De blauwgeringde octopus is een naam die reageert op vier verwante soorten van het geslacht Hapalochlaena behorend tot de klasse van koppotigen. Deze wezens vallen op door hun opzichtigheid: hebben een blauw en zwart ringpatroon op hun gelige huid. Maar er is meer: hoewel het gevaar klein lijkt vanwege zijn kleine formaat, is de waarheid dat zijn gif.webp een van de krachtigste in de dierenwereld is. Hier vertellen we je meer over deze fascinerende en dodelijke ongewervelde.
Het geslacht Hapalochlaena
Blauwgeringde octopussoorten zijn klein, omdat hun afmetingen vergelijkbaar zijn met die van een golfbal. De algemene naam komt van de helderblauwe ringen die verschijnen wanneer octopussen gealarmeerd zijn.
Het is interessant om te weten dat deze ringen zijn niet zichtbaar in het rustende dier. Wanneer een gebeurtenis je benadrukt, worden de bruine vlekken op de mantel dramatisch donker en verschijnen de iriserende blauwe ringen. Typisch 50-60 blauwe ringen bedekken de dorsale en laterale oppervlakken van de mantel van het dier.
Er zijn vier bekende soorten blauwgeringde octopus: Hapalochlaena lunulata of grotere octopus met blauwe ringen, Hapalochlaena maculosa of kleinere blauwgeringde octopus, Hapalochlaena fasciata o octopus met blauwe lijnen en Hapalochlaena nierstraszi.
Waar leven deze kleurrijke octopussen?
De blauwgeringde octopus leeft in rotspoelen geproduceerd door eb, onder schelpen en in ondiep water. Hapalochlaena maculosa het wordt alleen gevonden in de gematigde wateren van Zuid-Australië, op diepten van 0 tot 50 meter. Ten tweede, Hapalochlaena lunulata Het kan worden gevonden in ondiepe riffen en getijdenpoelen van Noord-Australië tot Japan, op diepten van 0-20 meter.
De soorten Hapalochlaena nierstraszi het is raar, en werd in 1938 beschreven vanuit een enkel exemplaar in de Golf van Bengalen, in de Indische Oceaan. Later in 2013 werd een tweede exemplaar gevonden. Eindelijk, Hapalochlaena fasciata Het komt voor voor de oostkust van Australië van Fraser Island, Queensland, tot het Nadgee Nature Reserve in New South Wales.
De blauwgeringde octopusjurken om te doden
Het is belangrijk om in acht te nemen dat deze octopussen zijn van nature niet agressief, en in het algemeen hebben ze de neiging om confrontatie te vermijden door hun lichaam af te vlakken en op te gaan in hun omgeving. Als ze worden bedreigd, tonen ze hun blauwe ringen als waarschuwing.
Wanneer dreiging onvermijdelijk is, verdrijven blauwgeringde octopussen een krachtig neuromusculair gif.webp dat verlamde tetrodotoxinen bevat. Dit gif.webp is dodelijk en krachtiger dan enig ander bekend.
Menselijke slachtoffers kunnen worden gered als snel kunstmatige beademing wordt gegeven. Er is echter geen tegengif.webp bekend, en de enige behandeling is continue hartmassage en geassisteerde ademhaling totdat het gif.webp verdwijnt (meestal binnen 24 uur zonder nadelige gevolgen).
Symptomen zijn onder meer: misselijkheid, verlies van gezichtsvermogen en blindheid, verlies van zintuigen, verlies van motorische vaardigheden en ademstilstand.
Uit experimenten met konijnen bleek dat een enkele blauwgeringde octopus van 25 gram voldoende gif.webp bezit om 10 volwassen mensen dodelijk te verlammen.
Tetrodotoxine, een gif.webp om te delen
Tetrodotoxine is niet alleen aanwezig in de blauwgeringde octopus, maar ook in veel vissen van de familie Tetraodontidae, vandaar de naam tetrodotoxine. Bovendien, Dit toxine komt ook voor in andere groepen, bijvoorbeeld:
- Californische salamanders (geslacht Taricha).
- Midden-Amerikaanse harlekijnkikkers (geslacht Atelopus).
- Een soort zeester.
- Diverse soorten slakken.
- Familie krabben Xanthidae.
- Sommige platwormen en stekelhuidigen.
De bevinding dat hetzelfde toxine zal evolueren als een verdediging in zo'n diversiteit aan niet-verwante organismen. Later werd ontdekt dat een gemeenschap van bacteriën geassocieerd met veel van deze dieren degenen zijn die daadwerkelijk tetrodotoxinen produceren.
Blauwgeringde octopussen en hun bacteriën: een gif.webptige relatie?
In het geval van blauwgeringde octopussen, Van hun speekselklieren is bekend dat ze dichte kolonies van toxineproducerende bacteriën herbergen. Deze wezens hebben dus een symbiotische relatie met bacteriën ontwikkeld, waardoor ze ideale levensomstandigheden hebben terwijl ze het toxine dat ze produceren gebruiken om hun prooi te onderwerpen en als onderdeel van hun zeer effectieve verdediging.
Het is bekend dat het toxine inwerkt op een eiwit in neuronen, wat cruciaal is bij de overdracht van de zenuwimpuls. nieuwsgierig, blauwgeringde octopussen worden er niet door aangetast.
Zoals we hebben gezien, verbergt deze mooie en sierlijke ongewervelde een aanzienlijke dodelijkheid. In de natuur kan het beoordelen van een levend wezen op zijn uiterlijk leiden tot fatale fouten.
