Koppotigen behoren tot de stam van weekdieren en omvatten ongeveer 700 soorten, waaronder octopus, inktvis, inktvis en nautilus. Koppotigen zijn buitengewone dieren in staat tot verbazingwekkende strategieën: ze kunnen bijvoorbeeld onopgemerkt blijven door hun kleur te veranderen. Ze kunnen ook inktstralen uitstoten om hun roofdieren te desoriënteren.
Naast deze fascinerende kenmerken, kunnen velen gloeien in de diepe duisternis van de oceaan of, in het geval van de octopus, in onwaarschijnlijke vormen verwringen.
Wat stelt hen in staat om dergelijke functies uit te voeren?
Het antwoord in drie woorden is: neurale controle. De kleurverandering wordt bijvoorbeeld uitgevoerd door de pigmentcellen die zich in de mantel bevinden. Deze cellen hebben pigmenten die naar believen uitzetten of condenseren door middel van een spiercontractie die wordt gecontroleerd door het zenuwstelsel.
De snelle ontsnappingen die kenmerkend zijn voor deze dieren worden gemaakt dankzij hun straalvoortstuwingsmechanisme. Dit wordt mogelijk gemaakt door het gigantische motorische zenuwvezelsysteem, dat de krachtige samentrekkingen van de mantelspieren regelt. Dit sterke spierstelsel zorgt ervoor dat het water onder druk uit de bleke holte kan ontsnappen.
Inktvisneuronen als studieobject
Geen wonder koppotigen worden bestudeerd door neurologen over de hele wereld. Ze hebben een enorme spiercontrole ontdekt bij octopussen, waardoor ze zich bijvoorbeeld kunnen verstoppen in ruimtes die 10 keer kleiner zijn dan hun lichaam.
In inktvis hebben wetenschappers het vermogen ontdekt om de genetische code te bewerken, niet alleen in de kern van hun neuronen, maar ook in het axon. Opgemerkt moet worden dat axonen de lange, dunne uitsteeksels zijn die signalen naar andere neuronen verzenden. Het bovengenoemde onderzoek is uitgevoerd bij de langvinninktvis (Doryteuthis pealeii) en vormt het eerste rapport dat genetische informatie kan buiten de kern worden bewerkt van een dierlijke cel.
Waarom is deze inktviseigenschap belangrijk?
De eerste reden is dat verdiept ons begrip van neurale plasticiteit. Opgemerkt moet worden dat neurale plasticiteit verwijst naar het vermogen van het zenuwstelsel om zijn structuur en functie te veranderen. Dit maakt een snelle aanpassing van de reactie van het dier op een veranderende omgeving mogelijk. Dit proces is van vitaal belang voor het voortbestaan van het dier.
Inktvissen zijn meesters in het bewerken van de genetische code. Al in 2015 meldde dezelfde onderzoeksgroep dat inktvissen de informatie die in messenger RNA (mRNA) reist op een overtreffende trap bewerken. Ze schatten dat dit proces bij inktvissen de mRNA-bewerking bij mensen met verschillende ordes van grootte overschreed.
ENMessenger RNA is een uiterst belangrijk molecuul in het functioneren van de cellen van levende wezens. Het draagt de genetische code over van het nucleaire DNA van de cel naar ribosomen, waar eiwitten worden gemaakt. Het mRNA is een vertaling van bepaalde fragmenten van het dierlijke DNA die door de ribosomen wordt "geïnterpreteerd", zodat ze de eiwitten kunnen reconstrueren zoals de genetische code van het dier dat vraagt.
De functie van het "lokaal" bewerken van het mRNA opent de mogelijkheid dat, in theorie,, deze neuronen passen het type eiwitten aan dat wordt geproduceerd en daarom zijn ze aangepast aan de specifieke en specifieke behoeften van de cel. Ten tweede kan het gebruik van deze kennis in de toekomst helpen bij de behandeling van axondisfunctie die wordt geassocieerd met veel neurologische aandoeningen bij mensen.
laatste opmerking:
RNA-editing is een biologisch proces dat een grotere veelzijdigheid biedt bij de expressie van verschillende versies van hetzelfde eiwit. Voor overleving, mRNA-bewerking is veel veiliger dan DNA-bewerking (mutaties met een groter potentieel schadelijk voor het dier). Als er een fout wordt gemaakt, wordt deze gecorrigeerd door het RNA-molecuul af te breken, terwijl er een DNA-fout blijft.
Er zijn veel processen die voor de mens nog onbekend zijn als het gaat om het functioneren van de dierenwereld. Kijkend naar de processen van dierlijke systemen, is het mogelijk dat we in de loop van de tijd oplossingen zullen vinden voor menselijke pathologieën. Daarom is dit type onderzoek essentieel: niet alleen voor het verwerven van kennis, maar ook voor het mogelijke nut ervan bij de behandeling van ziekten.
