In de wereld zijn er meer dan 30 soorten dolfijnen, verspreid door de verschillende zeeën, oceanen en rivieren. De Amazone-dolfijn, of zoals het in de volksmond bekend is, tonina of boto, leeft in de wateren waaraan het zijn naam dankt en is ook te vinden in de Orinoco-bekkens en het bovenste deel van de Madeira-rivier in Bolivia.
Kent u de kenmerken van dit vriendelijke dier? Weet je wat de staat van instandhouding is vandaag? Als je deze onbekenden en nog veel meer wilt ophelderen, we moedigen u aan om verder te lezen.
Bestaan er zoetwaterdolfijnen?
Hoewel het misschien verrassend lijkt, zijn er vijf soorten dolfijnen die in rivieren leven. De Amazone-dolfijn of tona is de grootste soort van allemaal en ook het meest bekend om de specifieke kleur van zijn huid.
Zoetwaterdolfijnen komen uit een andere familie dan zeedolfijnen, aangezien de roze dolfijnsoort naar schatting meer dan 15 miljoen jaar geleden genetisch van zijn oceanische voorouders was gescheiden.
Er zijn morfologische verschillen tussen beide groepen:
- Rivierdolfijnen zijn kleiner en ze kunnen tot 2,50 meter lang meten en ongeveer 200 kilogram wegen.
- Ze hebben ook een kleinere rugvin.
- Zijn snuit podium het is veel langer, met meer spitse tanden.
- Deze dieren hebben een slechter gezichtsvermogen dan hun mariene verwanten en passen zich aan het leven in troebele wateren aan.
Een roze gevilde dolfijn
Er zijn verschillende theorieën die de roze kleur van deze dolfijnen proberen te verklaren. De meest algemeen aanvaarde heeft te maken met aanpassing aan het leven in de rivier, vanwege de verwijding van haarvaten nabij het oppervlak van de huid. Dit is een lichaamsthermoregulerend mechanisme.
Het is normaal dat walvisachtigen veranderingen in de kleur van de huid zien afhankelijk van de temperatuur van het water waarin ze zich bevinden, daarnaast zijn er ook veranderingen met de leeftijd en seizoenen. Tonina-jongen worden grijs geboren en worden na verloop van tijd roze, bij elk individu anders.
Roze zijn en in de Amazone leven is niet de enige eigenaardigheid. Deze walvisachtigen ze voeden zich met veel verschillende soorten vis, waaronder meervallen, piranha's, croakers en zelfs krabben en kleine schildpadden.
Dit is mogelijk dankzij de beweging van hun nekwervels, waardoor ze, omdat ze niet zijn samengesmolten, hun hoofd 180 graden kunnen bewegen, wat betekent een voordeel voor de jacht in ondiep water en op overstroomde vlaktes.
De actie van hun lange kaken maakt ze ook goede roofdieren, omdat hun kracht vergelijkbaar is met die van een guillotine.
Behoud van de Amazone-dolfijn
De Internationale Unie voor het behoud van de natuur (IUCN) classificeert de dolfijn uit de Amazone als een bedreigde bedreigde diersoorten.
Hun grootste bedreiging is de vernietiging van hun leefgebied. Het Amazonebekken wordt zwaar beschadigd door vervuiling (door mijnbouw en koolwaterstoffen), klimaatverandering, trawlvisserij en versnelde ontbossing van het Amazone-regenwoud.
Het behoud van hun omgeving is van fundamenteel belang voor hun levenscyclus, sinds maart tot juli (tijdens het regenseizoen) breidt de toenemende hoeveelheid water het territorium van de dolfijnen uit naar de overstroomde vlaktes en het regenwoud van de Anavilhanas-archipel, een enorme keten van eilanden in de Rio Negro, zeer belangrijke zijrivier van de Amazone.
Intensieve vismethoden zijn ook zeer schadelijk voor dolfijnen. Kleinschalige traditionele visserij is minder schadelijk dan het gebruik van sleepnetten waar deze dieren in verstrikt kunnen raken en verdrinken.
Rivierverkeer is een ander groot probleem, omdat dolfijnen dicht bij boten komen en gewond kunnen raken door de propellers. Bovendien, geluid geproduceerd door motoren beïnvloedt het navigatiesysteem van de roze dolfijnen, waardoor ze volledig desoriënteren.
Een menselijke verantwoordelijkheid
Na het ontdekken van zulke fantastische soorten als deze, is het onvermijdelijk om niet te denken aan de schade die we als soort aanrichten in de verschillende ecosystemen van de planeet. Veel van dit soort dieren lopen gevaar door menselijk handelen, hetzij door visserij, landbezetting, jacht of vervuiling van habitats.
Daarom mogen we als huidige en toekomstige generaties niet uit het oog verliezen dat het behoud van fauna en flora essentieel is voor de aarde. Niet alleen voor het voortbestaan van de dieren, maar voor onszelf.