De honingdasMellivora capensis) behoort tot de familie van de mustelidae of wezels. Deze groep carnivoren is talrijk en omvat onder andere wezels, fretten, nertsen en veelvraat. Als je meer wilt weten over dit vriendelijke dier, raden we je aan om verder te lezen.
Hoe herken je de honingdas?
Dit is een van de grootste soorten in de familie van de marterachtigen. De volwassene heeft een lichaamslengte van 60 tot 70 centimeter en een gewicht van 8 tot 12 kilogram. Bovendien vertoont het een duidelijk seksueel dimorfisme, aangezien de vrouwtjes kleiner zijn dan de mannetjes.
Qua vachtkleur is de onderste helft van het lichaam zwart, met een glanzende grijze of witte bovenvacht. De lichtere kleur loopt langs de achterkant van het lichaam en stopt bij de basis van de staart. Honingdassen hebben een zeer dikke en losse vacht, waardoor een roofdier ze niet kan grijpen, waardoor ze onder een grotere hoek kunnen manoeuvreren en zo hun aanvaller kunnen bijten.
Bovendien hebben ze een grote schedel, kleine ogen en een gespierde nek en schouders. Te ze hebben sterke en brede voorpoten, met grote klauwen die handig zijn voor het aanvallen van prooien en het overvallen van honingraten.
Habitat en geografische spreiding van de honingdas
De honingdas bezet vaak holen die zijn achtergelaten door andere dieren, zoals miereneters. De soort is verspreid over een groot geografisch bereik en omvat het grootste deel van Afrika bezuiden de Sahara, het Indiase schiereiland en delen van de West-Aziatische landen Turkmenistan, Oezbekistan, Kazachstan en Afghanistan. Niet gevonden in de ongelooflijk droge gebieden van de Sahara-woestijn noch langs de Middellandse Zeekust.
De aanwezigheid ervan wordt geassocieerd met de bestrijding van knaagdierplagen
Het is belangrijk om te weten dat hoewel honingdassen zijn vernoemd naar hun gewoonte om bijenkorven te plunderen, ze voornamelijk op knaagdieren jagen. Ze voeden zich ook met reptielen en insectenlarven, samen met de occasionele vangst van baby-antilopen, cheeta-welpen en adelaarskuikens.
Onder de reptielen die hij vangt, zijn er veel gif.webptige prooien, waaronder de adder en de Kaapse cobra. Er wordt zelfs aangenomen dat de honingdas enige immuniteit tegen het gif.webp ontwikkelt gedurende een leven lang blootstelling, hoewel het exacte fysiologische mechanisme nog niet is bewezen.
Is de honingdas een lastig dier?
Ondanks zijn reputatie als een van de meest agressieve dieren ter wereld, honingdassen proberen problemen te vermijden. Hun eerste keuze is om te vluchten, en ze hebben gezien dat ze door een gat rennen nadat ze verse sporen van leeuwen of luipaarden hadden geroken. Wanneer ze zich echter bedreigd voelen, zal hij niet aarzelen om zich met beruchte wreedheid te verdedigen.
Honingdassen vallen over het algemeen alleen aan als ze worden verrast door roofdieren, wat vaak gebeurt tijdens het graven. Dit gebeurt omdat hun gezichtsvermogen slecht is en met hun neus op de grond, kunnen ze zich niet bewust zijn van hun omgeving.
Als ze bang zijn, rennen ze naar hun aanvallers, waarbij ze een krachtige geur uit hun anaalklieren laten ontsnappen, zich afschudden en rechtop gaan staan met hun haren omhoog. Bij deze gelegenheden wordt een luid "ratelend" geluid uitgezonden. Dit schrikt het roofdier meestal af.
De geurverdediging
De honingdas heeft twee grote geurklieren die zich in de anus bevinden en waarvan bekend is dat ze een rol spelen bij het markeren van zijn territorium. Bovendien, ze fungeren als een verdedigingsmechanisme wanneer ze worden bedreigd.
Honingdassen zijn solitair en nomadisch. Mannetjes hebben de gewoonte om in holen te poepen en markeren met hun urine of anale reukklieren om aan andere dieren aan te geven dat hun hol dichtbij is.
Ander gedrag
Honingdassen zijn overwegend nachtdieren, maar er is waargenomen dat: overschakelen naar dagactiviteiten tijdens koude, droge maanden. Hoewel het solitaire dieren zijn, kun je een vrouwtje en haar welp samen zien eten. Ze kunnen ook in paren jagen tijdens de paartijd.
