke interpretatie.
Om de vorige vraag te beantwoorden, is het noodzakelijk om wetenschappelijk bewijs te zoeken. Begrijpen dieren het concept zelfmoord en kunnen ze deze beslissing nemen? Ontdek het in de volgende regels.
Zelfvernietigend gedrag bij dieren
Iets dat we kunnen bevestigen is dat: dieren kunnen zichzelf pijn doen vrijwillig en bewust, door stress.
Veel dieren in gevangenschap kunnen aan een hoge mate van angst lijden, die na verloop van tijd, indien niet opgelost, chronisch kan worden en een negatieve invloed kan hebben op de gezondheid van het dier.
Stereotypen zijn repetitief gedrag veroorzaakt door stress en kunnen worden gezien bij dieren die in gevangenschap worden gehouden, zoals ze zijn indicatoren van gebrek aan verrijking en welzijn.
Dit gedrag kan per soort verschillen, maar het zijn zeer karakteristieke en gemakkelijk herkenbare gedragspatronen.
Enkele voorbeelden van gegeneraliseerde stereotypen bij dieren zijn ronddraaien, ijsberen of onophoudelijke geluiden. De ernstigste stereotypen zijn die waarbij u uzelf lichamelijk letsel toebrengt.
Tegen de muren van de kamer slaan, agressiviteit jegens andere leeftijdsgenoten, dwangmatig likken of zelfbeschadiging zijn zelfdestructief gedrag dat wordt gegenereerd door een staat van voortdurende stress.
De beleefde ervaringen kunnen ook zelfdestructief gedrag genereren wanneer het dier opnieuw wordt blootgesteld aan dezelfde traumatische situatie. Helaas is in de meeste van deze gevallen deze gedragingen zijn te wijten aan menselijk ingrijpen.
Kan een dier zijn zelfmoord plannen?
Een kenmerk dat ons onderscheidt van andere dieren is ons vermogen om op korte, middellange en lange termijn te plannen. Het idee van zelfmoord ontstaat niet van de ene op de andere dag, maar is het resultaat van diepe meditatie, een gevolg van ervaringen die lijden veroorzaken bij de persoon.
Als we zelfmoord ook aan dieren toeschrijven, gaan we ervan uit dat ze zich bewust zijn van hun eigen sterfelijkheid en in staat zijn hun toestand te evalueren en op basis daarvan, beslis om te sterven en plan je dood.
klaarblijkelijk, dieren begrijpen risicosituaties en welk gevaar wordt gejaagd, gevangen, bevroren of verdronken.
Ze zijn ook in staat om andere dode dieren te herkennen en sommigen lijken zelfs een rouwproces door te maken, maar begrijpen ze wat de dood is als concept? Zie je het als een uitweg uit je kwalen?
De waarheid is dat we niet als een dier kunnen denken. We kunnen weten hoe je brein werkt en hoe het zich gedraagt, maar we kunnen je gedachten niet ontcijferen of zulke vermenselijkte gevoelens eraan toekennen.
Zelfmoordgevallen kunnen individuele verklaringen hebben, maar er is nog steeds geen wetenschappelijk bewijs om zelfmoord bij dieren te verklaren.
Zelfmoordgevallen bij dieren
Zoals we hebben opgemerkt, zijn er door de geschiedenis heen gevallen van zelfmoord geweest in het dierenrijk. Sommige zijn op zichzelf staande gebeurtenissen, andere zijn natuurlijke fenomenen die op zelfmoord kunnen lijken.
Walvissen gestrand aan de kust: het risico om de leider te volgen?
Het is niet ongewoon dat een walvis aanspoelt wanneer hij verdwaald is of door een sterke storm, maar het is zeldzaam wanneer hij massaal voorkomt. En dit is de afgelopen jaren gebeurd op Australische stranden, Honderden walvissen zijn meerdere keren gestrand zonder duidelijke verklaring.
Wat zorgt ervoor dat een walvis plotseling naar de kust gaat en al zijn metgezellen hem volgen totdat ze gestrand zijn? Een duidelijk antwoord moet nog worden ontdekt, maar wetenschappelijke opinie wijst op de desoriëntatietheorie en de effecten van geluidsoverlast in de zee.
Walvissen reizen in grote groepen, hun sociale band is erg sterk en ze volgen een leider die hen te allen tijde begeleidt. Desoriëntatie van de leider beïnvloedt de hele groep, wat de massale strandingen zou kunnen verklaren.
Het offer van een moeder
Niet alleen menselijke ouders geven alles voor hun kinderen. In het dierenrijk riskeren ouders predatie door hun jongen te voeren, te bewaken en te beschermen. Sommige dieren laten letterlijk hun huid achter om voor hun jongen te zorgen (zoals in het geval van de Surinaamse padden) of hun leven geven voor het voortbestaan van hun nageslacht.
De Afrikaanse spin is een voorbeeld van het laatste geval. Stegodyphus dumicola Dat biedt zijn eigen lichaam aan zijn jongen aan als voedsel.
Het offer houdt hier niet op, aangezien andere vrouwtjes in hetzelfde nest zich ook laten eten als de middelen schaars zijn. Het is geen agressief gedrag, kleine spinnen vallen hun verzorgers niet aan, deze strategie staat bekend als matrifagie.
Dit specifieke dierengedrag kan worden geïnterpreteerd als een "zelfmoord uit liefde voor de kinderen". Het is echter nog steeds een strategie voor ouderlijke zorg die natuurlijke selectie gedurende de evolutionaire geschiedenis heeft gehandhaafd.
Dus, verhoogt de kans en overleving en groei van het nageslacht, wat op lange termijn de hele soort ten goede komt.